Ο Κώστας Τσάκωνας μας έμαθε πολλά γράμματα

Η αλήθεια είναι ότι τον Κώστα Τσάκωνα τον απολάμβανες καλύτερα σε θερινό κινηματογράφο αν και δεν έκανε πολλές ταινίες για τη μεγάλη οθόνη. Στον Τσάκωνα άξιζε η άπλα και η γενναιοδωρία, όπως γενναιόδωρα αφέθηκε σε ένα χώρο που δεν θα τον επέλεγε αν είχε δεύτερη ευκαιρία. “Καλύτερα θα πέρναγα δουλεύοντας στο συνεργείο του ξαδέρφου μου” είχε πει.

Όμως ο Κώστας Τσάκωνας δεν είναι μια φιγούρα που μπορεί να σου εντυπωθεί με θλίψη στο κεφάλι. Είναι ένα πηγαίο γέλιο που δεν θα σταματήσει όσοι επίλογοι και αν γραφτούν. Άλλωστε η λέξη “Tέλος” πέφτει πάντα στο τελευταίο πλάνο αλλά η μπομπίνα το ίδιο πάντα μπορεί να γυρίσει στην αρχή. Αυτά είναι κάποια λόγια του Κώστα Τσάκωνα για τον Κώστα Τσάκωνα

“Δουλεύω από 11 χρονών.

Από Αργυρούπολη μέχρι Ασπρόπυργο, πήγαινα με το ποδήλατο για το μεροκάματο. Το βράδυ πήγαινα σχολείο. Νυχτερινή σχολή. Αφού έβγαλα τη σχολή. Δούλεψα σε ένα σωρό εργοστάσια... Έχω δουλέψει τόσο πολύ στη ζωή μου. Έχω κάνει ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, μπογιατζής, πλακάς, τεντάς, μαραγκός. Ό,τι επάγγελμα θες. Και ηθοποιός. Είμαι 100% αυτοδημιούργητος!”.

“Ο Κώστας ο Ζυρίνης, ήταν συμμαθητής μου και με έκανε ηθοποιό. Με το ζόρι, χωρίς να το καταλάβω. Έκανε μία ταινία -μικρού μήκους γιατί ήθελε να δώσει εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού. Του έκανε φωτογραφία, ο Γιώργος Αρβανίτης. Το δεξί χέρι του Γαβρά. Λοιπόν και κάναμε την πρώτη ταινία μικρού μήκους. Την έδωσα στο μοντάζ και με είδε ο Θόδωρος Μαραγκός που κάναμε μαζί το ‘Μάθε παιδί μου γράμματα’”.

“Έτρεμα ολόκληρος” είπε στην Espresso το καλοκαίρι, σε μια από τις τελευταίες, αν όχι η τελευταία του συνέντευξη που έδωσε στον τύπο, για την πρώτη του φορά στη σκηνή. “Και λέω στον Φώτη τον Μεταξόπουλο: ‘Να φύγω!’. Ήταν από κάτω 2.500 χιλιάδες θεατές. Πρώτη σειρά, η Μελίνα Μερκούρη. Όλη η αστική τάξη, δημοσιογράφοι, κριτικοί. Πού να βγω να μιλήσω; Άκουγα τον όχλο από τις κουίντες και έλεγα, να βγώ να μιλήσω εγώ; Και μου λέει ο Φώτης: Τρελός είσαι ρε; Σε δέκα λεπτά πάμε έναρξη! Θα σε σπρώξω εγώ!

Mόλις βγαίνω στη σκηνή, γίνεται λαϊκό ξεσήκωμα! Εξέγερση! Κάθομαι έτσι εγώ... Λέω να αρχίσω; Να μιλήσω; Το χειροκρότημα δεν τελείωνε. ... Δεν ήξερα πού να κάνω παύση και πού να συνεχίσω. Καβάλαγα χειροκροτήματα”.

“Το πάθος μου ήταν πάντα η τεχνολογία. Να μάθω την τέχνη του μηχανικού και του ηλεκτρολόγου. Αν περάσει μία ημέρα που δεν κάνω κάποιο μερεμέτι είναι μία ημέρα άδεια. Αυτός είναι ο ψυχικός μου κόσμος. Τα εργαλεία μου είναι η ψυχή μου”.

“Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι καθόλου. Κάποια στιγμή θα φύγουμε από τη ζωή. Άλλωστε τον θάνατο και την εφορία δεν τα αποφεύγεις”.

“Πέρασα καλά στο θέατρο, εισέπραξα χειροκρότημα, έβγαλα κάποια λεφτά, τα οποία δε σπατάλησα για να ζω αξιοπρεπή γεράματα. Εντάξει, μια χαρά είμαι. Και αύριο να φύγω δεν υπάρχει πρόβλημα, έχω βρει ακόμα και ποιο τραγούδι θα παίξουν στην κηδεία μου, τα “Πέτρινα Χρόνια”, γιατί τα έχω ζήσει” είπε σε τηλεοπτική συνέντευξη.

Ο Κώστας Τσάκωνας ήταν ένας άντρας που μπόρεσε να κάνει υπερβάσεις όπως το να υποδυθεί τον πατέρα ενός μπασκετμπολίστα στην ταινία “Mάθε παιδί μου μπάσκετ”. Bέβαια εγώ δεν είμαι πολύ αθλητικός τύπος οπότε έμεινα στις λέξεις. Ο Κώστας Τσάκωνας μου έμαθε και εμένα γράμματα και θα του είμαι για πάντα ευγνώμων για αυτό:

"Έξι χρόνια στο Δημοτικό και έξι στο Γυμνάσιο, δώδεκα, και έξι χρόνια στο Πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Έξι χρόνια στο Λονδίνο, είκοσι τέσσερα, και έξι χρόνια μέχρι να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριάντα έξι που είμαι, τα άλλα έξι που πήγανε;"