Apolitique ροζ και γαλάζια σενάρια

Η πλοκή κουραστική, δημιουργεί συναισθηματικά ασφυκτικό κλοιό στον θεατή χωρίς να του προσφέρει λύτρωση και λύση.

Στην Ελλάδα του 2015 αιώνα, το Θέατρο του Παραλόγου έδωσε απλόχερα τα χαρακτηριστικά του στην πολιτική σκηνή. Η αποδόμηση της πολιτικής ταυτότητας, δεξιάς και αριστερής, δημιουργεί περιβάλλον με apolitique όντα που στερούνται οράματος, φαντασίας, που θεωρούν θέσφατη την αφερεγγυότητα των πολιτικών και τις κομματικές κολοτούμπες.

Ναι, έχουμε ανάγκη από Αριστερά «κατακόκκινα» κόμματα, που να μάχονται για την Παιδεία και τη μόρφωση όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Άλλωστε και η Σοβιετική Ένωση που οραματίσθηκε ο Λένιν είχε ως αρχή του την εξάλειψη του αναλφαβητισμού. Ναι, έχουμε ανάγκη από αριστερά κόμματα, που να μάχονται το σκοταδισμό, τις κοινωνικές ανισότητες, την αδικία και να αγωνίζονται για τη φιλία μεταξύ των λαών. Ναι, έχουμε ανάγκη, από «κόκκινους» επαναστάτες που οραματίζονται μια καλύτερη Ελλάδα και είναι αποφασισμένοι να κατέβουν στους δρόμους προκειμένου να αγωνιστούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για το δίκαιο του εργάτη αλλά και το δικαίωμα στην εργασία!

Στην Ελλάδα του 2015, που ευδοκιμεί η θολοκουλτούρα, έχουμε όμως ανάγκη και από Δεξιά κόμματα, ιδεολογίες και πολιτικούς φορείς που να υποστηρίζουν τις παραδόσεις, τη θρησκεία, την οικογένεια, την προσήλωση στους θεσμούς και να διατηρούν όλα αυτά τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ του ελληνικού πολιτισμού. Ναι, έχουμε ανάγκη την ιδεολογία που υπερασπίζεται την προσήλωση στην Ευρώπη, την εξωστρέφεια της χώρας, την ελεύθερη αγορά. Έχουμε ανάγκη και από το συντηρητισμό, που απέκτησε υποστηρικτές αλλά και εχθρούς . Έχουμε ανάγκη από τη Δεξιά, που υπερασπίζεται την πολιτική διαφάνεια, τον πλουραλισμό, καταπολεμά τα μονοπώλια και τη διαφθορά.

Όταν το "μπλε" και το "κόκκινο" ξεθωριάζουν, τότε οι παλ πολιτικές αποχρώσεις που δημιουργούνται, κάμπτουν τις αισθήσεις και προκαλούν υπνηλία, αδράνεια, αποχαύνωση.

Έχουμε ανάγκη από κόμματα με σαφή ιδεολογία και όχι από το στείρο δίπολο, με τις πολιτικά επικίνδυνες και αιχμηρές άκρες. Έχουμε ανάγκη από ηγέτες με σαφή προσανατολισμό, όνειρα, ιδέες οράματα, με ξεκάθαρη πολιτική ταυτότητα που να μην αλλοιώνεται από τη "γλύκα" της εξουσίας και τον αγώνα για τη διατήρησή της.

Έχουμε όμως ανάγκη και από πολίτες που θα πάρουν την πένα και θα γράψουν το δικό τους σενάριο, όχι όμως με τη μορφή του Θεάτρου του Παραλόγου που προκαλεί κλειστοφοβικά συναισθήματα, αλλά ένα παραμύθι. Σαν αυτά που το καλό νικά το κακό και ο ήλιος φωτίζει το σκοτάδι.