Τα πολλαπλά μέτωπα και οι επιλογές της Ουκρανίας μετά την εισβολή στο Κουρσκ

Η κίνηση της Ουκρανίας να εισβάλει συντονισμένα στη ρωσική επαρχία του Κουρσκ είναι αδύνατο να παράξει σήμερα απτά στοιχεία για τους στόχους του Ζελένσκι.

Είναι ξεκάθαρο όμως πως οι επιλογές αλλά και τα μέτωπα που σήμερα είναι ανοιχτά για τον Ουκρανό Πρόεδρο και την χώρα του είναι πολλαπλά και ενέχουν όλα σημαντικό ρίσκο.

Το ρίσκο αυτό ο Ζελένσκι ήταν εν πολλοίς υποχρεωμένος να πάρει, προκειμένου από τη μία να συνεχίσει να διεκδικεί τον στόχο της τελικής νίκης σε έναν πόλεμο που δεν ξεκίνησε και από την άλλη για να διασφαλίσει πως ο αγώνας των ανθρώπων του τα τρία τελευταία χρόνια δεν θα μπει χωρίς σκέψη σε ένα συρτάρι στην Ουάσιγκτον.

Για αρχή η ουκρανική εισβολή σε ρωσικά εδάφη δημιούργησε ένα αντίμετρο ίδιο σε χαρακτηριστικά με αυτό που το Κρεμλίνο επιχείρησε να δημιουργήσει στις 22 Φεβρουαρίου του 2022.

Σήμερα η Ρωσία γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει εχθρική εισβολή από γειτονική χώρα, κι αν η επαρχία του Κουρσκ κείται μακράν από τη Μόσχα και τους κατοίκους της ρωσικής Πρωτεύουσας, όσοι βιώσαν τις στιγμές της 6^ης Αυγούστου είναι δεδομένο πως δεν θα τις ξεχάσουν ποτέ.

Σε αλλαγή τακτικής ωθείται το Κρεμλίνο

Σε δεύτερο χρόνο η ουκρανική κίνηση θα πρέπει να θεωρείται ξεκαθαρισμένο πως θα αναγκάσει το Κρεμλίνο σε αλλαγή τακτικής.

Μέσα από σχεδόν τρία χρόνια πολέμου και δεκάδες ανατροπές σε πρόσωπα, συνθήκες και καταστάσεις έχει καταστεί σαφές πως αυτό δεν είναι το δυνατό σημείο του Προέδρου Πούτιν.

Το αρχικό αφήγμα για κατάληψη του Κιέβου σε τρεις μέρες, έπεσε να πάταγο στο κενό και οι ήττες στα πεδία των μαχών για τους Ρώσους ήταν το ίδιο εκκωφαντικές.

Η δεύτερη φάση του πολέμου από την απώλεια της Χερσόνας και μετά έφερε και σημαντικές αλλαγές στην λήψη αποφάσεων για το ρωσικό στράτευμα, αλλαγές που όχι μόνο ιχυροποίησαν τις ρωσικές θέσεις εντός της Ουκρανίας, αλλά έφεραν και μία σχετικά εύκολη απόκρουση της ουκρανικής αντεπίθεσης.

Μόνο η «μερική» αποστασία του Πριγκόζιν πήγε να ανατρέψει τις ισορροπίες μέχρι που και αυτή τελείωσε με την συντριβή του αεροσκάφους του. Από εκείνο το σημείο και μετά, οι ρωσικές δυνάμεις κρατούν τα εδάφη στα ανατολικά και το Νότο, έχουν λύσει το ζήτημα των ανεφοδιασμών στα μέτωπα εντός της Ουκρανίας και χτυπούν αλύπητα στόχους στην ενδοχώρα με οπλικά συστήματα που έχουν προμηθευτεί από τρίτους, όπως το Ιράν…

Δύσκολο να αποφευχθεί μια νέα επιστράτευση

Από τις 6 Αυγούστου όμως όλα είναι υπό αναθεώρηση. Είναι αδύνατο η Μόσχα χωρίς νέα επιστράτευση όχι να κατακτήσει περισσότερα εδάφη στην Ουκρανία, αλλά να διαφυλάξει τα δικά της σύνορα.

Οι Ουκρανοί στρατιώτες (περίπου 4.000 με 6.000) που επιχειρούν εντός Ρωσίας, είναι η νέα «φουρνιά» όσων εκπαιδεύτηκαν τους τελευταίους μήνες είτε στην Πολωνία, είτε στην Γερμανία και όπως φαίνεται είναι σε κατάσταση να πλήξουν σημαντικά τον ρωσικό στρατό.

Παράλληλα το Κίεβο και ο Πρόεδρος Ζελένσκι διαγράφουν με την πρόσφατη κίνηση της εισβολής και όποια σκιά είχε μείνει για την ήττα στη Μπαχμούτ, στην οποία η Ουκρανία έχασε σημαντικό τμήμα των έμπειρων μαχητών της για να αντιμετωπίσει τις ορδές «αναλώσιμων» φυλακισμένων της Ρωσίας.

Το ηχηρό μήνυμα στις ΗΠΑ

Σε διπλωματικό επίπεδο τα αποτελέσματα που παράγει ή θα παράξει στο μέλλον η Ουκρανική κίνηση είναι επίσης εξόχως σημαντικά.

Για αρχή το μήνυμα προς τις ΗΠΑ ήταν σαφές και ηχηρό: μην μας ξεγράψετε…

Το δεδομένο είναι πως ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των Προεδρικών εκλογών του ερχόμενου Νοεμβρίου κανένας νέος ένοικος στο οβάλ γραφείο δεν θα μπορέσει εύκολα να βάλει στην άκρη τον Ουκρανικό αγώνα και το σημαντικότερο δεν θα αρκεί μία απλή υπογραφή για να «κλείσει» το κεφάλαιο Ουκρανία, ακόμη κι αν οι σχέσεις με την Ρωσία και τον Πούτιν ομαλοποιηθούν.

Εάν οι Ουκρανοί δεν είχαν ισχυρά επιχειρήματα από τις 6 Αυγούστου έχουν πολλά και αυτά είναι ξεκάθαρα τα ρωσικά εδάφη τα οποία θα συζητήσουν ευκολά να παραδώσουν με αντάλλαγμα τα δικά τους… Όσο πιο μακριά φτάσουν μάλιστα οι Ουκρανοί και όσο περισσότερο διατηρήσουν στην κατοχή τους τις ρωσικές κωμοπόλεις τόσο περισσότερα θα ζητήσουν να τους επιστραφούν.