Τι σημαίνει η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από Ισπανία, Νορβηγία και Ιρλανδία

Τις συνέπειες που θα έχει αυτή η απόφαση επιχειρεί να φωτίσει το CNNi.

Για αρχή σημειώνει ότι η απόφαση των τριών χωρών να αναγνωρίσουν ένα παλαιστινιακό κράτος μας λέει περισσότερα για την εσωτερική πολιτική των χωρών αυτών παρά για οτιδήποτε άλλο.

Προφανώς, η απόφαση να κάνουν αυτό το βήμα είναι σημαντική και θα έχει αντίκτυπο σε διπλωματικό επίπεδο, ασκώντας ίσως πίεση στους συμμάχους τους να πάρουν πιο σταθερή στάση στη σύγκρουση Ισραήλ-Χαμάς.

Ωστόσο, είναι επίσης λογικό να πούμε ότι μέχρι στιγμής, καμία πίεση ακόμη και από τις ΗΠΑ δεν είχε σημαντικό αντίκτυπο στον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου. Το Ισραήλ απάντησε με την ανάκληση των πρεσβευτών των τριών χωρών, κατηγορώντας τες ότι με την απόφαση αυτή επιβραβεύουν την τρομοκρατία.

Οι συζητήσεις σχετικά με το τι σημαίνει πρακτικά η αναγνώριση και πόσο χρήσιμη είναι μακροπρόθεσμα για την παλαιστινιακή υπόθεση έχουν τη σημασία τους. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το διακύβευμα είναι αρκετά χαμηλό για την πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών όταν πρόκειται για θέματα που αφορούν το Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους.

Πόσο πιθανό είναι να ακολουθήσουν άλλες χώρες

Στην Ιρλανδία, την Ισπανία και τη Νορβηγία, η υποστήριξη για ένα παλαιστινιακό κράτος συμφωνεί με το ευρύτερο εκλογικό σώμα και είναι απίθανο να υπάρξουν πολιτικά πλήγματα. Αυτό δεν ισχύει απαραίτητα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ενώ υποστηρίζει μια ειρηνική λύση δύο κρατών μακροπρόθεσμα, η Γερμανία είναι συνεπής στην υποστήριξή της προς το Ισραήλ, όπως και η Ουγγαρία, η Πολωνία, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες χώρες.

Η κύρια συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι η στρατιωτική υποστήριξη, η οποία αναπόφευκτα εγείρει ερωτήματα σχετικά με τη συνενοχή στον πόλεμο κατά της Χαμάς - δηλαδή τα όπλα που χρησιμοποιούνται για τη δολοφονία αμάχων. Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου δέχεται επί του παρόντος πιέσεις να δημοσιεύσει νομικές συμβουλές σχετικά με το αν η πώληση όπλων στο Ισραήλ παραβιάζει ή όχι το διεθνές δίκαιο.

Αλλά αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό εσωτερικά ζητήματα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θεωρούσαν ως επί το πλείστον ότι η Μέση Ανατολή - και ιδίως το Ισραήλ - είναι κάτι με το οποίο ασχολούνται οι ΗΠΑ, εν μέρει λόγω των στρατιωτικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ στην περιοχή.

Οι ευρωπαϊκές χώρες απλώς δεν έχουν τεράστια επιρροή σε αυτή την περιοχή. Η Μέση Ανατολή δεν ήταν κάτι που κυριάρχησε στην ευρωπαϊκή σκέψη σε μεγάλο βαθμό μέχρι που οι επιπτώσεις της Αραβικής Άνοιξης οδήγησαν σε μια τεράστια εισροή μεταναστών στην ηπειρωτική Ευρώπη. Πέρα από τις πρακτικές επιπτώσεις της μαζικής μετανάστευσης, αυτή αποτελούσε επίσης κίνδυνο για την ασφάλεια, καθώς τρομοκρατικές ομάδες κρύβονταν μεταξύ των προσφύγων και διέπρατταν φρικαλεότητες σε ολόκληρη την ήπειρο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ευρωπαίοι δεν νοιάζονταν για τη Μέση Ανατολή, ειδικά για την υπόθεση των Παλαιστινίων. Μεγάλα τμήματα της Ιρλανδίας υποστηρίζουν την Παλαιστίνη λόγω της δικής της ιστορίας κατοχής, ενώ η Νορβηγία διαμεσολάβησε για τις περίφημες συμφωνίες του Όσλο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει στείλει ιστορικά τεράστια σε μέγεθος ανθρωπιστική βοήθεια στα Παλαιστινιακά Εδάφη και έχει υποστηρίξει τη λύση των δύο κρατών. Μάλιστα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απάντησε στην είδηση της Τετάρτης (22/5): «Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μακροχρόνια δέσμευση στο όραμα ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους της Παλαιστίνης, που θα ζει δίπλα στο Ισραήλ με ειρήνη και ασφάλεια».

Το αν αυτό θα ωθήσει την όποια ειρηνευτική διαδικασία ή όχι, μένει να το δούμε. Δεν πρόκειται για μια συντονισμένη ευρωπαϊκή προσπάθεια. Η Νορβηγία δεν είναι μέλος της Ε.Ε. και η ιδέα ότι 27 κράτη μέλη θα ήταν όλα πρόθυμα να ακολουθήσουν την Ιρλανδία και την Ισπανία φαίνεται εξαιρετικά απίθανη. Ναι, θα μπορούσε να ασκήσει πίεση σε μεγαλύτερους παίκτες να πάρουν θέση. Αλλά η Ευρώπη δεν μιλάει με μια φωνή και είναι απίθανο να το κάνει σύντομα.