«Mε έκανες αυτό που είμαι»: Η Άντερσον κλαίει για τον Mr. Playboy στο Instagram

Ο Χέφνερ έκανε πολιτική προκαλώντας τα χρηστά, πουριτανικά ήθη μιας Αμερικής που προσπαθούσε να βρει ταυτότητα και ερωτισμό. Άλλωστε δεν ήταν κάποιος τυχάρπαστος. Η εργασία που παρέδωσε στον καθηγητή του στο Πανεπιστήμιο του Illinois για τη σεξουαλική συμπεριφορά του άντρα στη μεταπολεμική Αμερική συζητήθηκε, αναπαράχθηκε και έδειξε τις προθέσεις του Χέφνερ που είχε πτυχίο ψυχολογίας, ταλέντο στη δημιουργική γραφή και την ιστορία της τέχνης -οι κατευθύνσεις στο Πανεπιστήμιο που τον εκτίμησε πριν από το αντρικό αναγνωστικό κοινό- και κάποιες, περιστασιακές ακαδημαϊκές περιπέτειες στην κοινωνιολογία.

"Όταν παρέδωσα την εργασία μου, κάθε σεξουαλική πράξη που δεν είχε σκοπό την τεκνοποίηση θεωρούνταν ανήθικη ή παράνομη. Οι νόμοι ήταν ακατάλληλοι και έπρεπε να αλλάξουν. Αυτό ήταν το όνειρο μου" είχε πει -και μετά επινόησε τον ερωτισμό ξανά.

Ο άντρας που αγάπησε τις γυναίκες όμως είχε δημιουργήσει το αρχέτυπο της σεξοβόμβας στο τέλος του 20ου αιώνα. Η Πάμελα Άντερσον ήταν η επινόηση του κλαι ως τέτοια πλέον νιώθει "ορφανή".

Θρηνώντας την απώλεια του δημιουργού της η Πάμελα Άντερσον έγραψε έναν συναισθηματικό αποχαιρετισμό στο Instagram που έχει γεμίσει από μηνύματα για τον Χέφνερ που η παρακαταθήκη του μοιάζει, αλλά δεν είναι, αιρετική.

"Κύριε Χέφνερ. Έχω τόσες σκέψεις μέσα στο μυαλό μου που δεν μπορώ να της βάλω σε σειρά. Είμαι αυτό που είμαι εξαιτίας σου. Μου δίδαξες πόσο σημαντική είναι η ελευθερία και ο σεβασμός. Ήσουν το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μου μετά την οικογένεια μου. Μου έδωσες τη ζωή μου... Αυτό μου υπενθυμίζουν οι πάντες, συνέχεια. Μου λένε ότι ήμουν η αγαπημένη σου...

Είμαι σε κατάσταση σοκ. Αλλά είχες μεγαλώσει. Η πλάτη σου σε πονούσε πολύ. Την τελευταία φορά που σε είδα δεν μπορούσες να σταθείς στα πόδια σου. Δεν θέλησες να με δεις. Είχες χάσει την ακοή σου. Είχες ένα κομμάτι χαρτί στην τσέπη σου, μου το έδειξες. Είχε το όνομα "Πάμελα" γραμμένο επάνω του, μέσα σε μία καρδιά.

Τώρα, διαλύομαι.

Αυτό το συναίσθημα είναι τρελό. Απόψε το Παρίσι είναι βροχερό. Στέκομαι στο παράθυρο. Ό,τι αγαπούν οι άνθρωποι σε μένα το είχες ήδη αντιληφθεί από πριν.

Με αποδέχτηκες. Με ενθάρρυνες να είμαι ο εαυτός μου. Να αγαπάω με πάθος. Να ζω χωρίς έγνοιες, να παραδίδομαι στις στιγμές χωρίς φόβο.

Είπες ότι το περιοδικό ήταν για ένα κορίτσι σαν εμένα. Ότι είμαι η ενσάρκωση αυτής που είχες επινοήσει.

Ότι ήμουν η Εκλεκτή.

Ακόμη σε ακούω να μου λες να είμαι θαρραλέα. Να μου λες ότι δεν υπάρχουν κανόνες. 'Ζήσε τη ζωή σου, είμαι υπερήφανος για σένα. Δεν υπάρχουν λάθη. Και με τους άντρες... Διασκέδασε (με εκείνο το υπέροχο γέλιο σου). Έχεις τον κόσμο στα πόδια σου. Είσαι καλό κορίτσι. Και σε αγαπάνε. Δεν είσαι τρελή. Είσαι ατίθαση, ελέυθερη. Μείνε δυνατή, μείνε ανθρώπινη...'

Πάντοτε αγαπούσες τα αγόρια μου. Ήσουν πάντα μα πάντα εκεί για εμάς. Με την αγάπη σου και την τρελή σοφία σου.

Θα μου λείψουν τα πάντα από σένα. Σε ευχαριστώ που έκανες τον κόσμο καλύτερο. Έναν πιο ελεύθερο, πιο σέξι κόσμο.

Ήσουν ένας gentleman. Γοητευτικός, κομψός, ιπποτικός -και είχες τόση πλάκα.

Αντίο Χεφ. Η Πάμελα σου."