Το δύσκολο ολυμπιακό στοίχημα του Μακρόν

Το μεγάλο όμως «στοίχημα» για τον Μακρόν σήμερα δεν είναι ούτε τα ποσοστά δημοφιλίας του, ούτε η αποδοχή του στην κοινωνία, αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2024.

Φυσικά και ο Μακρόν ενδιαφέρεται, όπως και κάθε ηγέτης χώρας για το εάν οι πολιτικές του και ο ίδιος προσωπικά είναι αποδεκτός από τον λαό. Φυσικά και για τον Μακρόν συγκεκριμένα ο ρόλος είναι εξόχως άβολος και δύσκολος καθώς η αντιπολίτευση του επιτίθεται από τα άκρα αλλά στην παρούσα κατάσταση ο Μακρόν δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θυσιάσει τους Αγώνες και κυρίως το προσωπικό κόστος με το οποίο κατάφερε να εξασφαλίσει πως το Παρίσι θα βρεθεί στο επίκεντρο επί έναν μήνα για το σπουδαιότερο αθλητικό – πολιτιστικό και πολιτισμικό γεγονός του κόσμου.

Το προφανές ερώτημα είναι: «μα πως είναι δυνατό να απειλούνται οι Ολυμπιακοί αγώνες από οργισμένα παιδιά;».

Η απάντηση αν και απλοϊκή απηχεί σε μεγάλο βαθμό την δομή της γαλλικής κοινωνίας:

«Είναι κυρίως αυτά τα οργισμένα παιδιά που μπορούν να δημιουργήσουν μεγάλα ερωτηματικά αναφορικά με την επάρκεια στα μέτρα ασφαλείας σε μία πόλη που έχει υποφέρει πολύ τα τελευταία δέκα χρόνια από ταραχές και τρομοκρατία».

Όχι, τα 13χρονα παιδιά και οι 16χρονοι έφηβοι δεν είναι κομβικοί για την εξέλιξη των Ολυμπιακών Αγώνων και θα είναι εξόχως δύσκολο να απειλήσουν και την ομαλή διεξαγωγή τους. Είναι όμως απολύτως ικανά σήμερα να παραμορφώσουν -όπως τα αυτοκίνητα που καίγονται στους παριζιάνικους δρόμους-την εικόνα ασφαλείας και τάξης που η Κυβέρνηση και ο Πρόεδρος της χώρας έχουν δεσμευθεί πως θα δώσουν στον πλανήτη σε μερικούς μήνες από σήμερα.

Εάν τα επεισόδια διαρκέσουν το πρόβλημα της εικόνας για τον Μακρόν θα μεγαλώνει. Η τοποθέτηση Σολτς από το Βερολίνο μετά την ακύρωση της γαλλικής επίσκεψης στη Γερμανία έμοιαζε περισσότερο με μαχαιριά παρά με στήριξη. Ο Μακρόν σήμερα δεν έχει ανάγκη από την στήριξη της Γερμανίας όπως την είχε επί της περιόδου της Μέρκελ, έχει ξεκαθαρίσει άλλωστε με πράξεις πως αυτός είναι ο πυλώνας και το παράδειγμα στο ευρωπαϊκό χώρο.

Η λαϊκή οργή εν μέσω καλοκαιριού δεν ήταν αυτό που προσδοκούσε.

Το αφήγημα της επανεκκίνσησης μετά το πέρας των αντιδράσεων για το συνταξιοδοτικό τον περασμένο Απρίλιο και η χρονική τοποθέτηση του ίδιου του Μακρόν για νέες 100 ημέρες προκειμένου να κριθεί το έργο του κινδυνεύουν αυτή την φορά να τον εκθέσουν σε μεγάλο βαθμό.

Υπάρχει άραγε σήμερα τρόπος να σωθεί η παρτίδα;

Ακόμη ένα ερώτημα για δυνατούς λύτες…

Ο Εμανουέλ Μακρόν έχει ξεπεράσει σκοπέλους και υφάλους μεγαλύτερους, φαινομενικά, από την παρούσα κατάσταση. Αυτό που θα πρέπει να τον ανησυχεί είναι η οδός που έχει επιλεγεί προκειμένου να διαβεί και αυτή την φορά τον «κάβο».

Το περισσότερη αστυνομία – νόμος και τάξη αλλά και το τρίπτυχο του «παρανομία – σύλληψη- δίκη» που διαρκώς προτάσσει ο υπουργός Εσωτερικών του μάλλον ανοίγουν το ήδη μεγάλο χάσμα και την απόσταση που τον χωρίζει από τα πραγματικά, και για να είμαστε δίκαιοι διαχρονικά, προβλήματα της γαλλικής κοινωνίας.

Το αποτέλεσμα στη μάχη δείχνει νίκη Μακρόν για ακόμη μία φορά στα σημεία αλλά στην πολιτική όπως και στην πυγμαχία αρκεί ένα και μόνο δυνατό κροσέ στο αδύναμο για να βγάλει νοκ άουτ τον δυνατό.