H απόκοσμη γοητείας της σκληρής Ανταρκτικής

“Έξω, στον πάγο, η ησυχία είναι τόσο απόλυτη που μπορείς να ακούσεις το αίμα να περνά από τις αρτηρίες σου και τότε συνειδητοποιείς πως αυτό είναι το μοναδικό κομμάτι του πλανήτη που δεν ανήκει σε κανέναν”, έγραψε η Sara Wheeler στο βιβλίο της “Terra Incognita”, εξιστορώντας επτά μήνες ζωής στο πιο άσπιλο λευκό, στην Ανταρκτική.

Σε έναν στενόχωρα πυκνοκατοικημένο κόσμο η ήπειρος της αρχέγονης ομορφιάς είναι ένας τόπος μοναδικός. Πιο κρύος, πιο ξηρός, πιο ανεμοδαρμένος, πιο έρημος, πιο δύσκολος και πιο δυσπρόσιτος έγινε το σκηνικό της περιπέτειας που κινηματογράφησε ο Σουηδός σκηνοθέτης Kalle Ljung.

Ξεκινώντας την οδύσσεια του από την Ουσουάια της Αργεντινής για να φτάσει στο λιμάνι Williams της Χιλής, να αγγίξει το ακρωτήριο Χορν, το νοτιότερο σημείο του αρχιπελάγους της Γης του Πυρός και από εκεί να διασχίσει το πέρασμα του Ντρέιγκ προς τα νησιά Melchior στην Ανταρκτική, ο Ljung κατέγραψε την περιπέτεια ζωής του με κάμερες υψηλής ευκρίνειας σε 480 δευτερόλεπτα απόκοσμης γοητείας.

Από τον Δεκέμβρη του 2014 έως τον Γενάρη του 2015 η Ανταρκτική μοιάζει ένα τόπος παγωμένος στο χρόνο. Σιωπηρή και ιδιόμορφη, απόμακρη και γοητευτική, πιο κρύα από την κορυφή του Έβερεστ, πιο ξηρή από τη Σαχάρα είναι μια ήπειρος που διχάζει και θα ήθελε να την αφήσουμε ήσυχη στους αυτοκρατορικούς και του άλλους πιγκουίνους που δεν θέλουν κανέναν άνθρωπο γύρω τους, κανέναν επίδοξο κατακτητή που θέλει να σφαγιάσει την Ανταρκτική γιατί ο ορυκτός πλούτος της τραβάει τους τυχοδιώκτες και τα κράτη τους όπως το αίμα ελκύει τον λευκό καρχαρία.