Ellen Mirojnick: Η ενδυματολόγος & υποψήφια για Oscar για το «Oppenheimer» μιλάει στο CNN Greece

Όταν η Sharon Stone πρωταγωνίστησε στην ταινία «Bασικό Ένστικτο» ήταν 34 χρονών και χωρίς καμία «μεγάλη επιτυχία» στο ενεργητικό της. «Δεν νομίζω ότι είχα ιδέα, πραγματικά, ότι θα μπορούσα να φαίνομαι τόσο υπέροχη, τόσο δυναμική σε όλα τα πλάνα. Όταν με είδα πρώτη φορά ντυμένη ως ‘Catherine Tramell’ σάστισα. Η Ellen ήταν αυτή που με βοήθησε να δω την αληθινή φύση του ρόλου μου, που με έμαθε να ακτινοβολώ αυτοπεποίθηση και με εμψύχωσε από την πρώτη στιγμή», είπε η ηθοποιός για την πρώτη της συνεργασία με την Mirojnick σε μία από τις πιο iconic ταινίες της δεκαετίας του 1990.

Αυτή δεν ήταν η αρχή, ούτε και το τέλος φυσικά, της καριέρας της 74άχρονης σήμερα ενδυματολόγου που ήταν υποψήφια και για BAFTA Award για το «Oppenheimer» πριν από λίγες ημέρες και σήμερα βαδίζει με βήμα γρήγορο και σταθερό προς τα Oscars. Λίγες ημέρες πριν από την τελετή συνομιλήσαμε μαζί της και σταθήκαμε τόσο στην εμπειρία της συνεργασίας της με τον Christopher Nolan όσο και στη γενικότερη σχέση ενδυματολόγου – σκηνοθέτη και το πώς αυτή μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι αριστουργηματικό, λυρικό και ταυτόχρονα λιτό, όπως είναι τα 40s inspired κοστούμια της πιο επιτυχημένης, εμπορικά -μαζί με την «Barbie»- ταινίας της σεζόν. Στη μόνη ερώτηση που δεν μας απάντησε είναι στο «ποιος πιστεύει πως θα κερδίσει το φετινό Oscar Κοστουμιών». Τη βρήκε κάπως άδικη. Ίσως ήταν αν και η ευχή μας είναι ξεκάθαρη. Με ή χωρίς προβλέψεις.

«Why won’t you fight»;

Έχετε δουλέψει με πολλούς και σπουδαίους σκηνοθέτες (Steven Soderbergh, Steven Spielberg, Oliver Stone, Ridley Scott etc) αλλά πρώτη φορά με τον Christopher Nolan. Πώς ήταν η εμπειρία;

Η συνεργασία με τον Christopher Nolan ήταν μια εμπειρία ζωής που άφησε ένα «αποτύπωμα» στην καρδιά μου. Ο Chris είναι ένας εξαιρετικός συγγραφέας και σκηνοθέτης, ένας «ταγματάρχης» για την ομάδα του, ένας οραματιστής, ένας αφοσιωμένος συνεργάτης και ισχυρός ηγέτης που μπορεί να διασφαλίσει ότι κάθε τμήμα της παραγωγής «βρίσκεται στην ίδια σελίδα».

Tv Series VS Movies: Yπάρχουν τεχνικές διαφορές ως προς τον τρόπο που προσεγγίζεται το στυλ των ηρώων σας;

Δεν θα το έλεγα. Και στις δύο περιπτώσεις τα πάντα εξαρτώνται από το σενάριο. Αυτό είναι το κύριο δεδομένο σε ό,τι αφορά τη δική μας δουλειά ανεξαρτήτως του τι προηγείται του σεναρίου αλλά και του τι έπεται.

H εμπλοκή του ενδυματολόγου σε μία ταινία εξαρτάται από τον σκηνοθέτη;

Φυσικά! Ο σκηνοθέτης είναι ο καθοδηγητής μας, ο «αρχηγός» μας. Αυτός ορίζει μία γραμμή και εμείς την ακολουθούμε βάζοντας ο καθένας το δημιουργικό τους λιθαράκι.

Πόσο «ελεύθερος» είναι ένας ενδυματολόγος στη δημιουργία των κουστουμιών μίας παραγωγής σαν το «Oppenheimer»;

Δεν θα χρησιμοποιούσα τη λέξη «ελευθερία». Θα έλεγα πως το ταλέντο του ενδυματολόγου φαίνεται από τον τρόπο που ενσωματώνει το όραμα του σκηνοθέτη για την ταινία στα κοστούμια που σχεδιάζει γι’ αυτήν. Αυτή είναι η αληθινή «μαγεία» της δουλειάς μας.

Ποιες ήταν οι κατευθυντήριες γραμμές που είχατε όταν δουλεύατε για το «Oppenheimer»;

O Chris δεν ήθελε η ταινία να βγει υπερβολικά στυλιζαρισμένη, δεν ήθελε να είναι μία πιστή απεικόνιση εκείνης της εποχής. Ήθελε τα κοστούμια να είναι αυθεντικά αλλά να έχουν και ένα μοντέρνο twist. Επίσης κανείς δεν έπρεπε να φοράει καπέλο εκτός από τον ίδιο τον Oppenheimer. (Γέλια)

To timeline του «Oppenheimer» εκτείνεται από τα μέσα της δεκαετίας του 20’ και φτάνει μέχρι τα 60s. Πόσο εύκολο είναι να εξελίσσεται το στυλ των ηρώων σε ένα τόσο μεγάλο χρονικό φάσμα χωρίς να χάνεται η αισθητική τους ομοιογένεια;

Ακολουθώντας τις οδηγίες του Νοlan, ήταν σημαντικό όλα τα ρούχα να αποδίδουν πιστά την κάθε δεκαετία χωρίς όμως να περιορίζουν τους χαρακτήρες. Έπρεπε οι ρόλοι να μπορούν να μεταβληθούν, να εξελιχθούν και τα κοστούμια τους να ακολουθούν αυτήν την φυσική ροή των πραγμάτων, μένοντας ταυτόχρονα «πιστά» στο σενάριο.

«Power stays in the shadows»

Έχετε δηλώσει πως αγαπάτε πολύ τα ανδρικά κοστούμια. Τα προσεγγίζεται διαφορετικά σε σχέση με τα γυναικεία;

Δεν θα το έλεγα. Και τα δύο έχουν να κάνουν με το σωστό tailoring και τα κατάλληλα υφάσματα και είμαι πολύ προσεκτική στην επιλογή των παραπάνω.

Μπορείτε να κάνετε μία πρόβλεψη για τα φετινά Oscars και την κατηγορία σας;

Χαχαχα, δεν είναι δίκαιη ερώτηση αυτή.

Με την Luisa Abel (Head of Makeup Department στην ταινία «Oppenheimer») και την Jaime Leigh McIntosh (Head of Hair Department) πόσο στενά συνεργαστήκατε για την απόδοση των ρόλων;

Δουλεύουμε πολύ στενά από την αρχή της προ-παραγωγής μέχρι το τέλος της. Από την πρώτη φορά που ένας ηθοποιός εμφανίζεται στο σετ καθόμαστε όλοι μαζί για να μιλήσουμε για το τι σκέφτεται ο Christopher Νοlan για τον χαρακτήρα του, τι σκεφτόμαστε εμείς, ακούμε τις ανάγκες των ηθοποιών και κάπως έτσι ξεκινάμε να «χτίζουμε» όλους τους ρόλους της ταινίας. Αυτές οι συζητήσεις δεν τελείωσαν ποτέ όσο γυριζόταν το «Oppenheimer» απλά διαφοροποιόντουσαν αναλόγως σε ποια φάση των γυρισμάτων βρισκόμασταν.

Οι γυναίκες σε αυτήν την ταινία ασκούν μία «ήρεμη επιρροή στην πλοκή». Αυτό πιστεύετε ότι αντικατοπτρίζεται στα ρούχα τους;

Όχι, θεωρώ πως τα κοστούμια αντικατοπτρίζουν την ουσία των ρόλων τους. Δεν θα χαρακτήριζα «ήπια» τη στάση τους, ίσα ίσα πιστεύω πως οι γυναίκες της ταινίας είχαν σημαντική επιρροή πάνω στον Oppenheimer παίζοντας καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας.

Το ευρύ κοινό πιστεύετε αντιλαμβάνεται τη σημασία των κουστουμιών για την ολοκλήρωση μίας ταινίας, ενός ρόλου;

Πιστεύω ότι το κοινό σήμερα είναι πολύ πιο ενημερωμένο, πιο αφυπνισμένο σε ό,τι αφορά την αισθητική μίας ταινίας. Σίγουρα εξαρτάται από το είδος του film, γιατί υπάρχουν ακόμα κάποια είδη ταινίας που ο κόσμος παίρνει πολλά πράγματα ως δεδομένα και δεν τους δίνει τη σημασία που θα έπρεπε.

Mία δουλειά που έχετε θαυμάσει ακόμα και αν εσείς δεν συμμετείχατε σε αυτήν;

Την ταινία «La Dolce Vita» (1960) του Federico Fellini όπου τα κοστούμια έκανε ο εξαίρετος ενδυματολόγος, Piero Gherardi (1909-1971).

Eπόμενα επαγγελματικά σχέδια…

Nα αλλάξω τον κόσμο… με ένα βήμα την κάθε φορά!