Γιατί άλλαξε στάση ο Ερντογάν; Το στοίχημα για την καταρρέουσα τουρκική οικονομία

Αφήνοντας για αρχή εκτός εξέτασης τα κίνητρα, την διπλωματία και το παρασκήνιο, θα
πρέπει να παραδεχθούμε πως η αποστολή της Τουρκίας και ο πολύπειρος Ερντογάν
κατάφεραν να λάβουν περισσότερα συγχαρητήρια και ευχαριστίες από τους «μεγάλους» και άρα πλέον χρήσιμους του ΝΑΤΟ από αυτά που απέσπασε η ίδια η Σουηδία για το άνοιγμα του δρόμου της εισδοχής και η Ουκρανία για την αντίσταση επί 17 μήνες στη Μόσχα και την σημαντική για ακόμη μία φορά οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση από την δύση παρά το νέο «όχι» στο «φιξάρισμα» της ένταξης.

Ο Ταγίπ Ερντογάν πήγε στην πρωτεύουσα της Λιθουανίας, έχοντας επί της ουσίας μία
γεμάτη λίστα με «πρέπει» και πολύ λίγα πράγματα προς «πώληση».

Κανένας όμως, ούτε καν και ο πλέον φανατικός εχθρός του, δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει πως πρόκειται με διαφορά για έναν εκ των μεγαλύτερων, ικανότερων και κυρίως εμπειρότερων διπλωματών της Συμμαχίας.

Ναι, η Τουρκία ήρε ένα βέτο που έθεσε, όμως, με στόχο.

Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν προχώρησε στην κίνηση αυτή πρόχειρα, γρήγορα και... άνευ ρίσκου.

Στο Βίλνιους είναι ξεκάθαρο πως η Άγκυρα για ακόμη μία φορά τα τελευταία 21 χρόνια αποκόμισε πολύ περισσότερα από όσα εκχώρησε.

Kαι στην διπλωματία, όπως και στο σκάκι, αυτό στην χειρότερη ισοδυναμεί με ισοπαλία και στην καλύτερη με νίκη.

Εκτός από τα προφανή, F-16, επαναπροσέγγιση με τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Δύση, τα οποία η τουρκική αποστολή φρόντισε να προτάξει και να εκθέσει μπροστά σε ανοιχτές κάμερες και μικρόφωνα, υπάρχουν και οφέλη τα οποία θα φανούν αργότερα αν και όχι μακροπρόθεσμα.

Αφού ο Ταγίπ Ερντογάν κατάφερε να πείσει πως παραμένει η τέταρτη μεγαλύτερη δύναμη της συμμαχίας όπως του αρέσει να λέει μετά από κάθε διάσκεψη κορυφής στις αγαπημένες του ομιλίες στο αεροπλάνο της επιστροφής φαίνεται πως έχει εκθέσει στους συμμάχους που τον ενδιαφέρουν περισσότερο, δηλαδή τις ΗΠΑ, την Γαλλία και την Γερμανία, ένα σχέδιο που θα αυξήσει άμεσα τις επενδύσεις στην χώρα του.

Διαρροές αναφορικά με τα όσα συζητήθηκαν με τον Γάλλο Πρόεδρο αλλά και τον Γερμανό Καγκελάριο δεν υπήρξαν, πέρα από κάποιες λιτές και «χωρίς λίπος» ανακοινώσεις.

Και αυτό, σύμφωνα με δυτικούς αναλυτές, δείχνει ξεκάθαρα πως το επόμενο βήμα για τον Τούρκο Πρόεδρο θα είναι στο εσωτερικό.

Η οικονομία του βρίσκεται κυριολεκτικά στο χειρότερο σημείο της 20ετούς «ηγεμονίας» του και το δημόσιο χρέος έχει εκτιναχθεί σε ύψη δυσθεώρητα.

Ο Ερντογάν έχει αντιληφθεί πως χωρίς ξένες επενδύσεις και με μόνη λύση τα
«Erdoganeconomics» η κατάσταση θα βαίνει διαρκώς επιδεινούμενη.

Εάν καταφέρει να προσελκύσει εκ νέου μεγαλύτερο όγκο επενδύσεων ειδικά από τις ΗΠΑ στο πλαίσιο της επαναπροσέγγισης με τον Τζο Μπάιντεν τότε δεν είναι απίθανο να καταφέρει κλείνοντας ακόμη μία πενταετία να έχει ακόμη ένα σημαντικό «παράσημο» στο ήδη στολισμένο του πέτο.

Αυτό το παράσημο θα έχει αίγλη παγκόσμια, καθώς θα είναι ο μοναδικός ηγέτης που θα έχει καταφέρει να σώσει από την χρεοκοπία την χώρα του σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, έχοντας στο ενδιάμεσο καταφέρει να προκαλέσει χάος.

Τα 37,7 δισεκατομμύρια του δημόσιου χρέους - μαμούθ της Τουρκίας τους πρώτους πέντε μήνες της τρέχουσας χρονιάς απαιτούν άμεσα μέτρα και τέτοια φαίνεται πως ο Ερντογάν έχει ήδη όχι μόνο σχεδιάσει αλλά και υλοποιεί.

Τα πρώτα δείγματα της νέας του θητείας δείχνουν σημαντική στροφή σε πολλά μέτωπα προς τον ορθολογισμό.

Ίσως αυτό όμως να είναι ακόμη ένα κομμάτι της «a la carte» αλλά και της «a la τούρκα» στρατηγικής του.

Σήμερα πάντως είναι βέβαιο πως με μόνο στενό σύμμαχο και αρωγό τη Ρωσία και τα Εμιράτα θα είναι πρακτικά αδύνατο να «πληρωθεί» ο τεράστιος λογαριασμός της τελευταίας πενταετίας χωρίς κοινωνική αναταραχή.