Maestro 2: H αβάσταχτη βαρεμάρα του politically correct… ξαναχτυπά
Σκηνή από το Maestro.
NetflixΤο ελληνικό κοινό αγάπησε το «Maestro» από την αρχή. Κάτι ανάλαφρο για να περνάει η ώρα, οπότε το καταλαβαίνουμε. Το κοινό πάντα αυτό ήθελε: κάτι που να μην κουράζει πολύ το μυαλό και την ηθική του.
Ο πραγματικός άθλος να συμπεριληφθεί στο διεθνή κατάλογο του Netflix και φυσικά η ανανέωσή του για δεύτερη σεζόν είναι κάτι που σε κάνει να θέλεις να το δεις από περιέργεια, ακόμη κι αν δεν είσαι ο πιο φανατικός υποστηρικτής του Παπακαλιάτη.
Βέβαια όταν μια συνταγή πετυχαίνει δεν την χαλάς για κανένα λόγο - νόμος παλιός. Ο δημιουργός Χριστόφορος Παπακαλιάτης, επιστρέφει στον τριπλό(!) του ρόλο (σεναριογράφος – σκηνοθέτης – πρωταγωνιστής), φέρνοντας μαζί του όλους τους πρωταγωνιστές του πρώτου κύκλου, μηδενός εξαιρουμένου.
Τα προβλήματα αρχίζουν αμέσως, όμως, για τον θεατή: οι έντονες σκέψεις της σειρας σχετικά με τα έμφυλα στερεότυπα, οι κάπως στημένες και βαρετές βολές κατά της πατριαρχίας και η γυναικεία κακοποίηση, συνεχίζουν να αποτελούν το κέντρο της σειράς, ίσως σε ακόμα πιο έντονους τόνους.
Αυτό, όμως, μόνο καλό δεν κάνει στη σειρά, από άποψης ειλικρίνειας. Το βασικό πρόβλημα του Maestro 2 είναι πως τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει από την πρώτη σεζόν. Όλα εδώ μοιάζουν το ίδιο μπανάλ, στημένα και απλά τροποποιημένα έτσι ώστε να αρέσουν στον «καταναλωτή».
Δεν είδαμε καμία γενναιότητα στο σενάριο, δεν είδαμε τίποτα που να μπορεί να σταθεί σαν κάτι πρωτότυπο. Τώρα, θα αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν να το πήρε το Netflix, αλλά εντάξει οι περισσότερες σειρές της πλατφόρμας είναι όλες πάνω κάτω εντελώς δειλές από άποψη πρωτοτυπίας, οπότε το καταλαβαίνουμε…
Το πρόβλημα με το Maestro είναι πως παραπλανεί. Μπορεί να ξεφεύγει από την παραγωγή των παραδοσιακών (επίσης ανυπόφορα βαρετών) ελληνικών σειρών αλλά στην πραγματικότητα είναι ακόμη πιο συντηρητική από αυτές, στηριζόμενη στο political correctness.
Και πες, δεν μας πειράζει ακόμη κι όλος αυτός ο όγκος του politically correct, αυτό όμως που μας ενοχλεί ιδιαιτέρως είναι πως ο Παπακαλιάτης ουσιαστικά σε όλη τη σειρά μας κουνάει το δάχτυλο και είναι διαρκώς με έναν διδακτικό τόνο στο στόμα, κάτι που ρίχνει το Maestro πολύ κάτω από τα φυσιολογικά επίπεδα μιας καλής ξένης σειράς.