To τέλος μιας σεζόν που δεν ξεκίνησε ποτέ

Η τηλεόραση έχει πολλούς αφανείς εργάτες. Έχει glam αλλά έχει και πολύ κουπί στα μετόπισθεν. Έτσι είναι η φύση της, και εμείς οι άνθρωποι που δουλεύουμε στην τηλεόραση από τη γέννηση της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα ξέρουμε ότι ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας που θα κρίνει την επόμενη σεζόν, και τρέχουμε στην κούρσα που έχουμε επιλέξει.

Είτε μιλάμε για την ενημέρωση, είτε για την ψυχαγωγία λοιπόν, εκατοντάδες άνθρωποι δουλεύουν πυρετωδώς.

Μέσα και έξω από τα κανάλια.

Γιατί πρέπει να ξέρετε ότι μια σειρά από πολλές ειδικότητες έχουν δουλειά λόγω της ύπαρξης της τηλεόρασης.

Όσο και αν η τεχνολογία εξελίσσεται οι άνθρωποι εξακολουθούν να εργάζονται για να μπορείτε να δείτε το αγαπημένο σας πρόγραμμα.

Αυτά συνέβαιναν κάθε Σεπτέμβριο, ανελλιπώς από το 1990, τον πρώτο Σεπτέμβρη της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα.

Όχι φέτος!

Ναι, να μπει μια τάξη, να πληρώσουν οι καναλάρχες αλλά όχι να την πληρώσουν οι υπόλοιποι!

Φέτος ο Σεπτέμβριος βρίσκει μια ελληνική βιομηχανία σε αμηχανία, με τις μηχανές στο ρελαντί – στην καλύτερη περίπτωση, ή μισοσβησμένες – στην περίπτωση του Mega (εκεί οι ευθύνες ξεκινούν από τους φυσικούς ιδιοκτήτες του και φτάνουν μέχρι την πολιτική κόντρα – με θύματα φυσικά τους απλήρωτους εργαζόμενους).

Η Κυβέρνηση με το εξωφρενικό «4 άδειες χωράει η διαφημιστική αγορά» οδηγεί έναν κλάδο σε αφανισμό.
Και επαναλαμβάνω, δεν μιλάω μόνο γι’ αυτούς που βλέπετε και που μπορείτε να πείτε «α αυτός/αυτή είναι βολεμένος/η δε με νοιάζει».

(Η μισαλλοδοξία είναι πάντα κάτι που απεχθάνομαι)

Χιλιάδες άνθρωποι και οι οικογένειές τους κινδυνεύουμε (βάζω φυσικά και τον εαυτό μου μέσα, δεν μπορώ άλλωστε να μιλήσω σαν τρίτος όταν γκρεμίζεται το σπίτι μου, γιατί αυτό είναι η τηλεόραση για μένα) όχι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να βάλει κανόνες, αλλά γιατί αποφάσισε να βάλει κανόνες μόνο σε «4».

Ο κύριος Παππάς, που φαίνεται ο master brain πίσω από το μαγικό αυτό νούμερο, αυτοπαγιδεύθηκε πολιτικά την ώρα που θα μπορούσε να είναι καβάλα στ’ άλογο της «πάταξης της διαφθοράς, διαπλοκής» κλπ.

Ας έβαζε κανόνες, ας όριζε τίμημα, ας είχε εν λειτουργία το ΕΣΡ και όσοι πιστοί προσέλθετε!

Και μετά, όποιος δεν συμμορφωνόταν με τους κανόνες ναι, τότε βάλε ένα λουκέτο.

Αντίθετα τώρα εύκολα κατηγορείται από εχθρούς και φίλους ότι τα έκανε μαντάρα – με ποιο στόχο άραγε;

Και ας κατηγορείται ο κύριος Παππάς, πολιτικός είναι, δεν με απασχολεί διόλου.

Εκείνο που με απασχολεί είναι οι κατηφείς άνθρωποι του σιναφιού μου, της τηλεόρασης δηλαδή, προβεβλημένοι τε και αόρατοι που κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς δουλειά.

Γιατί αυτό θα συμβεί αν κλείσουν κανάλια.

Ξέρετε, το να δουλεύεις στην τηλεόραση, έτσι πιστεύω και πορεύομαι όλα αυτά τα χρόνια, είναι σαν μια οποιαδήποτε άλλη δουλειά.

Η διαφορά είναι ότι είσαι πάντα εκτεθειμένος, όλοι σε βλέπουν, σε παρακολουθούν, όλοι «ξέρουν» τα πάντα που γίνονται στην τηλεόραση, αντιθέτως κανείς δεν ξέρει τι γίνεται μέσα στον Μαρινόπουλο, ή στην Ηλεκτρονική, στη Neoset, στη Shelman για να αναφέρω μόνο κάποιες περιπτώσεις λουκέτων.

Το θέμα λοιπόν είναι ο φετινός Σεπτέμβριος δεν είναι η αρχή της σεζόν, είναι το τέλος της!

Με ευθύνες που έχουν όνομα και επώνυμο.

Με θύματα που έχουν όνομα, επώνυμο, παιδιά, και χρέη!

*Ο Γιάννης Καφάτος είναι δημοσιογράφος