Για τον Julien Douvier η ρουτίνα γίνεται τέχνη

Έτσι ορίζεται στο λεξικό, έτσι έχουμε συνηθίσει να την κλείνουμε μέσα στο καθημερινό λεκτικό αλισβερίσι μας μιλώντας απαξιωτικά για αυτήν. Όμως οι συνήθειες δεν κρύβουν και ένα αίσθημα ασφάλειας μέσα στον πυρήνα τους;

Ετυμολογικά η ρουτίνα προέρχεται από τη γαλλική λέξη route（=δρόμος) που με τη σειρά της συνδέεται με τη λατινογενή ρίζα rota (=ρόδα). Ο σκηνοθέτης και φωτογράφος Julien Douvier θέλει να την απαλύνει, να τη δικαιώσει. Να την κάνει ένα κινούμενο έργο τέχνης και να την εναγκαλίσει γιατί είναι κάτι που μοιράζόμαστε όλοι. Ξυπνάμε,ντυνόμαστε, πίνουμε μια κούπα ζεστό καφέ και ξεκινάμε για τη δουλειά. Κάθε μέρα. Όταν κατάλαβε ότι αυτή ήταν η ζωή του σε επανάληψη ο καλλιτέχνης δεν έπεσε σε θλίψη αλλά δημιούργησε. Mε GIF.

Το project του με τον καθόλου ευφάνταστο τίτλο Routine ξεκίνησε τα χρόνια που ήταν ασκούμενος σε ένα στούντιο γραφιστικής κοντά στη σχολή καλών τεχνών όπου σπούδαζε, το L’Institut Superieur des Arts Appliqués στο Στρασβούργο της Γαλλίας. Συνειδητοποίησε κάποια στιγμή αυθόρμητα ότι έκανε το ίδιο πράγμα τρία χρόνια, περπατο΄συε το ίδιο πεζοδρόμιο, έκανε την ίδια διαδρομή, πήγαινε στον ίδιο σταθμό, περίμενε το ίδιο τραμ, κατέβαινε στην ίδια στάση, καλημέριζε την ίδια γειτονιά. “Ήταν περίεργο. Έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα αν και περίμενα ότι η ζωή μου θα άλλαζε μετά τις σπουδές μου. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο” λέει ο ίδιος.

Τον Δεκέμβριο του 2013 αποφάσισε να στήσει το τρίποδο του και με την Canon 600D να καταγράφει τις ζωές των ανθρώπων που έκαναν το ίδιο με εκείνον. Άρχισε να παρατηρεί ότι όλοι μοιράζονταν την ίδια ρουτίνα της ασφάλειας και της συνήθειεας. “Ήταν και εκείνοι εγκλωβισμένοι σε αυτό που μου αρέσει να αποκαλώ 'φαινόμενο ρουτίνας΄” σχολιάζει. Ο Douvier αναζήτησε ενδιαφέροντα περιβάλλοντα.

Όταν κατέληγε σε κάποιο έστηνε την κάμερα του και περίμενε υπομονετικά τους περαστικούς που τολμούσαν να βγουν έξω, αδιαφορώντας για τον κρύο καιρό του Στρασβούργου. Κάποιες φορές περίμενες ώρες ολόκληρες για μια μόνο λήψη. Αφού συνέλεξε το υλικό το επεξεργάστηκε ψηφιακά, έκανε λούπα τις κινήσεις των περαστικών και επιδόθηκε σε μικρές παρεμβάσεις στο χρώμα και το φως. “Δεν ήθελα να αλλοιώσω αυτό που έβλεπα με υπερβολική ψηφιακή επεξεργασία” προσθέτει.

Το αποτέλεσμα είναι μια gallery από κινούμενες εικόνες που σχεδόν υπνωτίζουν. Ο καλλιτέχνης θα ήθελε να τις παρατηρήσεις ακούγοντας αυτό το μουσικό κομμάτι.

“Ακούγεται μελαγχολικό αλλά και γεμάτο ελπίδα την ίδια στιγμή. Σαν μια εξέλιξη προς κάτι καλύτερο. Ακόμη και αν είμαστε κολλημένοι μέσα στη ρουτίνα, προχωράμε και αυτό είναι εξέλιξη” σχολιάζει.