Μια μικρή διακοπή απ' όλα - Ο Μπρους Σπρίνγκστιν μόλις έβγαλε ένα απίστευτο άλμπουμ

Όπως και αρκετοί από σας, είχα δει τον Μπρους Σπρίνγκστιν στο Ολυμπιακό Στάδιο, όταν είχε τραγουδήσει με τον Νταλάρα και τον Στινγκ. Μόλις είχε βγει το «Born in the USA» και ο Σπρίνγκστιν ήταν στα ντουζένια του.

Τον επόμενο ή το μεθεπόμενο χρόνο (που να θυμάμαι;) τον είχα δει σε μια ολοδική του συναυλία, που ήταν ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα, εκεί ήταν που καταλάβαινες την πραγματική και απίστευτη δυναμική αυτού που ήταν ο Σπρίνγκστιν, μουσικά, ερμηνευτικά και ως φυσική παρουσία πάνω στη σκηνή.

Μετά η εποχή του «Born in the USA» -με το οποίο ο Σπρίνγκστιν σήκωσε αριστοτεχνικάτο μεσαίο δάχτυλο στα κατεστημένα της πατρίδας του- πέρασε, αλλά αυτός, χωρίς να κάνει χιτ παρέμεινε «δε μπος».

Αρκετά χρόνια αργότερα είδα μια συνέντευξή του: «Ήρθε», έλεγε ο Σπρίνγκστιν, «μια μέρα ο ατζέντης μου και μού είπε "Μπρους παιδί μου, θέλεις να γίνεις μέγκα σταρ, να γεμίζεις τα στάδια, να βγει και χρήμα; Αμα θες, πρέπει να γράψεις κανα χιτάκι". Σκέφτηκα ότι δεν είναι κακή ιδέα να βγάλω χρήματα, για να μπορώ μετά να έχω την άνεση να κάνω τα δικά μου», συνέχισε ο Σπρίνγκστιν και πιάνοντας την κιθάρα του, που είχε δίπλα του στη συνέντευξη, χτύπησε το πρώτο ακόρντο από το «Born in the USA».

«Αυτό εννοείς;», ρώτησε τον ατζέντη του. «Σιγά το δύσκολο»...

Σήμερα, δέκα χιλιάδες μουσικά χρόνια μετά, ο Σπρίνγκστιν λέει: «Πέρασα όλη μου την επαγγελματική ζωή με τη φωνή μου στην υπηρεσία των τραγουδιών μου, περιορισμένη από τις ενορχηστρώσεις μου, τις μελωδίες μου, τις συνθέσεις μου. Πάντα η φωνή μου ερχόταν δεύτερη ή τρίτη ή και τέταρτη, μετά απ' όλα τα άλλα μουσικά στοιχεία».

Στα 73 του, λοιπόν, ανακάλυψε ότι «η φωνή του τα σπάει» και αποφάσισε να τη θέσει στην υπηρεσία συνθέσεων άλλων ανθρώπων. Όχι «κάποιων» ανθρώπων. Επειδή είναι ο Σπρίνγκστιν με ό,τι σημαίνει αυτό, επέλεξε 15 «από τα πιο όμορφα αμερικανικά σόουλ τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ», από μουσικούς που ο ίδιος θεωρεί «υποτιμημένους».

Και έφτιαξε έναν μοναδικό σόουλ δίσκο, δανείζοντας στα τραγουδια την ενέργειά του, την περισσότερη και πιο ώριμη βραχνάδα που έχουμε ακούσει ποτέ, αλλά και στοιχεία από τις τόσο γνώριμες ενορχηστρώσεις του.

Το «Only the strong survive» δανείζεται τον τίτλο του από το ομώνυμο τραγουδι του τραγουδιστή των Impressions Τζέρι Μπάτλερ και ηχογραφήθηκε το 1968. Ο τίτλος του άλμπουμ είναι παραπλανητικός, όμως. Τίποτα το σκληρό δεν υπάρχει μέσα σε αυτό.

Ο δίσκος ξεχειλίζει από τρυφερότητα, αυτό που προκύπτει όταν η λυπημένη σόουλ συναντά την πολύ feelgood διάθεση του «μπος». Και όταν τραγούδια που ερμηνεύτηκαν από πολύ νέους ανθρώπους συναντούν το, ενσωματωμένο πλέον στην ψυχή του, γρέζι του Σπρίνγκστιν.

Όταν ο Σπρίνγκστιν και ο επί χρόνια συνεργάτης του, Ρον Ανιέλο, ξεκίνησαν να δουλεύουν πάνω στο πρότζεκτ, την περίοδο της καραντίνας, ονόμασαν τους εαυτούς τους Night Shift (νυχτερινή βάρδια).

Το ομώνυμο τραγούδι των Commodores βγηκε το 1985 και είναι ένας φόρος τιμής στο Μάρβιν Γκέι και τον Τζάκι Ουίλσον, που είχαν πεθάνει την προηγούμενη χρονιά. Ήδη ήταν νοσταλγικό από τότε.

Ο Σπρίνγκστιν κάνει ένα νοσταλγικό inception: Νοσταλγία μέσα στη νοσταλγία. Και παραμένει πολύ πιστός στις ασπρόμαυρες φιγούρες που τον ενέπνευσαν, στέκεται με απόλυτο σεβασμό απέναντί τους· το «Only the strong survive» είναι ένας δίσκος «σεπιαρισμένος», που καταφέρνει όμως να ακούγεται πολύ φρέσκος. Όπως και ο ίδιος ο Σπρίνγκστιν.

Όπως, τελικά, θέλουμε κάποιες στιγμές, όλο και πιο σπάνιες, όλο και πιο πολύτιμες, να αισθανόμαστε όλοι εμείς που μεγαλώσαμε -και μουσικά- μαζί του.