Τα ηφαίστεια της Αφροδίτης είναι πολύ πιο ενεργά απ’ ό,τι νομίζαμε

Οι εικόνες ραντάρ, που ελήφθησαν από το διαστημικό σκάφος Μαγγελάνος της NASA από το 1990 έως το 1992, έδειξαν μεγάλες ροές λάβας σε αυτές τις δύο τοποθεσίες στο βόρειο ημισφαίριο της Αφροδίτης κατά την εποχή των παρατηρήσεων, δήλωσαν οι ερευνητές. Τα ευρήματα αυτά, σε συνδυασμό με προηγούμενες μελέτες, δείχνουν ότι η ηφαιστειακή δραστηριότητα του πλανήτη είναι συγκρίσιμη με εκείνη της Γης, πρόσθεσαν.

Ο Μαγγελάνος χαρτογράφησε το 98% της επιφάνειας της Αφροδίτης. Η πρόοδος στις υπολογιστικές δυνατότητες έχει κάνει ευκολότερη την ανάλυση των δεδομένων από το ραντάρ του τα τελευταία χρόνια.

«Τα ευρήματα αυτά αλλάζουν σημαντικά την κατανόησή μας για τον βαθμό στον οποίο η Αφροδίτη είναι ηφαιστειακά ενεργή, υποδηλώνοντας ότι θα μπορούσε να είναι πολύ πιο ενεργή από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως», δήλωσε στο Reuters ο πλανητικός επιστήμονας Davide Sulcanese του Πανεπιστημίου d'Annunzio στην Πεσκάρα της Ιταλίας, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης που δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα στο περιοδικό Nature Astronomy.

Η μία από τις δύο τοποθεσίες είναι ένα ηφαίστειο που ονομάζεται Sif Mons, το οποίο έχει πλάτος περίπου 300 χιλιόμετρα και βρίσκεται σε μια περιοχή που ονομάζεται Eistla Regio. Οι εικόνες ραντάρ πριν και μετά δείχνουν μια ροή λάβας που ανέρχεται σε περίπου 30 τετραγωνικά βράχου. Η άλλη τοποθεσία είναι μια μεγάλη ηφαιστειακή πεδιάδα σε μια περιοχή που ονομάζεται Niobe Planitia. Περίπου 45 τετραγωνικά χιλιόμετρα βράχου παρήχθησαν σε αυτή τη ροή λάβας.

«Τόσο το Sif Mons όσο και τα ηφαίστεια στη Niobe Planitia είναι ασπιδόμορφα ηφαίστεια, με πλατιές, ήπιες πλαγιές που σχηματίζονται από ροές λάβας χαμηλού ιξώδους», δήλωσε ο πλανητικός επιστήμονας του Πανεπιστημίου d'Annunzio και συν-συγγραφέας της μελέτης Giuseppe Mitri.

Το νέο πέτρωμα και στις δύο τοποθεσίες εκτιμήθηκε ότι είχε μέσο βάθος μεταξύ περίπου τριών και 20 μέτρων (10 και 66 ποδών).

«Ένας πλανήτης-κόλαση»

Η Αφροδίτη είναι ο δεύτερος πλανήτης από τον Ήλιο και η Γη είναι ο τρίτος. Η διάμετρός της είναι περίπου 12.000 χιλιόμετρα, ελαφρώς μικρότερη από της Γης.

Η μελέτη της ηφαιστειακής δραστηριότητας προσφέρει μια πληρέστερη κατανόηση της εσωτερικής θερμότητας και των γεωλογικών διεργασιών ενός πλανήτη. «Παρέχει πληροφορίες για τη θερμική εξέλιξη του πλανήτη, τις διαδικασίες ανανέωσης της επιφάνειας και τις ατμοσφαιρικές αλληλεπιδράσεις», δήλωσε ο Mitri.

Η πυκνή ατμόσφαιρα της Αφροδίτης, κυρίως διοξείδιο του άνθρακα, παγιδεύει τη θερμότητα σε ένα ανεξέλεγκτο φαινόμενο του θερμοκηπίου, καθιστώντας την Αφροδίτη τον θερμότερο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος.

«Παρά το γεγονός ότι η Αφροδίτη και η Γη είναι πολύ παρόμοιες όσον αφορά το μέγεθος, τη μάζα, τη χημική σύνθεση και την εσωτερική δομή, υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές που καθιστούν την Αφροδίτη έναν πλανήτη-κόλαση», δήλωσε ο Sulcanese.

«Ο λόγος αυτής της διαφορετικής εξέλιξης αποτελεί ακόμη αντικείμενο συζήτησης», πρόσθεσε ο Sulcanese, σημειώνοντας ότι οι προγραμματισμένες αποστολές της NASA και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος τα επόμενα χρόνια «θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί αυτοί οι δύο πλανήτες είχαν τόσο διαφορετικές μοίρες».