Πέντε αρχαίες πόλεις που χτίστηκαν κάτω από το έδαφος

Μια υπόγεια πόλη προσέφερε αρκετά πλεονεκτήματα σε σχέση με τα κτίρια στην επιφάνεια. Η κοινότητα θα ήταν προστατευμένη από τις καιρικές συνθήκες και θα ήταν πιο εύκολη η υπεράσπισή της, ανάλογα με τον τρόπο που είχε σχεδιαστεί. Το περιοδικό Discover ξεχώρισε πέντε από τιε σημαντικότερες αρχαίες υπόγειες πόλεις στον κόσμο.

1. Ντερίνκογιου, Τουρκία

Η περιοχή της Καππαδοκίας στην Τουρκία είναι γεμάτη υπόγειους οικισμούς και κατοικίες σκαμμένες σε βράχους. Η μεγαλύτερη υπόγεια πόλη της στα αρχαία χρόνια ήταν η Μαλακοπή, γνωστή σήμερα ως Ντερίνκογιου, η οποία μπορεί να φιλοξενούσε έως και 20.000 ανθρώπους.

Βρίσκεται περίπου 85 μέτρα κάτω από την επιφάνεια και έχει 18 επίπεδα σηράγγων. Ολόκληρη η περιοχή ήταν ανεξερεύνητη μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, όταν οι ανακαινίσεις σε ένα σπίτι αποκάλυψαν ένα κρυφό δωμάτιο με εκτεταμένα περάσματα.

Δεν ήταν σαφές πόσο παλιά ήταν αυτά τα σπήλαια ή ποιος τα έχτισε, αλλά μπορεί να χρονολογούνται στους Χετταίους της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. Οι Φρύγες, οι οποίοι κατοίκησαν στη συνέχεια την περιοχή, πιθανώς επέκτειναν τις σήραγγες, μαζί με τους Βυζαντινούς. Οι σήραγγες περιλάμβαναν τμήματα με ογκώδεις κυκλικές πέτρες που μπορούσαν να κυλήσουν και να μπλοκάρουν τα περάσματα για λόγους άμυνας.

2. Ναούρ, Γαλλία

Η υπόγεια πόλη Ναούρ στη βόρεια Γαλλία δεν είναι τόσο αρχαία όσο άλλες σε αυτή τη λίστα. Είναι μόνο μερικών εκατοντάδων ετών, χτισμένη σε ένα λατομείο κιμωλίας που χρονολογείται από τον 15ο αιώνα. Ωστόσο, δεν κατοικήθηκε εκτενώς μέχρι τον Τριακονταετή Πόλεμο του 17ου αιώνα, όταν οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν τις σπηλιές αυτές ως καταφύγιο.

Οι γερμανικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν επίσης την πόλη για άμυνα κατά την κατοχή της Γαλλίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η υπόγεια πόλη της Ναούρ έχει περίπου 300 δωμάτια και 28 μεγάλες αίθουσες, και έφτασε να φιλοξενεί μέχρι και 3.000 άτομα. Η σύγχρονη πόλη της Ναούρ έχει πληθυσμό μόλις 1.200 κατοίκους.

3. Ορβιέτο, Ιταλία

Η ιταλική πόλη Ορβιέτο χρονολογείται από την εποχή των Ετρούσκων και είναι μόνο εν μέρει υπόγεια. Κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών, οι κάτοικοι αυτής της πόλης βορειοδυτικά της Ρώμης έσκαβαν σπηλιές κάτω από τα σπίτια τους, δημιουργώντας χιλιάδες χώρους που χρησιμοποιούσαν για να αιχμαλωτίζουν περιστέρια, να αποθηκεύουν αγαθά και να βρίσκουν καταφύγιο σε περίπτωση απειλής.

Ορισμένες σπηλιές συνδέονταν μεταξύ τους μέσω δαιδαλωδών διαδρόμων, ενώ άλλες ήταν προσβάσιμες μόνο μέσω της ιδιοκτησίας που βρισκόταν από πάνω τους. Ως αποτέλεσμα, οι τουρίστες μπορούν σήμερα να επισκεφθούν μόνο τμήματα των σπηλαίων.

4. Αλατωρυχείο Βιελίτσκα, Πολωνία

Οι εργασίες σε ένα τεράστιο αλατωρυχείο έξω από την Κρακοβία της Πολωνίας ξεκίνησαν πριν από περισσότερους από επτά αιώνες. Με την πάροδο του χρόνου, οι ανθρακωρύχοι έχτισαν παρεκκλήσια, αγάλματα και άλλα έργα τέχνης μέσα στο ορυχείο, το οποίο είχε εκατοντάδες χιλιόμετρα στοών.

Είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO από το 1978 και λειτουργούσε συνεχώς ως αλατωρυχείο από το 1290 μέχρι το 1996, ενώ το 1950 μετατράπηκε και σε μουσείο. Η περιήγηση στους χώρους του έχει διάρκεια περίπου δύο ώρες, συνοδεία ξεναγού, σε μία διαδρομή περίπου δύο χιλιομέτρων.

5. Το Παλάτι των Βράχων στο Μέσα Βέρντε, ΗΠΑ

Οι ιθαγενείς Αμερικανοί Ανασάζι έχτισαν αρκετούς οικισμούς μέσα σε βράχους, και ένας από τους μεγαλύτερους ήταν το αποκαλούμενο Cliff Palace στο χώρο που σήμερα αποτελεί μέρος του Εθνικού Πάρκου Μέσα Βέρντε στο Κολοράντο και κατοικήθηκε ως επί το πλείστον από τα τέλη του 12ου αιώνα.

Δεν ήταν σαφές γιατί ακριβώς οι Ανασάζι δημιούργησαν τον συγκεκριμένο οικισμό, αλλά οι λόγοι μπορεί να ήταν αμυντικοί. Δεν έζησαν εκεί για πολύ, εγκαταλείποντάς τον περίπου έναν αιώνα αργότερα.

Μετά την αποχώρησή τους, ο άνεμος και το νερό «έτρωγαν» το Παλάτι των Βράχων για περισσότερο από πέντε αιώνες, μέχρι που το ανακάλυψαν άποικοι τη δεκαετία του 1880 και άρχισαν να σκάβουν – χρησιμοποιώντας ενίοτε και δυναμίτη – στα ερείπια αναζητώντας θησαυρούς. Η περιοχή έλαβε κάποια προστασία το 1906 με την ίδρυση του Εθνικού Πάρκου, και οι αρχαιολόγοι και άλλοι ειδικοί άρχισαν να εργάζονται για τη διατήρησή της στη συνέχεια.