Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο: Ο θριαμβευτής της Βενετίας επιλέγει 10 ταινίες που τον άλλαξαν
"Εάν παραμείνετε αυθεντικοί και πιστοί στα πιστεύω σας, σε όσα πραγματικά πιστεύετε, στην περίπτωσή μου στα τέρατα, θα μπορέσετε να κάνετε όλα όσα θέλετε" είπε ο μεγάλος θριαμβευτής της Μόστρα, ο μεξικανός σκηνοθέτης Γκιγιέρμο ντελ Τόρο που κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα καλύτερης ταινίας με το "The Shape of Water" στο 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
"Είμαι 52 ετών, ζυγίζω περισσότερα από 110 κιλά και έχω ήδη γυρίσει περισσότερες από 10 ταινίες" είπε ο αιώνιος εραστής του διαφορετικού, ο παραμυθάς των καιρών μας.
Με αφορμή την πρόσφατη βράβευση του που του ανοίγει το δρόμο για τα Όσκαρ κάνουμε ένα ταξίδι στις αναφορές και τις μικρές και μεγάλες εμπνεύσεις του πίσω από τα κινηματογραφικά αριστουργήματα που συνθέτει για εμάς.
Αυτή είναι η ιδανική ταινιοθήκη του Ντελ Τόρο όπως την όρισε στο British Film Institute κάποια χρόνια πριν.
Πρόκειται για έναν οδηγό στον κόσμο του ονείρου που πάντα υπηρετεί ο auteur των παραμυθιών που αιμορραγούν έμπνευση και δημιουργικότητα.
Οι ταινίες δεν ακολουθούν κάποια ιεράρχηση αφού για τον ίδιο είναι όλες εξίσου σημαντικές για το βλέμμα και το σύμπαν του.
Φρανκενστάιν του Τζέιμς Γουέιλ (1931)
“Μια ταινία - και ένας θρύλος - που αγγίζει την πιο βαθιά ουσία αυτού που είμαι και αυτού που πιστεύω. Το συναρπαστικό βλέμμα του Γουέιλ και η τονική πειθαρχεία του ενώνονται με την ερμηνεία του Μπόρις Κάρλοφ που μεταφέρει συνάμα κάτι εύθραυστο και δυναμικό”.
Φρικιά του Τοντ Μπράουνινγκ (1931)
“Γεμάτο από σημαντικές στιγμές αγνού σινεμά, pulp τρόμου, σαρκικού νουάρ και διεστραμμένου μελοδράματος, το έργο 'Φρικιά΄ παραμένει αταξινόμητο ακόμη και μετά από πολλές δεκαετίες. Άρρωστο, πειραγμένο, ανώμαλο και αφοπλιστικά ανθρώπινο. Στριμωγμένο μέσα σε ένα βάζο από χολή, περιέχει την ιδέα του Μπράουνινγκ για τον κόσμο στην πιο αγνή μορφή της.”
Σκιά Υποψίας του Άλφρεντ Χίτσκοκ (1943)
“Μια από τις τελειότερες ταινίες του Χίτσκοκ - η πρώτη αληθινά αμερικάνικη gothic ταινία και ένα αλλόκοτο πορτρέτο ενός κόσμου του παρελθόντος που αλλάζει με το άγγιγμα του κακού. Τόσο αρχετυπικά αμερικάνικο όσο οι Έντουαρντ Χόπερ και Χάρπερ Λι.”
Απληστία του Εριχ φον Στροχάιμ (1924)
“Μια εξαιρετική ανασκαφή της ανθρώπινης διαστροφής, η 'Απληστία΄ είναι ένα μνημειώδες παραμύθι που θα συνεχίσει να επηρεάζει το σινεμά για τις δεκαετίες που έρχονται. Μοντέρνο και άγριο ακόμη και σήμερα όπως και την ημέρα που κυκλοφόρησε στις αίθουσες. Μια τέλεια αντανάκλαση της αγωνίας που διαπότιζε το πέρασμα στον 20ό αιώνα και της απόλυτης απανθρωποποίησης που ερχόταν.”
Mοντέρνοι Καιροί του Τσάρλι Τσάπλιν (1936)
“Μπαλέτο, παντομίμα και απόλυτος έλεγχος του κινηματογραφικού μέσου. Ο Τσάπλιν καταφέρνει να διασκεδάζει και να συγκινεί το κοινό. Με κάποιον τρόπο είναι η άλλη πλευρά της "Αυγής" του Μουρνάου.”
Η Πεντάμορφη Και Το Τέρας του Ζαν Κοκτό (1946)
“O πιο αψεγάδιαστος κινηματογραφικός μύθος που ειπώθηκε ποτέ. Μετά τον Μελιέ, μόνο ο Κοκτό κατάλαβε την τέλεια απλότητα που απαιτείται για να αφηγηθείς ένα παραμύθι και ότι δεν χρειάζεται παρά μόνο η δύναμη του αγνού σινεμά για να δημιουργήσεις δέος και θαύμα.”
Τα Καλά Παιδιά του Μάρτιν Σκορσέζε (1990)
“Με τα "Καλά Παιδιά" ο Σκορσέζε γεννάει τον 21ό αιώνα με ένα από τα πιο επιδραστικά έργα των τελευταίων δύο δεκαετιών. Μια ταινία που μπορείς να την παρακολουθείς ξανά και ξανά και να παραμένει φρέσκια και γεμάτη εκπλήξεις. Τέλεια από κάθε άποψη, πίσω και μπροστά από την κάμερα.”
Ξεχασμένοι από την Κοινωνίας του Λουίς Μπουνιουέλ (1950)
“Είμαι σίγουρος πως ο αγαπημένος μου Μπουνιουέλ είναι όλες οι ταινίες του από τη μεξικανική περίοδο του, με το 'Los Olvidados' και το 'Εl' να στέκουν σαν τα πιο λαμπρά παραδείγματα. Το σουρεαλιστικό, αναρχικό του πνεύμα κόβει σαν νυστέρι όταν βρίσκει κόντρα ένα συμβατικό είδος ή ένα εμπορικό κατασκεύασμα. Αυτό το παράδειγμα της χρυσής εποχής του μεξικανικού σινεμά ρίχνει γροθιές, χωρίς να φοβάται να αποτυπώσει την αθωότητα που ασφυκτιά κάτω από κανόνες και τσιμεντένια κτίρια. Ένας αδίστακτος Ντίκενς όπως τον αναμάσησε ένας άθεος.”
Νοσφεράτου, Μια Συμφωνία Τρόμου του Φ.Β.Μουρνάου (1922)
“Μια συμφωνία τρόμου πραγματικά και μια συμφωνία τέλειας εικαστικής αφήγησης. Η υπνωτική ατμόσφαιρα του φιλμ παρασύρει το κοινό σε μια κατάσταση έκστασης. Μαζί με το 'Βαμπίρ' του Ντράγιερ (1932) είναι οι δύο ογκόλιθοι για όλα τα φιλμ με βρυκόλακες που γυρίστηκαν ποτέ. Εκεί όμως που ο Ντράγιερ ασχολείται με την πνευματικότητα, το φιλμ του Μουρνάου διαθέτει ένα χειροπιαστό, φυσικό στοιχείο διαφθοράς που κάνει το κακό άμεσο και πραγματικό.”
8 1/2 του Φεντερίκο Φελίνι (1963)
“Ένα πραγματικά κλασικό έργο πρέπει να είναι ταυτόχρονα προσωπικό και οικουμενικό. Το να μιλάς για το σινεμά μέσα από το σινεμά απαιτεί μια φωνή με πάθος και αγνότητας. Το "8 1/2" μιλάει για τη ζωή όπως μιλάει και για την τέχνη -τα ενώνει σε ένα. Ένα πορτρέτο του αφηγητή και του έργου του - ένα λάγνο, ιδρωμένο, λαίμαργο ποίημα για το σινεμά”.