«Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ»: Το Twitter δακρύζει για έναν αληθινό έρωτα με hashtag #ΤolisLovedMaria
“Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ” έγραφε στο ιστολόγιο του ο Αποστόλης Γκανάς που έφυγε από τη ζωή μια Κυριακή, τέσσερα χρόνια πριν, ηττημένος από τον καρκίνο.
Γνωστός ως @moloch82 στο ελληνικό Twitter που (ευτυχώς) δεν κατοικείται μόνο από άκαρδα, τοξικά troll, ο Τόλης δεν φοβήθηκε ποτέ να μιλήσει ανοιχτά για την ασθένεια και τον πόνο του. Κυρίως όμως δεν δίστασε ούτε στιγμή να μιλάει ανοιχτά για το δώρο που ξεχνάμε να εκτιμάμε, αυτό που λέγεται ζωή.
“Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα.
Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε;
Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς” έγραφε, σε αυτή την ανάρτηση που κάθε χρόνο, τέτοια μέρα αναπαράγεται, γίνεται repost, υπενθυμίζεται σε όλους συνοδευόμενη από αυτό που είχε ζητήσει ο ίδιος. Το δικό του hashtag, ένα hashtag που ίσως μοιράζεται μαζί με το κορίτσι του, τη Μαρία, την αιωνιότητα -όσο αυτή διαρκεί σε ψηφιακούς καιρούς.
Όταν το Twitter "νιώθει"
“Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά” πρόσθετε.
Ο Τόλης ήταν μαζί με τη Μαρία από τα 18 τους, η ιστορία της αγάπης τους έγινε ακόμη μια χρονιά trending topic στο ελληνικό διαδίκτυο. Μια συγκινητική επέτειος για τον έρωτα και τον θάνατο, ένας φόρος τιμής στον Τόλη και την αγάπη που μοιράστηκε με τη Μαρία μέχρι ο θάνατος να τους χωρίσει.
“Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω. Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ”.