388 παραμυθένια χρόνια. Το doodle της Google τιμά τον Σαρλ Περώ

Γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1628 στο Παρίσι

Ήταν ένα από τα εφτά παιδιά μιας μεγαλοαστικής οικογένειας. Γιος δικηγόρου, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας από το 1671, σπούδασε νομικά και εργάστηκε αρχικά ως υπεύθυνος των βασιλικών κτιρίων. Με τη ζωή του αφιερωμένη στη μελέτη της ποίησης και των καλών τεχνών ήταν ένας παραμυθάς και καλλιτέχνης όπως όριζε το αίμα του. Άλλωστε ο αδελφός του, Κλοντ Περώ, ήταν αρχιτέκτονας του Λούβρου.

Ο Περώ άρχισε να γίνεται γνωστός ως λογοτέχνης το 1660 για τα ερωτικά του ποιήματα και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη φιλολογική διαμάχη αναφορικά με την υπεροχή αρχαίων και νεότερων συγγραφέων. Η “Διαμάχη των Παλαιών και των Νέων” ξεκίνησε όταν ο παραμυθάς διάβασε το 1687 το ποίημά του “Ο αιώνας του Μεγάλου Λουδοβίκου” (Le siècle de Louis le Grand). Εξαίροντας στο 4τομο έργο του “Παραλληλισμούς των Παλαιών και των Νέων” (Paralleles des Anciens et des Modernes, 1688 – 1698) τους σύγχρονους συγγραφείς του Μολιέρο και Ντε Παλέρμπ έναντι των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων κλασικών ο Περώ βρέθηκε απέναντι από τον Νικολά Μπουαλώ – Ντεπρεώ (Nicolas Boileau – Despreaux, 1636 - 1711).

Τα παραμύθια δεν ήταν παρθενογένεση αλλά εξωραϊσμένη μεταγραφή προφορικών παραδόσεων που μεταφέρονταν από γενιά σε γενιά και κυκλοφόρησαν σε μια συλλογή οχτώ λαϊκών μύθων. Αν και η Σταχτοπούτα, η Κοκκινοσκουφίτσα, η Ωραία Κοιμωμένη, ο Κοντορεβυθούλης και ο Παπουτσωμένος Γάτος ήταν μύθοι που τους γνώριζαν πολλοί ο Περώ τα έφερε από τον προφορικό λόγο σε γραπτή μορφή και είναι ακριβώς αυτή η λυρική πένα του που τα έσωσε από τη λήθη, που μας τα κληροδότησε με μια λογοτεχνικότητα ουσιαστική.

Ο Περώ παραδόθηκε στο βασίλειο των παραμυθιών μεγάλος. Σε ηλικία 62 ετών, το 1695, πατέρας τεσσάρων παιδιών, ένα από τα οποία μια μικρή, γλυκιά κόρη, ο Περώ,και χήρος από τη δεύτερη γυναίκα του ο Περώ παραιτείται των κυβερνητικών του αξιωμάτων και άλλων καθηκόντων και αφιερώνεται στη συγγραφή για την οικογένεια του, της οικογένειας, όπως αποδείχθηκε, όλων μας.

Φέροντας την απαραίτητη αφηγηματική γραφή στο χαρτί ο Περώ διέσωσε μύθους και θρύλους της Ευρώπης, βελτίωνε τους επιλόγους τους και τα έκανε από τρομακτικές ιστορίες για να συμμορφώνονται τα άτακτα πιτσιρίκια σε διδακτικές ιστορίες με ηθικά μηνύματα στα πρότυπα ενός Αισώπου των καιρών του.

Όταν πλέον οι εκδοχές των λαϊκών μύθων εκδόθηκαν το 1697 σε αυτόνομο τόμο “Ιστορίες και Διηγήματα από τα Περασμένα” (Histoires ou Contes du Temps passe) με το ψευδώνυμο Πιερ Περώ (όπως έλεγαν και έναν από τους γιους του γιατί φοβόταν την κριτική και το σνομπισμό των φιλολογικών του αντιπάλων) όλα έγιναν ιστορία. Μπορεί ο τόμος με τις παιδικές ιστορίες που γέννησε ένα εμβληματικό λογοτεχνικό είδος να έγινε γνωστό με τον υπότιτλο που έφερε, τις “Ιστορίες της Μητέρας μου της Χήνας” (Les Contes de ma Mere l'Oie), αλλά αυτό δεν άλλαξε τίποτα σε όλα όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν. Οι αδελφοί Γκριμ και Χανς Κρίστιαν Άντερσεν δεν θα υπήρχαν αν ο Περώ δεν είχε φροντίσει να μας αφήσει παρακαταθήκη έντεκα παραμύθια όπου ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.