Happy end, ο Μίκαελ Χάνεκε μιλά για τη νέα του ταινία

Ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου σινεμά επιστρέφει με μια ακόμη αριστουργηματικά σκηνοθετημένη, καυστικά επίκαιρη σάτιρα. Είναι φυσικά, ο Μίκαελ Χάνεκε.

Μη σας παραπλανεί ο τίτλος: τίποτα το «happy» δεν υπάρχει στη ζωή της οικογένειας Λοράν. Η Αν (Ιζαμπέλ Ιπέρ) έχει αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση από τον πατέρα της, Ζορζ (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν) λόγω της προχωρημένης του ηλικίας.

Η Αν έχει επίσης να διαχειριστεί τις πιθανώς καταστροφικές συνέπειες ενός εργατικού ατυχήματος σε ένα από τα εργοτάξια της επιχείρησης, το οποίο ίσως είναι σφάλμα του γιου της και μελλοντικού διαδόχου της στην κεφαλή της εταιρείας (Φρανζ Ρογκόφσκι), ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζει τον γάμο της με τον Λόρενς (Τόμπι Τζόουνς).

Εν τω μεταξύ, ο αδερφός της (Ματιέ Κασοβίτς) αναλαμβάνει την επιμέλεια της έφηβης κόρης του από τον πρώτο του γάμο (Φαντίν Αρντουάν) μετά τη μυστηριώδη δηλητηρίαση της μητέρας της και πρώην συζύγου του. Κι εκείνος, όμως, κρύβει μυστικά, τα οποία θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο τον δεύτερό του γάμο…

Κάτι σαν ανεπίσημο σίκουελ του υπερ-επιτυχημένου «Αγάπη» (Χρυσός Φοίνικας και Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας), το «Happy End» σημαίνει ταυτόχρονα την επιστροφή του Χάνεκε στις θεματικές που τον έχουν απασχολήσει περισσότερο στην καριέρα του: η νοσηρότητα που κρύβει μια μπουρζουά οικογένεια, η ένταση ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές και κοινωνικές τάξεις, η υποκρισία της κοινωνίας απέναντι στους πιο αδύναμους, η βία που ξεπηδάει ξαφνικά από τις αναπάντεχες στιγμές, οι πληγές που έχει δεχθεί η ανθρώπινη επικοινωνία παρά την αφθονία της τεχνολογίας. Και το κάνει χωρίς να χάνει το χαρακτηριστικό του χιούμορ. Ντύνει την ιστορία του με αριστουργηματικά καυστικές στιγμές, όσο οι χαμένες ψυχές στο κέντρο της προσπαθούν να βγουν από τα αδιέξοδά τους, σε ένα πορτρέτο μιας οικογένειας και μιας κοινωνίας, σε βαθιά κρίση.

Συνάντηση με τον σκηνοθέτη ΜΙΚΑΕΛ ΧΑΝΕΚΕ

Η εικόνα της οικογένειας στην ταινία είναι κάπως αποκαρδιωτική.

Καθόλου, τη βρίσκω ρεαλιστική (γέλια).

Στα αλήθεια;

Ναι, πραγματικά!

Όταν γράφατε την ταινία, είχατε στο μυαλό σας τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν και την Ιζαμπέλ Ιπέρ; Θέλατε να συνεργαστείτε και πάλι μαζί τους;

Ναι, φυσικά, το ήθελα πολύ. Όταν ο Ζαν-Λουί είπε ότι θα τολμούσε να δουλέψει και πάλι μαζί μου, στρώθηκα και άρχισα να ψάχνω τι θα μπορούσε να είναι αυτό. Είμαι αφοσιωμένος στους συνεργάτες μου. Όταν δουλεύω καλά με κάποιον, είναι εύκολο να εμπνευστείς.

Πώς εκδηλώνετε την εμμονή σας στη λεπτομέρεια στα γυρίσματα;

Αν δεν αναπτύσσεις εμμονή με αυτό με το οποίο ασχολείσαι, τότε δεν ανήκεις στη δουλειά αυτή, ή σε όποια καλλιτεχνική έκφραση. Δεν είναι επιλογή, δεν αποφάσισα δηλαδή να είμαι εμμονικός. Απλώς έτσι είμαι! Δε μου αρέσει όταν δε δουλεύει η σκηνή – αν δε μου βγει, επιμένω μέχρι να βγει.

Γιατί δε θέλετε να εξηγείτε τις ταινίες σας;

Η ερμηνεία των ταινιών μου είναι θέμα του θεατή. Προσπαθώ να αφήνω στοιχεία στον τρόπο με τον οποίο σκηνοθετώ και έπειτα αφήνω τη δουλειά σε εκείνους. Ελπίζω ότι ζω τη ζωή μου με ανοιχτά μάτια. Και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για την σημερινή κοινωνία, χωρίς να αναφέρουμε την τυφλή κατάσταση μέσα στην οποία ζούμε. Δεν αναζητώ ποτέ μια μόνο θεματική – αυτό είναι κάτι που με ενοχλεί. Πρέπει να με αγγίξει κάτι για να μπορέσω να γράψω κάτι βαθύτερο. Φυσικά, η ταινία έχει μια αίσθηση πικρίας για τον τρόπο που ζούμε. Αλλά αυτή δεν είναι μια ταινία που μιλάει για ένα γαλλικό πρόβλημα… είναι παντού στην Ευρώπη. Το θέμα είναι ο τρόπος ζωής μας.

Για άλλη μια φορά, θίγετε το ζήτημα της επικοινωνίας μέσω της τεχνολογίας. Τι σας κάνει να επιστρέφετε στο θέμα αυτό;

Από τη πρώτη μου κιόλας ταινία ασχολήθηκα με τα media και τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε, αλλά αυτό δεν είναι το κυρίαρχο θέμα της ταινίας. Μάλιστα, θα προτιμούσα οι θεατές να βγουν από την ταινία και να μην έχουν εντοπίσει ένα κυρίαρχο θέμα στην ταινία.

Πώς λειτουργεί ακριβώς η δημιουργική σας διαδικασία;

Συλλέγουμε ‘χρώματα’ για έναν χαρακτήρα και ταυτόχρονα χτίζουμε μια πραγματική πλοκή. Αν και σε αυτή τη ταινία, δεν υπάρχει πλοκή – είναι μια ιστορία. Με κάθε ταινία δουλεύω διαφορετικά. Αλλά πριν γράψω τις σκηνές και τους διαλόγους, προσπαθώ να έχω βρει την αρχιτεκτονική του σεναρίου. Ο στόχος μου είναι να λέω όσο το δυνατόν λιγότερα για να προκαλώ το μεγαλύτερο δυνατό, με απλό τρόπο.

16 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους από τη Rosebud.21

Δείτε το τρέιλερ: