Οστάνδη: O ακρογωνιαίος λίθος του Βελγίου

Μπαίνοντας στο τρένο και περνώντας τις πόλεις που προηγούνται, δίνεται ξεκάθαρα στον ταξιδιώτη η αίσθηση πως πλησιάζει στην «άκρη» της Ευρώπης. Ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι η Οστάνδη είναι ο τερματικός σταθμός της διαδρομής ή στη θάλασσα και τον ορίζοντα που απλώνονται ατελείωτοι μπροστά μας. Η Οστάνδη αντί για «προορισμός», περισσότερο μοιάζει με «πέρασμα». Ένας τόπος που κάποιος θα τον επισκεφθεί πριν πάει κάπου αλλού. Αυτή ακριβώς είναι και η μαγεία της ως πόλη, ο λόγος να την επισκεφθεί κάποιος, όσο παράδοξο και αν μοιάζει αυτό.

Δεν είναι ένα ακόμη από αυτά τα μικρά παραδοσιακά χωριά της Ευρώπης που γίνονται πόλος έλξης από τουρίστες γιατί τυχαίνει να είναι χτισμένα κοντά σε μία μεγάλη πρωτεύουσα. Η Οστάνδη δεν είναι μία «όμορφη» πόλη με την τυπική έννοια. Είναι μία πόλη με μία δική της μελαγχολική γοητεία.

Στο κέντρο της, εκεί όπου από το 1776 δεσπόζει το «Calvarieberg», ένα χριστιανικό μνημείο-σημείο αναφοράς για τους ντόπιους και τους ταξιδιώτες, βρίσκεται και η αγορά της περιμετρικά της μικρής της πλατείας. Ελάχιστα μέτρα πιο πάνω, συναντάμε τον γοτθικό Καθεδρικό Ναό Πέτρου και Παύλου με βιτρό ανεκτίμητης αξίας να στολίζουν τα καμπυλωτά του παράθυρα. Αξίζει να αφιερώσετε χρόνο να επισκεφθείτε το λαμπρό εσωτερικό του. Το σημείο αυτό της πόλης αποπνέει μία αίσθηση γαλήνης στον επισκέπτη, μια αίσθηση διαφορετική, ειδικά τις πρωινές ώρες και σε σχέση με το πολύβουο παραλιακό τμήμα της.

Πέρα από τα δύο κεντρικά σημεία που αναφέραμε, η Οστάνδη διαθέτει ένα Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Mu.ZEE, κυρίως για τους λάτρεις των Ensor και Spillaert ενώ έχει πολλά έργα τέχνης εκτεθειμένα στο χρόνο και τον καιρό. Για να είμαστε ακριβείς, έχει τόσα αγάλματα, σε άσχετα σημεία της πόλης που θα μπορούσε να είναι από μόνη της μία ολοζώντανη γκαλερί. Μερικά από αυτά είναι το άγαλμα της κοπέλας με τα ξέπλεκα μαλλιά στην άκρη της παραλίας, το «Rock Strangers» installation του Βέλγου καλλιτέχνη Arne Quinze από τεράστιους κόκκινους όγκους που το βράδυ φωτίζουν, «Η θάλασσα» το ξαπλωμένο άγαλμα μίας κυρίας κοντά στο Leopoldpark. Το πραγματικά καταπράσινο πάρκο Leopold, είναι ένα μέρος εξίσου μαγικό με γέφυρες, κιόσκια, πολύχρωμα λουλούδια που εξερευνώντας το, θα νομίζετε πως ζείτε ένα αληθινό παραμύθι. Το βράδυ, πάλι, οι περιοχές της αντιστρέφονται. Η φασαρία και ο κόσμος μεταφέρονται στο εσωτερικό της ενώ το «στριμωγμένο» λιμάνι της μετατρέπεται σε έναν απόκρημνο «παράδεισο» που είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος.

Στην Οστάνδη οι επισκέπτες δεν χορταίνουν να περπατάνε δίπλα στη θάλασσα. Κατά μήκος της κυριολεκτικά απέραντης ακτής, ντόπιοι ψαράδες στήνουν τους πάγκους τους πουλώντας φρέσκα ψάρια για το σπίτι ή θαλασσινούς μεζέδες που μπορείτε να απολαύσετε επί τόπου όπως καβουρόψυχα, γαρίδες και μύδια.

Αφήνοντας πίσω το λιμάνι της, περνώντας τα ψαράδικα, την άσφαλτο, τα σκουριασμένα πλοία, το θόρυβο, τα πόδια βουλιάζουν επιτέλους στην παγωμένη άμμο, βρέχονται από το κύμα της Βόρειας Θάλασσας. Αν σταθείτε τυχεροί και βρεθείτε ποτέ στην Οστάνδη, προσπαθήστε να απολαύσετε το σχεδόν απόκοσμο ηλιοβασίλεμά της που «βυθίζει» στο μωβ και το πορτοκαλί τις τσιμεντένιες προσόψεις των παραλιακών ξενοδοχείων. Εκείνη τη στιγμή που δεν ακούγεται τίποτα και η σιωπή «χαλά» από τα μεγάλα θαλασσοπούλια, το δυνατό άνεμο και τη βροχή που «διστάζει». Είναι λες και στέκεστε… στην άκρη του κόσμου.