Η σημασία του να παραμένουμε αυθεντικοί σε έναν κόσμο που «τρέχει»

Αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Δυο λέξεις με μεγάλη βαρύτητα, η αξία των οποίων όσο εύκολα και αν γίνεται αντιληπτή, τόσο πιο δύσκολα και ίσως σπάνια, αποτελεί σήμερα τη βάση για το πώς εργαζόμαστε, επικοινωνούμε και γράφουμε τις δικές μας ιστορίες.

Βλέπετε, στη νέα αυτή πραγματικότητα που βιώνουμε, άθελά μας ή όχι, οι περισσότεροι επαναπροσδιορίζουμε τις αξίες στη ζωή μας ή κάνουμε συχνά «βουτιές» στο παρελθόν, αξιολογώντας και φέρνοντας στον νου τα προσωπικά κατορθώματα -μικρά ή μεγάλα- και τις ιστορίες που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα. Πόσο αυθεντικοί είμαστε όμως στο «ταξίδι» της ζωής μας;

Οι παραπάνω σκέψεις περί αλήθειας και αυθεντικότητας εν έτει 2020, άρχισαν να τριγυρνούν στο μυαλό μου την περασμένη Τρίτη. Το ρολόι στο κινητό μου έδειχνε πέντε λεπτά μετά τις 9 το πρωί και όπως κάθε άλλη μέρα, έτσι και εκείνη, βρισκόμουν στην κουζίνα της εταιρείας και ετοιμαζόμουν βιαστικά να γεμίσω το φλιτζάνι μου με καφέ, προτού κάτσω μπροστά από τον υπολογιστή και αρχίσω το γράψιμο.

Την ώρα, λοιπόν, που επέτρεπα στον εαυτό μου να αφεθεί για μερικά λεπτά, το πρωινό στο γραφείο πήρε μία απρόσμενη τροπή.

Ένα γνώριμο και ταυτόχρονα πλούσιο και απολαυστικό άρωμα άρχισε να γεμίζει τον χώρο της κουζίνας. Για λίγα δευτερόλεπτα, εκείνο το άρωμα με «ταξίδεψε» πίσω στα παιδικά και φοιτητικά μου χρόνια. Γύρισα προς το παράθυρο και είδα έναν νεαρό συνάδελφο. Το πρόσωπο και η στάση του σώματός του φανέρωναν πως δεν ήταν πάνω από 23 ετών. Να όμως που αυτός ο νέος δημοσιογράφος, ξεκινούμε την ημέρα του τόσο αυθεντικά, ετοιμάζοντας μόνος του και απολαμβάνοντας ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ. Για κάποιον λόγο κέντρισε το ενδιαφέρον μου. Ίσως γιατί μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι δεν ήταν καθηλωμένος στην οθόνη του κινητού του, αλλά έπινε τον καφέ του, κοιτώντας έξω από το παράθυρο και επιτρέποντας στο βλέμμα του να ξεκουραστεί. Ίσως βέβαια, μου θύμισε τον εαυτό μου πριν από 20 χρόνια.

Δεν χρειάστηκε να περάσει πολλή ώρα για να με αναγνωρίσει, να με πλησιάσει και να αρχίσει να μου μιλάει με ενθουσιασμό για το πόσο πολύ χαιρόταν που βρισκόταν στην εταιρεία και το πόσο ανυπομονούσε να υπογράψει το πρώτο του άρθρο και να κάνει το πρώτο δικό του αυθεντικό ρεπορτάζ.

Τι και αν οι περισσότεροι από όσους βρισκόμασταν εκείνο το πρωί στην εταιρεία δείχναμε και νιώθαμε, ως έναν βαθμό, εξαντλημένοι από τις εξελίξεις της νέας πραγματικότητας και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας; Τι και αν αρκετοί δεν είχαμε ανταλλάξει ακόμη ούτε «καλημέρα»; Όλοι μας ετοιμαζόμασταν να περάσουμε μία ακόμη ημέρα γράφοντας, απαντώντας σε emails και μιλώντας στα τηλέφωνα. Σε αντίθεση με εμάς όμως, εκείνο το πρωινό, αυτός ο νεαρός ετοιμαζόταν να κάνει όλα τα παραπάνω με ενθουσιασμό και πάνω από όλα, με αυθεντικότητα. Έτσι ήμουν και εγώ στα 20, τότε που έκανα την πρακτική μου ως δημοσιογράφος. Με τέτοιον ενθουσιασμό, με τέτοια ένταση και με τόση αυθεντικότητα έκανα τα πρώτα μου βήματα στον χώρο στον οποίο πάντα ονειρευόμουν να εργαστώ.

«Να είσαι πάντα αληθινός…», αυτή ήταν η συμβουλή που μου είχε δώσει ο πρώτος μου αρχισυντάκτης. Και μπορεί τότε να μην μπορούσα να αντιληφθώ τη μεγάλη αξία της, στην πορεία όμως, η σημασία της αλήθειας και της αυθεντικότητας όχι μόνο στον χώρο μου, αλλά και σε κάθε τομέα της ζωής μου, αποδείχθηκε κάτι περισσότερο από μεγάλη.

Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, επέστρεψα σπίτι με μία ανάγκη να «σκαλίσω» το παρελθόν μου. Γέμισα το φλιτζάνι μου με Λουμίδη Παπαγάλο και άνοιξα τις κούτες με τις παλιές μου ατζέντες και τα πρώτα μου επαγγελματικά ημερολόγια. Ήθελα να δω ξανά έστω και μερικά απομεινάρια από την πρώτη μου εκείνη εργασία. Και τα βρήκα γεμάτα σημειώσεις, μικρούς λεκέδες από καφέ, παλιές φωτογραφίες με αγαπημένους φίλους και συναδέλφους που βρίσκονται δίπλα μου από τότε μέχρι σήμερα και κυρίως, γεμάτα ιστορίες. Ιστορίες που γράφτηκαν πάνω από καφέδες που με ενέπνευσαν, όπως γίνεται και τώρα.

Τι και αν ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας; Η νέα γενιά δεν είναι λιγότερο αυθεντική από τη δική μας, όσο digital και αν είναι. Και την αξία της αληθινής αυθεντικότητας, είναι σημαντικό να την αποζητάμε και να την αναζητάμε, όπου και αν βρισκόμαστε, ό,τι και αν κάνουμε και όσο εξαντλημένοι, αγχωμένοι ή απογοητευμένοι αισθανόμαστε. Στη δική μου περίπτωση, χρειάστηκε το άρωμα του αγαπημένου μου ελληνικού καφέ και ο ενθουσιασμός ενός νέου συναδέλφου για να το θυμηθώ, για να «ταξιδέψω» πίσω στο δικό μου παρελθόν, για να φέρω στο μυαλό μου τις ιστορίες που αποτέλεσαν ορόσημα στην πορεία μου, τόσο την προσωπική, όσο και την επαγγελματική.

Για τις ιστορίες που γράψαμε και θα γράψουμε, λοιπόν, ας συνεχίσουμε να είμαστε όσο πιο αυθεντικοί και αληθινοί. Έκαστος στο είδος του, φυσικά.

#loumidis #loumidispapagalos #createdwithLoumidisPapagalos