Η ΕΕ έχει απελάσει 2.610 Βρετανούς το 2021-2022 – Σχεδόν οι μισοί από τη Σουηδία

Τα στοιχεία πλήρους έτους που δημοσιεύθηκαν στις 31 Μαρτίου από τη Eurostat τοποθετούν τη σκανδιναβική χώρα στην κορυφή της λίστας απομακρύνσεων πολιτών μετά το Brexit με δυσανάλογα υψηλές απελάσεις σε σύγκριση με τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία, οι οποίες είχαν εκδώσει εντολές απομάκρυνσης για 115 και 40 Βρετανούς πολίτες αντίστοιχα, αφότου το Brexit τέθηκε σε ισχύ.

Μετά τη Σουηδία, η Ολλανδία ήταν υπεύθυνη για τον δεύτερο υψηλότερο αριθμό απελάσεων, με 720, ακολουθούμενη από τη Μάλτα (135) και τη Γαλλία (115).

Η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Σλοβακία, η Σλοβενία και το Λουξεμβούργο δεν απέλασαν Βρετανούς υπηκόους το 2021 ή το 2022.

Τα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΕΕ απέλασαν λιγότερους από 100 Βρετανούς υπηκόους την ίδια περίοδο.

Τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι 1.350 ήταν ηλικίας άνω των 35 ετών, 1.025 ήταν μεταξύ 18 και 34 ετών, 35 ήταν έφηβοι μεταξύ 14 και 17 ετών και 170 ήταν κάτω των 14 ετών.

Ο Ντέιβιντ Μίλστεντ, Βρετανός καθηγητής φυσικής που ζει στη Σουηδία και είναι μέλος της ομάδας εκστρατειών 'Βρετανοί στη Σουηδία', είπε ότι τα στοιχεία ήταν ανησυχητικά.

Ο Μίλστεντ κάλεσε τους Σουηδούς να εξηγήσουν γιατί η χώρα έχει εκδώσει περίπου το 50% όλων των ειδοποιήσεων απέλασης στη ζώνη Σένγκεν σε Βρετανούς κατά την περίοδο 2021-22 και γιατί η Σουηδία έχει απορρίψει περισσότερες αιτήσεις παραμονής από άλλες χώρες της ΕΕ, αναφέρει η Guardian.

Κάλεσε επίσης τη Σουηδία να επανεξετάσει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις καθυστερημένες αιτήσεις για παραμονή μετά το Brexit από Βρετανούς πολίτες.

Σύμφωνα με τη συμφωνία αποχώρησης που υπέγραψαν το Ηνωμένο Βασίλειο και η ΕΕ, όλοι οι υπήκοοι της ΕΕ που ζούσαν νόμιμα στο Ηνωμένο Βασίλειο και οι Βρετανοί πολίτες που ζούσαν σε χώρα της ΕΕ ή του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου πριν από το Brexit είχαν το δικαίωμα να παραμείνουν σε αυτές τις χώρες για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Πριν από το Brexit ήταν εξαιρετικά δύσκολο να απομακρυνθεί ένας πολίτης άλλου κράτους μέλους της ΕΕ, με εξαιρέσεις για εκείνους που «παρουσιάζουν μια πραγματική παρούσα και αρκετά σοβαρή απειλή που επηρεάζει ένα από τα θεμελιώδη συμφέροντα της κοινωνίας».