Οι τράπερ δέρνονται στα μουσικά βραβεία - Επειδή ένα ολόκληρο σύστημα τούς το επιτρέπει

Εδώ, πάλι, σε ότι κοντινότερο έχουμε σε Όσκαρ, τα μουσικά βραβεία MAD, κάτι τράπερ πλακώθηκαν στις μπουνιές μέσα στον κόσμο και περίπου δεν τρέχει τίποτα. Χαβαλές γίνεται κυρίως.

Να σας πω βέβαια, ότι δεν ήταν και τόσο απρόβλεπτο αυτό που έγινε: Οι δύο συγκεκριμένοι τράπερ, που νομίζουν ότι η ζωή είναι ένας μεγάλος αγώνας κατς και ο κόσμος γύρω τους η προσωπική τους αρένα, επιδίδονται τους τελευταίους μήνες σε σειρά δηλώσεων του τύπου «θα σε σκίσω, θα σε κάνω, θα σου δείξω», δηλώσεις τις οποίες πάρα πολύ πρόθυμα και πολύ «ψηλά» αναπαράγει μια σειρά από ΜΜΕ.

Συνεπείς στο λόγο τους, λοιπόν, ο Σνικ και ο Λάιτ πήγαν στα μουσικά βραβεία και τα έκαναν αμέρικαν μπαρ, όπως θα έλεγε ο αείμνηστος Παπαγιαννόπουλος, βάλτε εσείς όποια λέξη θέλετε.

Την επόμενη φορά ίσως βγάλουν μαχαίρια. Αν και είναι λίαν αμφίβολο, οι ίδιοι έχουν απόλυτη συναίσθηση του τι κάνουν και δεν το κάνουν για να βλάψουν ο ένας τον άλλον ή τους εαυτούς τους. Το κάνουν, ακριβώς για τον αντίθετο λόγο: Για να γίνουν ακόμη πιο διάσημοι.

Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν οι δύο τους συναντήθηκαν μετά, συνεχάρησαν ο ένας τον άλλον και πήγαν για ποτά.

Μπορείς να γίνεις διάσημος και σταρ, παίζοντας μπουνιές; Προφανώς ναι.

Πρέπει να είσαι μπούμερ για να βλέπεις το πρόβλημα;

Όταν πριν από λίγο καιρό είχα γράψει στο Facebook για την τραπ και πόσο απωθητική μου είναι -όπως και η ιδέα ότι την ακούνε κάποια πιτσιρίκια-, αρκετοί από τους σχολιαστές μού είχαν επισημάνει ότι και οι γονείς μας αντιδρούσαν όταν ως έφηβοι ακούγαμε πανκ και χέβι μέταλ.

Ισχύει.

Και θα μπορούσα να απαντήσω πολλά, όπως για παράδειγμα ότι το πανκ ήταν αληθινή μουσική -που δεν ήταν ακριβώς- ή ότι ήταν μουσική διαμαρτυρίας -που και η τραπ είναι, υποτίθεται. Δεν είναι εκεί το θέμα, όμως.

Ο όρος τραπ, για όσους δεν το ξέρετε, προέρχεται από το σημείο στο οποίο κρύβονται στα αυτοκίνητα τα ναρκωτικά (έτσι το λένε οι Αμερικάνοι, «τραπ»), από τις σχετικές συναλλαγές και από το γεγονός ότι αυτός είναι ένας αναπόδραστος τρόπος ζωής.

Ένας διάσημος Αμερικανός τράπερ έχει πει ότι «στην αρχή της δεκαετίας του 2000 η τραπ δεν ήταν μουσικό είδος. Ήταν ένα αληθινό μέρος». Ο όρος υιοθετήθηκε για να περιγράψει «τη μουσική που γραφόταν γι αυτό το μέρος».

Ξύλο στα μουσικά βραβεία:

Το συγκεκριμένο μέρος και η συγκεκριμένη μουσική συνεχίζουν να υπάρχουν στος παρυφές των αμερικανικών μεγαλουπόλεων, παραμένουν όμως περιθώριο, ή τέλος πάντων κάτι που απευθύνεται σε συγκεκριμένους κάποιους.

Στην Ελλάδα, πάλι, ελλείψει πραγματικού, μεγάλου και ευρέως φάσματος σταρ σίστεμ, ο Σνικ και ο Λάιτ ήταν καλεσμένοι στα μουσικά βραβεία και τα τραγούδια τους σκίζουν στους εφήβους. Είναι δύο διάσημοι άνθρωποι και με αρκετή φαντασία και διάσημοι ως καλλιτέχνες.

Κι αν παραμένετε με την απορία «πώς μπορεί ένα δεκάχρονο στη Νέα Σμύρνη να ταυτίζεται με αυτούς τους στίχους», η απάντηση είναι απλή: Αυτό του πουλάνε, αυτό ακούει.

Δεν έχει άλλα ακούσματα; Ίσως έχει. Ίσως ένας από τους γονείς του ακούει τζαζ, που τη βρίσκει πάρα πολύ βαρετή και ορθώς. Ίσως δεν έχει κιόλας, οπότε ακούει αυτά που ακούνε και τα άλλα παιδάκια στο σχολείο.

Δεν μπορεί κάποιος να του πει ότι αυτοί οι στίχοι είναι σεξιστικοί, προτρέπουν σε εγκληματικές ενέργειες, δεν προσφέρουν τίποτα παρά ένα αίσθημα ματαιότητας και μια μεταφυσική λατρεία για τα χρήματα; Μπορεί να του το πει· κατά κανόνα όμως δεν θα το κάνει για να μην φανεί ο ίδιος πολύ μπούμερ και αποκομμένος από τη «νεολαία».

Είναι, λοιπόν, τόσο κακό να είσαι «μπούμερ» και να σιχαίνεσαι την τραπ; Ήταν κακό που οι δικοι μας γονείς σκιάζονταν βλέποντας τον Όζι ή τους Σεξ Πίστολς;

Αρχίζω να έχω τις αμφιβολίες μου.

Ξύλο στα μουσικά βραβεία, μέρος δεύτερο:

Μόδα είναι, θα περάσει;

Αναμφίβολα. Μέχρι να περάσει, όμως και να αντικατασταθεί από μία χειρότερη ενδεχομένως, θα είναι αυτό η μέινστριμ μουσική σκηνή της χώρας στους κάτω των 20;

Ναι. Διότι το δισκογραφικό σύστημα και μερίδα των ΜΜΕ συναποφάσισαν κάποια στιγμή ότι εδώ υπάρχει ένα χρυσωρυχείο που δεν μπορεί να μείνει ανεκμετάλλευτο.

Και να μην έχεις δει ποτέ τηλεόραση, και να μην έχεις ακουσει ποτέ τραπ, ξέρεις όμως ότι η Ηλιάνα Παπαγεωργίου ήταν ζευγάρι με τον Σνικ, πότε τα έφτιαξαν, πότε χώρισαν και τι της έγραψε στο Ίνσταγκραμ. Αφού είναι παντού... Λαμπεροί, σούπερ ακριβά ντυμένοι, διάσημοι και πλούσιοι.

Απέναντι σε μια γενιά εφήβων που εκτός από θυμωμένη (οι έφηβοι είναι εγγενώς θυμωμένοι), είναι και σε ένα άλλου είδους αδιέξοδο (τραπ): «Χωρίς λεφτά στη ζωή είσαι ένα τίποτα, θα λιώσεις δουλεύοντας για 700 ευρώ σ' όλη σου τη ζωή».

Υπάρχει πιο εύφορο έδαφος για τη διάδοση της κουλτούρας του εύκολου πλουτισμού;

Στην Αμερική, προσωποποιώντας τα όσα ευαγγελίζονται με τους στίχους τους, οι τράπερ συχνά πυκνά βρίσκονται σε κάποιο χαντάκι με μια σφαίρα στο κεφάλι. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις δεν τραγουδάνε μόνο αυτό το «μέρος» που είναι η τραπ, είναι οι ίδιοι κομμάτι του.

Οι εγχώριοι τράπερ είναι απλώς κακέκτυπα που κάπως πρέπει να διατηρήσουν το μύθο τους ζωντανό. Πιστολίδια δεν πέφτουν (ακόμη), αλλά πάνε στα μουσικά βραβεία με καμιά 20αριά μπράβους καθένας τους και δέρνονται μεταξύ τους.

Τα «χι» μουσικά βραβεία γιατί τους δέχονται; Οι δισκογραφικές γιατί τους βγάζουν δίσκους και τους προβάλλουν τόσο; Τα ΜΜΕ γιατί τους χαϊδεύουν; Επειδή πουλάνε, θα είναι η απάντηση και πάλι από την αρχή: Δεν μπορείς προφανώς να απαγορεύσεις ένα «καλλιτεχνικό» ρεύμα, μπορείς όμως να το περιθωριοποιήσεις, να μην το προβάλλεις, και τελικά να δώσεις εναλλακτικές.

Η χθεσινή εικόνα στα μουσικά βραβεία MAD, τη γιορτή υποτίθεται της ποπ μουσικής, ήταν θλιβερή ιδιαίτερα στο σημείο που η Έλενα Παπαρίζου -ό,τι κοντινότερο έχουμε σε ποπ σταρ στην Ελλάδα- πήγαινε να πάρει βραβείο και οι άλλοι από κάτω πλακώνονταν.

Η ίδια φυγαδεύτηκε από τη σκηνή, ανάμεσα σε αλλόφρονες τράπερ και μπράβους και σήμερα αποτελεί είδηση μόνο γι αυτό. Όσο καλά κι αν είχε τραγουδήσει, κανείς δεν θα είχε ασχοληθεί πολύ:

Η Παπαρίζου, σύμφωνα με πληροφορίες, κατέθεσε μήνυση μετά το συμβάν για εξύβριση και πρόκληση σωματικής βλάβης. Και καλά έκανε.

Αυτοί που θα έπρεπε να έχουν προβληματιστεί περισσότερο, όμως, είναι όλο το δίκτυο που προωθεί και στηρίζει την τραπ και τους τράπερ. Φέτος πλακώθηκαν για να κάνουν «θόρυβο». Του χρόνου τι θα κάνουν;

Αν αυτή είναι η εικόνα της σύγχρονης ελληνικής ποπ μουσικής, ποιος θα πρέπει να προβληματιστεί πιο πολύ; Ίσως αυτοί που την ελέγχουν, καλλιτεχνικά και εμπορικά;

Και πόσοι έφηβοι πρέπει πρώτα να θεωρήσουν ότι αυτό που έγινε χτες είναι «κουλ», πόσοι πρέπει να πειστούν ότι αυτό το «μέρος» που είναι η τραπ είναι ένα ωραίο μέρος, μια υπέροχη κατάσταση, πριν αποδεχθούμε εμείς οι ίδιοι ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά;

Σε υστερόγραφο, διάβασα κάπου ότι ο Κωνσταντίνος Αργυρός από σκηνής προσπάθησε κάποια στιγμή να κατευνάσει τα πνεύματα. Θυμήθηκα κάτι σχολικά πάρτι (του δημοτικού) στα οποία ανυπερθέτως ακουγόταν κάποια στιγμή το «Ξημερώματα, δίνεις δικαιώματα» του συγκεκριμένου καλλιτέχνη. Έφριττα, αλλά γελούσα κι εγώ, όπως όλοι, όπως γελάμε γενικά, όπως γελάσαμε και χτες και σήμερα.

Τα παιδιά ό,τι τα διδάξεις, γενικώς αυτό μαθαίνουν. Κι ό,τι δεν τα διδάξεις, θα το βρεις σαν κενό μπροστά σου, αυτό είναι το υστερόγραφο.