Δεν θέλουν ή δεν μπορούν όλοι μαζί;

Είναι οι ιδιαίτερες ικανότητες που έχουν έτσι ώστε, κυβερνώντας τη χώρα, να αναδείξουν και να λύσουν τα προβλήματα των πολιτών τους;

Είναι, μήπως, γιατί μόνοι τους θα γραφτούν καλύτερα στην ιστορία των Ελλήνων πρωθυπουργών;

Είναι ίσως γιατί δεν θέλουν να μπλέκονται άλλοι στα πόδια τους και θέλουν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο;

Είναι γιατί η εξουσία ενώνει μόνο εκείνους που προέρχονται από τον ίδιο κομματικό χώρο;

Είναι μήπως γιατί η γοητεία της εξουσίας είναι μοναδική και δεν μοιράζεται με άλλους;

Είναι γιατί δεν μπορούν ή γιατί δεν θέλουν;

Ή, μήπως, είναι γιατί ο καθένας έχει το δικό του πολιτικό πρόγραμμα να ακολουθήσει;

Εκτιμώ ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν υφίσταται. Και αυτό γιατί, γνωρίζοντας πολύ καλά τι ισχύει και τι όχι στο πολιτικό σύστημα που το βλέπω από μέσα τα τελευταία 20 χρόνια, καταλαβαίνω πολύ καλά ότι αν ήθελαν, δεδομένης της κατάστασης στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα, θα μπορούσαν να συνεργαστούν οι πολιτικοί αρχηγοί προκειμένου μαζί να γυρίσουν σελίδα – και μαζί με εκείνους και εμείς, οι πολίτες.

Τσίπρας - Καμμένος: Από το βελούδινο διαζύγιο στη σκληρή αντιπαράθεση

Χάος στη Βουλή: Ποιήματα, «μαχαιρώματα» και μια παραίτηση

Τι σημαίνει το μαψυλάκας που είπε ο Ζουράρις στη Βουλή

Δυστυχώς, όμως, παρά τον κίνδυνο εκ νέου κατάρρευσης της χώρας, ουδείς σκέφτεται να παραμερίσει το προσωπικό του συμφέρον για το συμφέρον της χώρας. Ο καθένας θεωρεί από την πλευρά του ότι θα τη σώσει, αναλαμβάνοντας τα ηνία της. Όμως, δυστυχώς, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, η σκληρή πραγματικότητα τους διαψεύδει. Αρχίζουν κάτι και ποτέ δεν τελειώνει. Έρχεται ο επόμενος και ξανά από την αρχή.

Σκεφτείτε τι δυνατότητες θα είχε η χώρα, αν υπήρχε διαφορετική κουλτούρα, όπου όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων παραμέριζαν το εγώ τους και πίστευαν στο εμείς. Οι προτεραιότητες θα ήταν διαφορετικές, η αντίληψη για τα κοινά δεν θα είχε καμία σχέση με τη σημερινή και όλοι μαζί θα φτιάχναμε μία Ελλάδα που θα διέπρεπε.

Αντ’ αυτών, επικρατεί το ατομικό συμφέρον, το όφελος του κόμματος και των κολλητών.

Σίγουρα υπάρχουν διαφορές μεταξύ των δύο. Αλλά αν αυτές οι διαφορές ήταν το έλασσον και το μείζον ήταν η χώρα, σίγουρα δεν θα βρισκόμασταν σήμερα εδώ που είμαστε. Έχουν χαθεί οι αξίες, τα ιδανικά, το όραμα, η ελπίδα και η αισιοδοξία και ο λόγος που έχουμε πέσει στη μιζέρια και την απογοήτευση είναι γιατί δε βλέπουμε μπροστά μας φως στο τούνελ. Διότι, αν δεν κυριαρχούσαν τα αρνητικά συναισθήματα εξαιτίας της κατάστασης που βιώνουμε όλοι μας, τότε θα ήμασταν εντελώς διαφορετικοί ως κοινωνία και έθνος. Θα είχαμε σε κάτι να ελπίζουμε, μια προσδοκία. Αντιθέτως, τώρα μόνο το γκρίζο αντικρίζουμε.

Αν έπαιρναν απόφαση οι πολιτικοί αρχηγοί να παραμερίσουν τις διαφορές τους, σίγουρα θα έβρισκαν περισσότερα πράγματα να τους ενώνουν και, κυρίως, να κάνουν για τη χώρα και όλους μας.

Δυστυχώς, όμως, σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους και το κόμμα τους, τίποτε άλλο.