Ταξίδι στη Σίκινο: Απλότητα και αυθεντική κυκλαδίτικη γοητεία

Σε αντίθεση με κάποιους από τους περισσότερο κοσμικούς «γείτονές» της, η Σίκινος άργησε να δεχθεί την επιρροή των τουριστικών «κυμάτων» -και των απαιτήσεών τους. Αυτό σημαίνει πως σήμερα διατηρεί σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό τον παραδοσιακό, κυκλαδίτικο χαρακτήρα της. Εκείνο, όμως, που την κάνει να ξεχωρίζει είναι το γεγονός ότι πρόκειται για ένα μέρος που δεν κουράζει, ένα νησί το οποίο προσφέρει στον επισκέπτη του περιορισμένες αλλά αναμφίβολα ποιοτικές επιλογές.

Πράγματι, από το πρώτο κιόλας λεπτό που ο ταξιδιώτης αποβιβάζεται στο νησί και κάνει τα πρώτα του βήματα στην Αλοπρόνοια -εκεί όπου βρίσκεται και το ομολογουμένως μικρό λιμάνι της Σικίνου- νιώθει το μυαλό του να καθαρίζει διότι, μεταξύ άλλων- αντιλαμβάνεται ότι στον τόπο που πήγε οι επιλογές που προσφέρονται θα κάνουν το ταξίδι του ακόμη πιο ήρεμο και ξεκούραστο. Με τους μόνιμους κατοίκους του νησιού να μην ξεπερνούν τους 300, το σίγουρο είναι πως όσοι επέλεξαν να περάσουν τη ζωή τους σε αυτό, φροντίζουν να μην διαταράσσουν δίχως λόγο τη γαλήνη του τόπου τους και φυσικά, τη δική τους. Για τον ταξιδιώτη, λοιπόν, που το φετινό Καλοκαίρι θα προτιμήσει να περάσει μερικές ημέρες στην «Οινόη» -έτσι όπως φέρεται να αποκαλούνταν η Σίκινος στην αρχαιότητα- οι παρακάτω σταθμοί σίγουρα αξίζουν σίγουρα την προσοχή του.

Από την Αλοπρόνοια στο Διαλισκάρι

Οι διακοπές στη Σίκινο ξεκινούν από την Αλοπρόνοια. Αρκούν λίγα μόλις μέτρα από το λιμάνι του νησιού για να βρεθεί κάποιος στην ομώνυμη παραλία με τα πράσινα και καθαρά νερά. Εκτός από βουτιές, στην περιοχή, στην οποία υπάρχουν πλέον και αρκετά τουριστικά καταλύματα, ο επισκέπτης μπορεί χαλαρώσει, να πιει τον καφέ του και φυσικά, να γευτεί τοπικά προϊόντα σε ένα από τα γραφικά ταβερνάκια που θα συναντήσει στον παραθαλάσσιο οικισμό. Όλα βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής και βοηθούν τον ταξιδιώτη να χαλαρώσει και να αισθανθεί τη γοητεία της απλότητας.

Από την Αλοπρόνοια, ο επισκέπτης μπορεί επίσης να επιβιβαστεί στο καΐκι που αναχωρεί από εκεί και φτάνει στις απομακρυσμένες παραλίες της Σικίνου. Ενναλακτικά, μπορεί να μεταβεί οδικώς στις δύο άλλες προσβάσιμες παραλίες του νησιού, τον Άγιο Γεώργιο και το Διαλισκάρι με τα καθαρά νερά και τα παραδοσιακά ταβερνάκια.

Στο Κάστρο και το Χωριό

Από την Αλοπρόνοια δεν χρειάζεται να έχει κάποιος το δικό του μέσο μεταφοράς για να φτάσει στην Χώρα του νησιού, η οποία αποτελείται από δύο συνοικίες, το Κάστρο και το Χωριό. Το τοπικό λεωφορείο της Σικίνου πραγματοποιεί τακτικά δρομολόγια που εξυπηρετούν τους ντόπιους και τους τουρίστες.

Όπως σε κάθε κυκλαδίτικο νησί, έτσι και στη Σίκινο, η θέα από τη χώρα κεντρίζει από τα πρώτα λεπτά την προσοχή του επισκέπτη. Λίγα λεπτά αρκούν για μερικές φωτογραφίες. Η βόλτα συνεχίζεται στα ήσυχα και γραφικά στενά του Κάστρου, ενός παλιού οχυρωμένου οικισμού του 15ου αιώνα, που σήμερα αποτελεί την «καρδιά» του νησιού.

Η Σίκινος είναι ένα πραγματικό ησυχαστήριο και αυτό αποδεικνύεται εύκολα από τις επιλογές που προσφέρει. Σε αυτό το νησί ο ταξιδιώτης δεν θα περάσει τον χρόνο του προσπαθώντας να σκεφτεί πού θα πιει και πού θα φάει. Οι επιλογές που υπάρχουν είναι λίγες και αρκούν για να τον ικανοποιήσουν και την ίδια ώρα, να μην τον κουράσουν.

Αφού, λοιπόν, συνομιλήσει με τους λιγοστούς κατοίκους του Κάστρου για να τους πει από πού έρχεται και φυσικά, το πώς ο δρόμος του τον οδήγησε στη Σίκινο και εφόσον απολαύσει τον καφέ ή το φαγητό του σε ένα από τα καταστήματα που θα συναντήσει στο κεντρικό σοκάκι του νησιού, ο επισκέπτης θα συνεχίσει την περιήγηση του, περπατώντας έως το Χωριό και θα πάρει μια «γεύση» από την πραγματική κυκλαδίτικη ζωή. Πρόκειται για τον οικισμό που βρίσκεται στη βουνοπλαγιά απέναντι από το Κάστρο και μοιάζει να έχει μείνει αναλλοίωτος στο πέρασμα των ετών. Τα σκαλιά που οδηγούν από το Κάστρο στο χωριό είναι αρκετά, ωστόσο, στο τέλος, επιβραβεύουν τον ταξιδιώτη ο οποίος παρατηρεί, ξαφνικά τα πλακόστρωτα δρομάκια να γίνονται όλο και πιο στενά και τα λιθόκτιστα σπίτια να χαμηλώνουν.

Μέσα σε λίγη ώρα ο ταξιδιώτης χάνεται μέσα σε έναν λαβύρινθο από σοκάκια, ασβεστωμένες αυλές και καλντερίμια. Στον δρόμο του ίσως συναντήσει κάποια γιαγιά που δεν έφυγε ποτέ από τον τόπο της και έχει ακόμη τις δυνάμεις να κινείται στα ανηφορικά δρομάκια του οικισμού ή, έναν τουρίστα που προσπαθεί -ομολογουμένως γοητευμένος από το σκηνικό- να βρει τον δρόμο για το Κάστρο.

Κατανυκτικές εξορμήσεις

Στο Κάστρο ο επισκέπτης ίσως ακούσει και τον παπα Θεόδωρο, έναν από τους ιερείς του νησιού, ο οποίος κάθε Καλοκαίρι γεμίζει τις ήσυχες βραδιές με τους ήχους του βιολιού του. Τα παραδοσιακά, νησιώτικα τραγούδια που συνηθίζει να παίζει και να τραγουδά τον έχουν κάνει γνωστό και εκτός Κυκλάδων -και όχι άδικα. Αν δεν καταφέρετε να τον δείτε από κοντά, ίσως τον συναντήσετε στην εκκλησία της Παντάνασσας με τον χαρακτηριστικό μπλε τρούλο. Βρίσκεται στη γεμάτη φως πλατεία του οικισμού, οικοδομήθηκε το 1787 και αποτελεί τη μητρόπολη του νησιού. Δεν είναι, ωστόσο, ο μοναδικός ναός στη Σίκινο που αξίζει την προσοχή του ταξιδιώτη.

Στη Σίκινο και συγκεκριμένα σε έναν λόφο στην κορυφή του Κάστρου, δεσπόζει η Μονή της Ζωοδόχου Πηγής, ένα γυναικείο μοναστήρι που -κατά πληροφορίες- χτίστηκε το 1690 και λειτούργησε, μεταξύ άλλων, για τους κατοίκους ως καταφύγιο από τις πειρατικές επιδρομές. Το μονοπάτι που οδηγεί στη μονή ενδέχεται να κουράσει τον επισκέπτη, ωστόσο, η θέα από την κορυφή -και δη του ηλιοβασιλέματος- θα τον αποζημιώσει. Σήμερα μία και μόνο μοναχή ζει σε αυτό, η Αδερφή Μυροφόρα η οποία έφτασε στο νησί πριν από δύο χρόνια.

Από την Μονή της Ζωοδόχου Πηγής αξίζει να μεταβεί κάποιος στον ναό της Επισκοπής. Πρόκειται για ένα μνημείο εξέχουσας αρχαιολογικής, ιστορικής και αρχιτεκτονικής, καθώς πρόκειται για μία μοναδική περίπτωση μετασκευής ενός ρωμαϊκού μαυσωλείου σε χριστιανικό ναό. Αυτός είναι και ο λόγος που πριν από δύο περίπου χρόνια κρίθηκε σημαντικό να ξεκινήσουν εργασίες για τη διάσωση και την αποκατάσταση του ναού. Απαραίτητη είναι, βέβαια, και μια επίσκεψη από την Παναγία τη Παντοχαρά, το εκκλησάκι του Οδυσσέα Ελύτη. «Πρωτ’ αγαπούσα στο Χωριό, τώρα αγαπώ στο Κάστρο και μες στη Λότζια θα σφαχτώ που βασιλεύει τ’ άστρο», είχε γράψει για τη Σίκινο ο σπουδαίος Έλληνας ποιητής. Τι και αν δεν είχε επισκεφτεί το νησί; Η ανέγερση της μικρής και πανέμορφης αυτής εκκλησίας ήταν μια από τις τελευταίες επιθυμίες που εξέφρασε όσο βρισκόταν εν ζωή. «Παρθένω Σικινίω Οδυσσέας Ελύτης ανέθηκε», αναφέρει η επιγραφή έξω από το ξωκκλήσι και σίγουρα συγκινεί.

Τι να μην ξεχάσετε

Εκτός από περιηγήσεις στο Κάστρο και το Χωριό, κολύμπι στις παραλίες του νησιού και κατανυκτικές εξορμήσεις στις εκκλησίες και τους ναούς, η Σίκινος προσφέρει μερικές ακόμη επιλογές στον επισκέπτη της.

Όποιος επισκεφτεί τη Σίκινο κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών, αξίζει σίγουρα να βρεθεί σε ένα από τα μεγάλα πανηγύρια του νησιού: Της Παντάνασσας, του Τιμίου Σταυρού, των Εισοδίων της Θεοτόκου και της Ζωοδόχου Πηγής. Στις δραστηριότητες που αξίζει να βάλει κάποιος στο πρόγραμμά του μπορεί επίσης να περιληφθεί η βόλτα σε κάποιο από τα παλιά μονοπάτια που διατρέχουν ολόκληρο το νησί και τα οποία οδηγούν στις παραλίες αλλά και τις μονές της Σικίνου.

Τέλος, μια στάση από το Λαογραφικό Μουσείο της Σικίνου και το Παραδοσιακό Κυκλαδίτικο Σπίτι, καθώς και ένα πέρασμα από το Οινοποιείο -που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το Κάστρο- σίγουρα αποτελούν τρεις υπέροχες επιλογές για κάθε επισκέπτη.

Ένα «αντίο» νησιώτικο και διαφορετικό

Το ταξίδι στη Σίκινο αρχίζει και τελειώνει στην Αλοπρόνοια. Ακόμη και το «αντίο», όμως, έχει κάτι το ξεχωριστό διότι μια ομολογουμένως εντυπωσιακή και ταυτόχρονα συγκινητική «ιεροτελεστία» λαμβάνει χώρα στο μικρό λιμάνι του νησιού, κάθε φορά που ένα πλοίο λύνει τους κάβους του και ετοιμάζεται για το ταξίδι της επιστροφής. Δεκάδες Σικινιώτες κάθε ηλικίας συγκεντρώνονται στο λιμάνι και δίχως σκέψη δεύτερη, παίρνουν φόρα και βουτούν στα απόνερα. Ένας μικρός αποχαιρετιστήριος χορός πάνω στην αφρισμένη θάλασσα. Εκείνοι φωνάζουν και ο καπετάνιος του πλοίου, κορνάρει συνεχόμενα. Ένας αποχαιρετισμός αυθεντικός, έντονος και ταυτόχρονα απλός, όπως η Σίκινος.