Το δύσκολο στοίχημα της συσπείρωσης και τα εμπόδια Μακρόν στην ακροδεξιά

Ο Εμμανουέλ Μακρόν έχει φέρει με την ανακοίνωση της διάλυσης της Εθνοσυνέλευσης τριγμούς στο πολιτικό σύστημα της χώρας του. Οι δύο συνεχείς εκλογικές μάχες σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα κάθε άλλο παρά εύκολη διαδικασία είναι για τα επιτελεία των κομμάτων. Δεν είναι επίσης καθόλου εύκολη συνθήκη αυτή που επί της ουσίας έχει επιβάλλει ο Μακρόν στα πολιτικά δρώμενα. Η κοινωνία στη Γαλλία εδώ και αρκετό καιρό είναι δυσαρεστημένη με τις πολιτικές του Γάλλου Προέδρου και της Κυβέρνησής του αλλά για το Γαλλικό πολιτικό κριτήριο είναι εξαιρετικά δύσκολο να αυξήσει πέραν του 30% τα νούμερα της Εθνικής Συσπείρωσης της Λε Πεν και του Μπαρντελά.

Πίεση στο πολιτικό σύστημα

Πέρα από τις συσπειρώσεις, την ήδη μεγάλη πόλωση και τις «αλχημείες» που επιχειρούνται σε πολιτικό επίπεδο, η κίνηση Μακρόν φαίνεται πως φέρνει μεγάλη πίεση σε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο δεν περίμενε εκλογές και είχε πάρει θέση ώστε να πιέσει αφόρητα τον Πρόεδρο της χώρας για τα επόμενα τρία χρόνια. Ο Εμανουέλ Μακρόν στέρησε από όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους μία κρίσιμη υπέρ τους συνθήκη: τον χρόνο. Σήμερα είναι ο Μακρόν που έχει πάρει την απόφαση πως δύσκολα θα κερδίσει όλες τις «μάρκες» από το τραπέζι πόκερ που ο ίδιος επέλεξε να στηθεί αλλά ξέρει επίσης καλά πως δεν θα τις κερδίσει όλες κανένας…

Το γεγονός πως τρεις ημέρες πλέον μετά την προκήρυξη εκλογών ο Μακρόν δεν έχει ακόμη τοποθετηθεί δημόσια όπως είχε δεσμευθεί οφείλεται μόνο σε έναν λόγο: ο χρόνος πιέζει μόνο τους πολιτικούς του αντιπάλους οι οποίοι μάλιστα μέσα στη «φούρια» και την «παραζάλη» κάνουν σημαντικά – δομικά λάθη. Η ανοιχτή τοποθέτηση από την πλευρά του επικεφαλής της Ντεγκολικής Δεξιάς πως «η σύμπραξη με την Εθνική Συσπείρωση είναι μονόδρομος» και η παράλληλη «βάφτιση» από το στόμα του ως απλής και όχι άκρας της δεξιάς της Λε Πεν ουσιαστικά διαλύει 19 ημέρες πριν από τις κάλπες οποιοδήποτε αφήγημα θα μπορούσαν να έχουν οι Ρεπουμπλικάνοι προκειμένου να ξεφύγουν από το 7% στο οποίο μοιάζουν κολλημένοι εδώ και σχεδόν 7 χρόνια…

Νίκη απέναντι στην παραδοσιακή δεξιά

Για τον Μακρόν η νίκη απέναντι στην παραδοσιακή δεξιά είναι διπλή, περιλαμβάνει και την προσωπική απόλαυση, καθώς κανένας δεν του συγχώρεσε πως «έριξε» τον Φρανοσυά Ολάντ για να γίνει από υπουργός Οικονομικών δύο φορές Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Ο Εμανουέλ Μακρόν γνωρίζει επίσης καλά πως σήμερα δεν μπορούν να του αρνηθούν, ακόμη κι αν ενδόμυχα το θέλουν, πρόταση σύμπλευσης εάν ο Γάλλος Πρόεδρος το αποφασίσει καθώς το γοήτρό τους έχει καταρρεύσει και εκτός από τους βουλευτές τους που θα επιλέξουν τη Λε Πεν έχουν χάσει και το λαϊκό έρεισμα.

Ο Μακρόν δεν δείχνει επίσης να φοβάται στα αριστερά του, αν και θα έπρεπε… Οι Σοσιαλιστές, φαίνεται να γνωρίζει ο Μακρόν, πως μπορεί να συμπλεύσουν με τους αριστερούς της Ανυπότακτης Γαλλίας του Μελανσόν αλλά πολύ δύσκολα την επόμενη ημέρα θα παραμείνουν ενωμένοι στη Βουλή ειδικά εάν το ποσοστό του ξεπεράσει το 20%. Ο Μακρόν γνωρίζει πολύ καλά και τον χαρακτήρα των αντιπάλων του αλλά και τα χαρακτηριστικά που είναι δυνατό με κινήσεις τακτικής να διαλύσουν όσο εύκολα χτίστηκε την συγκεκριμένη συνέργεια… Για τον Μακρόν το χαρτί της διάλυσης του NUPES δεν είναι για τώρα. Ο Γάλλος πολιτικός ηγέτης φαίνεται να επιθυμεί και ίσως να επιχειρήσει εκεί που μπορεί να ενισχύσει κιόλας το ρεύμα αυτού του συνασπισμού ειδικά σε επαρχίες που τα δικά του νούμερα θα είναι εξόχως χαμηλά. Εάν την επομένη των εκλογών η ακροδεξιά είναι πρώτο κόμμα αλλά όχι αυτοδύναμο είναι δεδομένο πως η διερευνητική εντολή για σχηματισμό Κυβέρνησης δεν θα είναι ένα από τα στοιχήματα που θα χάσει. Αντίθετα ο Μακρόν δεν θα έχει σημαντικές ενστάσεις από το να «συγκατοικήσει» με ένα αμάλγαμα του δημοκρατικού τόξου.

Τα φάλτσα

Επικίνδυνη είναι για τον Μακρόν η ασυμφωνία και τα «φάλτσα» που καταγράφονται για ακόμη μία φορά ανάμεσα στις δυνάμεις της ακροδεξιάς. Μπαρντελά και Ζεμούρ την τελευταία στιγμή δεν συμφώνησαν με υπαιτιότητα του Προέδρου της Λε Πεν αλλά ο Ζεμούρ πολύ δύσκολα δεν θα στερήσει και πάλι από την Εθνική Συσπείρωση κοντά στο 5% ποσοστό κρίσιμο σε μία μάχη στην οποία το Λεπενικό κόμμα δεν έχει άλλη δεξαμενή για να αντλήσει ακροατήριο.

Στο τέλος η μάχη θα κρίνει όχι το απώτερο μέλλον της χώρας και σε καμία περίπτωση δεν θα «κόψει» τα φτερά προς την διεκδίκηση της Προεδρίας από την Μαρίν Λε Πεν. Θα δώσει όμως στοιχεία διαφορετικά από αυτά που επικρατούν στην Γαλλική πολιτική σκηνή από το 2002 και μετά. Δύσκολα η ακροδεξιά δεν θα παραμείνει ταμπού όπως και δύσκολα αμιγώς δεξιές πολιτικές ειδικά στην οικονομία, την ασφάλεια και την μετανάστευση θα γίνουν αποδεκτές από τους Γάλλους. Ίσως αυτές οι βουλευτικές εκλογές να είναι το έναυσμα για νέα πρόσωπα από άλλους πολιτικούς χώρους να βγουν μπροστά και να αναδειχθούν. Η Γαλλία άλλωστε ίσως να είναι η μοναδική χώρα στη Δυτική Ευρώπη που έχει δοκιμάσει εμπράγματα νέα πρόσωπα και νοοτροπίες.