Το μεγάλο μυστικό

Μία φορά και έναν καιρό, έναν καιρό πολύ παλιό και μία φορά πολύ ξεχασμένη, τότε που έγινε ο κόσμος και τα υπόλοιπα του, άρχισαν να γίνονται και τα πρώτα μυστικά, που βγαίνουν στο φως και στον αέρα και τα μάθαιναν τα αστέρια και η ύλη και όλο το στερέωμα.

Μόλις όμως έγιναν και οι άνθρωποι, άρχισαν αμέσως να μαζεύουνε τα μυστικά και να τα κρύβουν εδώ και εκεί.

Άλλοι τα κρύβαν στο μυαλό τους, άλλοι τα κρύβαν κάτω από τα βλέφαρά τους, άλλοι τα κρύβαν μέσα σε καρύδια και σου πα μου πες. Και έτσι πολλά από τα κρυμμένα μυστικά, έμεναν για πάντα χωμένα και ποτέ δεν βγαίνουν στο φως για να τα γνωρίσει ο κόσμος ολόκληρος. Τότε λοιπόν, που οι άνθρωποι είχαν μάθει να κρύβουν τα μυστικά, ήταν ένα τόσο δα μικρό μυστικό, που όλο έβγαινε και πεταγόταν και ξεμύτιζε και απλωνόταν όσο και να το κρύβουν κρύβανε οι άνθρωποι όπου και να το χώνανε για να μην γίνεται φανερό. Το έκρυβαν σε συρτάρια, το κλείναν σε κουτιά, το βάζαν εδώ, το βάζαν εκεί, το σφράγιζαν το δενάν σε μαντήλια, εκείνο το μικρούλι το μυστικό ξεπεταγόταν από παντού και έβγαινε στο φως, για να το δουν και να το μάθουν όλα τα πλάσματα του κόσμου.

Ήταν το πιο άτακτο μυστικό σε όλο το στερέωμα. Και το πιο στέρεο. Θύμωναν τότε οι άνθρωποι, που δεν μπορούσαν να κρύψουν ένα τέτοιο μυστικό και αποφάσισαν να το θάψουν βαθιά μέσα στη γη. Έψαξαν λοιπόν και βρήκαν το πιο βαθύ πηγάδι και ρίξανε εκεί μέσα το μικρό μυστικό και του βάλανε και πέτρες και σίδερα από πάνω για να μην μπορεί ποτέ να βγει έξω.

Μόνο του μέσα στο βαθύ πηγάδι το καημένο το μικρό μυστικό, δεν ήξερε τι να κάνει, γιατί οι πέτρες ήτανε πολύ βαριές επάνω του. Άσε που πάνω από τις πέτρες είχαν βάλει και ένα σωρό φρουρούς να το φυλάνε. Έμενε λοιπόν εκεί και από τη βαριεστιμάρα του, σκάλιζε προς τα κάτω τον πάτο του πηγαδιού και όλο έβγαζε γη και όλο έφτανε πιο βαθιά.

Οι μέρες περνούσαν και το μυστικό χωνόταν όλο και πιο μέσα στη γη, όλο και πιο βαθιά, τόσο που συνάντησε νερά και μέταλλα και πετρώματα και έφτασε ξαφνικά στην άλλη άκρη της στρογγυλής μας γης και ξεμύτισε σε ένα λόφο γεμάτο λουλούδια. Και από τότε ελεύθερο πια για πάντα το μικρό μυστικό, άφησε να το μάθουν όλοι οι κόσμοι στον απέραντο ουρανό. Γιατί αυτό το μικρό μυστικό είναι μαζί και το πιο μεγάλο μυστικό του κόσμου:

είναι το μυστικό της ζωής.

Και ζει αυτό καλά και αυτοί που το μάθανε, καλύτερα

Στην κάρτα του ευχαριστεί τον John Davis για την άψογη μετάφραση των κειμένων του, τον digital artist Μάνο Αλεξανδράκη γιατί με τη ζωγραφική του αξιοποίησε παραμυθένια την ιδέα του και τον καλλιγράφο, Ιάσονα Λαζαρίδη διότι καλλιγράφησε τα κείμενά του.

Κώστας Παύλου Παναγιωτόπουλος Bar-Bar