Ο Νικόλας της Τέχνης φιλοτεχνεί με Όνειρα, Χρώματα και Ελπίδα

Την ίδια στιγμή ο Νικόλας της Τέχνης, μιλώντας στο Αθηναικό πρακτορείο, περιγράφει την εμπειρία του να δίνει ζωή σε ψυχρούς τοίχους παιδιατρικών νοσοκομείων, μέσω του Συλλόγου Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «ΦΛΟΓΑ», μεταμορφώνοντας τους σε επιφάνειες γεμάτες χρώμα και ελπίδα για τους μικρούς ασθενείς.

«Είναι ένας μικρός συνδυασμός ζωγραφικής και ξυλογλυπτικής», λέει ο Νικόλας για την τέχνη του.

«Τα τελευταία δύο χρόνια μαζί με τον συνεργάτη μου τον Δημήτρη Παναγιωτόπουλο, εμπλουτίζουμε τα έργα και με άλλα υλικά όπως με φως το οποίο χαρίζει μία εντυπωσιακή δυναμική διάσταση. Ένα από τα πιο δύσκολα έργα και το πιο μεγάλο για εμένα είναι αυτό που κάνω τώρα. Είναι η εξωτερική τοιχογραφία μήκους 320 μέτρων ενός εργοστασίου στην Μάνδρα Αττικής.

Ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγάλος γιατί και το θέμα είναι πολύ ιδιαίτερο αλλά και η επιφάνεια είναι δύσκολη και επειδή είμαι τελειομανής και θέλω τα χρώματα, οι γραμμές και οι φόρμες μου να είναι άψογες, θα καθυστερήσει να αποπερατωθεί».

Όπως επισημαίνει, το έργο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για εκείνον καθώς ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου ήθελε να δώσει μία άλλη αισθητική στον τοίχο της μάνδρας. Το θέμα έχει σχέση με την παραγωγή του συγκεκριμένου εργοστασίου και μεταφέρει ένα μήνυμα ζωής.

«Ξεκίνησα δημιουργώντας ένα δάσος στο οποίο οι εργάτες κόβουν τα παλιά δέντρα, τα μεταφέρουν με μεγάλα φορτηγά και καθώς διασχίζουν πόλεις, φτάνουν στο εργοστάσιο. Στην συνέχεια όλο αυτό το φορτίο επεξεργάζεται στα διάφορα μηχανήματα και βγαίνει σε διάφορες μορφές ενέργειας», αναφέρει ο Nicola Delarte o οποίος ξεκίνησε από ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι στη Δραπετσώνα στα 6 του χρόνια.

«Το θυμάμαι λες και ήταν χθες όταν με πήγε ο πατέρας μου. Ο πρώτος μου μέντορας ήταν ο Γιάννης Θεοφίλου ένας από τους καλύτερους θαλασσογράφους που έχει περάσει στη χώρα. Είδε το μπλοκ ακουαρέλας που είχα σκιτσάρει με μολύβι και ρώτησε τον πατέρα μου αν το είχα κάνει εγώ. Μαζί του έλαβα το πρώτο μου χρυσό μετάλλιο σε πανελλήνιο διαγωνισμό στην Α΄ Γυμνασίου. Την επόμενη χρονιά ήρθε και ένα ακόμη ιδίου χρώματος.

Πέρασα στο Τμήμα Εσωτερικού Σχεδιασμού των ΤΕΙ Αθηνών, γνωρίζοντας τον δεύτερο μεγάλο μέντορά μου τον Δημήτρη Γρατσία και στη συνέχεια φοίτησα με υποτροφία στο Faculdad de Bellas Artes στο Μπιλμπάο της Ισπανίας. Όταν επέστρεψα ξεκίνησα να δουλεύω ως διακοσμητής αλλά κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως έπρεπε ν’ ακολουθήσω αυτό για το οποίο είχα γεννηθεί. Ξεκίνησα εντελώς τυχαία φιλοτεχνώντας ένα παιδικό δωμάτιο στον Πειραιά και σήμερα έχω φτάσει να μετρώ πάνω από 520 μόνο παιδικά δωμάτια».

Στην ερώτηση, αν «ξεχωρίζει κάποιο από τα έργα του» ο Νικόλας απαντά ότι όλα τα νιώθει «παιδιά του». Αυτή τη στιγμή εκτός από δύο μεγάλα σε έκταση έργα έχει στα σκαριά και τέσσερα μικρότερα.

«Έχω φιλοτεχνήσει αρκετά για εταιρείες, οργανισμούς και καταστήματα διάσημων σεφ, ενώ συμμετέχω και σε live painting, όπως πρόσφατα στην έκθεση "Hotel Show 2024". Όταν επισκέπτομαι χώρους που έχω δημιουργήσει, νιώθω όμορφα. Καμαρώνω που μετέτρεψα έναν άψυχο τοίχο σε κάτι που βγάζει συναίσθημα και πολλές φορές δίνει ένα μήνυμα. Και φυσικά είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν το παρατηρεί ο κόσμος και φωτογραφίζεται μαζί του. Αυτή είναι στην ουσία και η πρώτη ανταμοιβή αλλά και η αναγνώριση του καλλιτέχνη», υπογραμμίζει.

Ένα από τα όνειρά του είναι να πραγματοποιήσει μια ατομική έκθεση ζωγραφικής που πιστεύει ότι «ήρθε η ώρα» ενώ «στόχος ζωής», είναι να μετατρέψει περισσότερους τοίχους νοσηλείας σε υπέροχες ζωγραφιές με χρώματα.

Παραδέχεται ότι το πιο δύσκολο έργο που έχει φιλοτεχνήσει είναι η Ακτινοθεραπευτική πτέρυγα στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού.

«Για εκείνους τους μικρούς ήρωες έφτιαξα πλανήτες και διαστημόπλοια σε ένα παραμυθένιο σύμπαν με έντονα χρώματα, αλλά οι συνθήκες ήταν πραγματικά πολύ δύσκολες.

Ήρθα πολύ κοντά στα παιδιά και στη θεραπεία τους. Το πρώτο διάστημα ήταν πρωτόγνωρο για μένα και δεν κατάφερα να προσαρμοστώ. Πολλές φορές με έβγαζαν έξω γιατί δεν άντεχα την εικόνα.

Μου έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη μέσα μου όσο και το συναίσθημα», σημειώνει συγκινημένος και συνεχίζει. «Ζωγράφισα όσο μπορούσα καλύτερα και τον θάλαμο που βρίσκεται ο επιταχυντής το μηχάνημα δηλαδή που κάνει τις ακτινοβολίες.

Έμεινα εκεί δύο χρόνια, πηγαίνοντας κάθε μέρα και προσπαθώντας να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό για την ψυχολογία αυτών των παιδιών.

Έχω ζωγραφίσει πέντε πτέρυγες και στα δύο Νοσοκομεία Παίδων αλλά η συγκεκριμένη πτέρυγα είναι έργο ζωής και τα παιδιά εκεί τονίζω και πάλι είναι πραγματικοί ήρωες».

Πιστεύει πως στη δύσκολη εποχή που ζούμε «η Τέχνη μπορεί να βοηθήσει».

«Φαντάσου να κάθεσαι στον καναπέ και να κοιτάς μια ζωγραφιά στον τοίχο. Αμέσως μπορεί να σε ταξιδέψει ή να σου χαρίσει ένα χαμόγελο.

Ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά κοίτα πόσο γαλανός είναι ο ουρανός! Ναι, το τοπίο μπορεί να είναι μαύρο, τα πράγματα μπορεί να είναι δύσκολα ή και να γίνουν δυσκολότερα, αλλά όπως λένε και οι Ισπανοί, "siempe hay esperanza" ("πάντα υπάρχει Ελπίδα").

Κοιτάμε το μέλλον με αισιοδοξία, επιδιώκουμε την πρόοδο και προσπαθούμε να βάλουμε χρώμα στη ζωή μας. Γι' αυτό αγαπώ την τέχνη αυτή. Γιατί με κάνει να ονειρεύομαι, να χαμογελώ, να βρίσκω την άλλη πλευρά του νομίσματος και να την παρουσιάζω».

Και καταλήγει: «Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά πάντα θα υπάρχει μια ακτίνα φωτός αν την αναζητήσεις».