Οι προϊστορικοί κυνηγοί παλούκωναν τα μαμούθ με τα ακόντιά τους

Οι ειδικοί που μελετούν τις πέτρινες αιχμές που κατασκευάστηκαν από τους ανθρώπους του πολιτισμού Κλόβις, που ζούσαν στην Αμερική πριν από περίπου 13.000 χρόνια, υποστηρίζουν ότι αντί να εκσφενδονίζουν τα ακόντιά τους εναντίον τεράστιων ζώων όπως οι γιγάντιοι βίσονες και τα μαμούθ, τα φύτευαν στο έδαφος με την αιχμή προς τα πάνω, ώστε να παλουκώσουν τα ζώα που τους επιτίθονταν, αναφέρει ο Guardian.

«Μόλις τώρα αναγνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι σε πολλούς πολιτισμούς κυνηγούσαν ή αμύνονταν κατά της μεγαπανίδας με φυτεμένα ακόντια επί χιλιάδες χρόνια», δήλωσε ο Δρ.. Σκοτ Μπάιραμ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ, συν-συγγραφέας της μελέτης.

Πρόσθεσε ότι οι κυνηγοί συχνά ενθάρρυναν τα μεγάλα θηράματα να τους επιτεθούν, και ένα φυτεμένο ακόντιο μπορούσε να παράγει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από ένα που θα το έσπρωχναν με το χέρι ή θα το πετούσαν.

Γράφοντας στο περιοδικό Plos One η ομάδα σημειώνει ότι ενώ οι αιχμές που άφησαν πίσω οι Κλόβις είναι γνωστές, δεν έχουν βρεθεί ολόκληρα άθικτα όπλα, οπότε δεν είναι σαφές πώς ακριβώς αυτές χρησιμοποιούνταν.

Ωστόσο, επισημαίνουν ότι οι ιστορικές πηγές – συμπεριλαμβανομένων ζωγραφικών παραστάσεων από το κυνήγι αγριογούρουνου και περιγραφών κυνηγιού αρκούδας, λιονταριού και ιαγουάρου – απεικονίζουν τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν διατρητικά όπλα στηριγμένα στο έδαφος όταν κυνηγούν βαριά ζώα, ενώ η ίδια προσέγγιση έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για την άμυνα ενάντια σε επιτιθέμενα άλογα στις πολεμικές μάχες.

Πείραμα με αντίγραφα προϊστοικών όπλων

Για να διαπιστώσει το πώς οι Κλόβις θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιήσει τις πέτρινες αιχμές τους με παρόμοιο τρόπο, η ομάδα διεξήγαγε πειράματα χρησιμοποιώντας αντίγραφα των όπλων τους όπως τα φαντάζονται, αυτού με το οποίο πίστευαν ότι θα μπορούσαν να μοιάζουν τα όπλα, με την πέτρινη αιχμή να συγκρατείται με λουριά μεταξύ ενός ξύλινου κονταριού και μιας οστέινης ράβδου.

Η ομάδα διαπίστωσε ότι μια καλά ακονισμένη αιχμή των Κλόβις μπορούσε να τρυπήσει το δέρμα αγελάδας με σχετικά μικρή δύναμη, αλλά θα έσπαγε αν έπεφτε με μεγάλη δύναμη σε μια σανίδα (που στο πείραμα αντιπροσώπευε το οστό). Ωστόσο, με μια προσαρμογή των λουριών ώστε αυτά να λύνονται στο τελευταίο σενάριο, η αιχμή θα απελευθερωνόταν χωρίς να σπάσει, και ενδεχομένως θα βυθιζόταν βαθύτερα μέσα σε ένα ζώο.

Ο Μπάιραμ πρόσθεσε ότι μια τέτοια χρήση θα μπορούσε να εξηγήσει την ανακάλυψη πλήρων αιχμών των Κλόβις μαζί με απολιθώματα μαμούθ.