Η ήρεμη δύναμη του Φόρεστ Γουίτακερ: Από το ποδόσφαιρο και το Βιετνάμ στην UNESCO και τα βραβεία

Ο Φόρεστ Γουίτακερ έγινε ηθοποιός κατά λάθος, όπως πολλοί άνθρωποι γίνονται κάτι «κατά λάθος» και αργότερα συνειδητοποιούν ότι το λάθος αυτό ήταν το πιο σωστό πράγμα που έκαναν στη ζωή τους.

Στις 17 Μαΐου θα βρεθεί και πάλι στις Κάννες, αυτήν τη φορά για να παραλάβει τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα. Ο ίδιος αναγνώρισε την τιμή, επιστρέφοντας 34 χρόνια πίσω, πάλι στις Κάννες, τη στιγμή που κατάλαβε ότι ο «κατά λάθος» δρόμος του ήταν τελικά ο σωστός.

«Πριν από 34 χρόνια, η παρουσία μου στις Κάννες για πρώτη φορά άλλαξε τη ζωή μου και με έκανε να βεβαιωθώ ότι είχα πάρει τη σωστή απόφαση να αφοσιωθώ στην εύρεση σύνδεσης με την ανθρωπιά μέσω του κινηματογράφου», είπε ο Γουίτακερ.

«Είναι πάντα προνόμιο να επιστρέφω σε αυτό το όμορφο Φεστιβάλ για να προβάλω τη δική μου δουλειά και να εμπνέομαι από πολλούς από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του κόσμου – και νιώθω απίστευτη τιμή που θα λάβω τιμητική διάκριση στο πλαίσιο της σημαντικής επετείου των 75 χρόνων του Φεστιβάλ», συμπλήρωσε.

Ο Γουίτακερ δεν λέει πολλά γενικά και δεν κάνει «θόρυβο», σε αντίθεση με αυτό που έχουμε συνηθίσει από τους σταρ του μεγέθους του. Η προσωπική του ζωή δεν έχει ιδιαίτερο (έως καθόλου) γκόσιπ, οι δηλώσεις του δεν προκαλούν, ό,τι κάνει το κάνει και δεν το φωνάζει.

«Κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, ένα βήμα τη φορά»

Και κάνει πολλά, ανάμεσα στα οποία και ο πολύ ενεργός ρόλος του στην UNESCO, για την οποία είναι πρέσβης καλής θέλησης για ζητήματα ισότητας και εξάλειψης των αδικιών.

Ο Γουίτακερ ταξιδεύει συχνά σε εμπόλεμες ζώνες, σε μέρη που πλήττονται από φτώχεια και κάθε είδους υποβάθμιση, μιλάει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, παίρνει το ρόλο αυτόν πολύ στα σοβαρά, όπως εξάλλου και όλους.

@AP Photo

Παράλληλα είναι παραγωγός ταινιών και ως τέτοιος έχει αγκαλιάσει τους νέους μαύρους σκηνοθέτες, αλλά και όσους ανήκουν σε φυλετικές μειονότητες. Ανάμεσα στους ανθρώπους με τους οποίους δούλεψε όταν εκείνοι ξεκινούσαν την καριέρα τους, ήταν και η Κλόι Ζάο, η βραβευμένη πλέον με Όσκαρ Κινεζοαμερικανίδα σκηνοθέτης.

«Πολλά από αυτά για τα οποία παλεύαμε στη δεκαετία του '60, είναι ακόμη ανοιχτά ζητήματα», είχε πει σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Γουίτακερ, ο οποίος όμως παραδέχεται ότι «αργά αλλά σταθερά ο κόσμος μας γίνεται καλύτερος. Απλώς αυτό γίνεται με διαρκή αγώνα. Δεν πρέπει να σταματάς ποτέ».

Είναι κάτι που έμαθε και στο αμερικανικό ποδόσφαιρο, το οποίο έπαιζε νέος σε πολύ υψηλό επίπεδο: «Η ομαδική δουλειά και το να προσπαθείς να φτάνεις στο στόχο μια γραμμή (σ.σ εννοεί τις γραμμές του γηπέδου) τη φορά», είχε απαντήσει όταν ρωτήθηκε τι κράτησε από το ποδόσφαιρο που του είναι χρήσιμο και στην καριέρα του στο σινεμά.

Τα δικά του παιδικά χρόνια δεν είχαν ακριβώς τραυματικές εμπειρίες, είχε την τύχη να τον μεγαλώσει η Λόρα Φράνσις, δασκάλα ειδικής αγωγής που σπούδασε και ολοκλήρωσε δύο μεταπτυχιακά ενώ μεγάλωνε τα παιδιά της.

Το ποδόσφαιρο του έδωσε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο και έναν σοβαρό τραυματισμό στην πλάτη. «Έπρεπε να αλλάξω καριέρα και πραγματικά δεν είχα ιδέα τι να κάνω», είπε ο ίδιος, που δοκίμασε διάφορα πράγματα, ανάμεσα στα οποία και η μουσική -είναι τενόρος-, πριν καταλήξει στην υποκριτική.

Το Βιετνάμ και το Όσκαρ

Ο Γουίτακερ μπορεί να ήταν κάπως προνομιούχος σε σχέση με τα περισσότερα μαύρα παιδιά της γενιάς του, όμως δεν έκλεινε τα μάτια στον κόσμο γύρω του.

«Είχα έναν ξάδελφο που πήγε στο Βιετνάμ και οι διηγήσεις του με συγκλόνισαν. Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός επειδή ήθελα να παίξω ένα ρόλο για το Βιετνάμ. Πήγαινα σε οντισιόν για τέτοιες ταινίες και με απέρριπταν, όμως», έχει πει ο ίδιος.

Τελικά τα κατάφερε και βρέθηκε στο πλατό του «Πλατούν», υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Όλιβερ Στόουν. Ακολούθησαν πολλές ταινίες και συνεργασίες με τεράστιους σκηνοθέτες, η φιλμογραφία του είναι ατελείωτη.

Το 2007 ήρθε και το Όσκαρ, ήταν μόλις ο πέμπτος μαύρος ηθοποιός που το έπαιρνε, για το ρόλο του δικτάτορα της Ουκάντα Ίντι Αμίν Νταντά στην ταινία «ο τελευταίος βασιλιάς της Σκωτίας». Η ερμηνεία ήταν πράγματι ανατριχιαστική, όπως εξάλλου κι εκείνη που τον έκανε αρχικά γνωστό, στο «Παιχνίδι των Λυγμών» του 1992.

Κάμποσα χρόνια μετά το Όσκαρ, είχε πει ότι «είναι σαν όλοι να περιμένουν να κάνεις πλέον μόνο τέτοιες ερμηνείες. Έχω παίξει σπουδαίους ρόλους, όμως, πριν και μετά το Όσκαρ, για τους οποίους είμαι πολύ περήφανος».

Τον πρώτο του Χρυσό Φοίνικα του χάρισε η ερμηνεία του στην ταινία «Bird» του Κλιντ Ίστγουντ. Σε λίγες μέρες θα πάρει τον δεύτερο, ενώ στο Φεστιβάλ θα προβληθεί και μια ταινία από νέους σκηνοθέτες της οποίας είναι παραγωγός.

Ο Τιερί Φρεμό, διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών ανακοίνωσε την τιμητική βράβευση του Γουίτακερ, συνοψίζοντας με λίγα λόγια όλα τα παραπάνω:

«Όταν καλωσόρισα τον Φόρεστ Γουίτακερ στις Κάννες, μπόρεσα να γνωρίσω και να θαυμάσω έναν καλλιτέχνη με έντονο χάρισμα και φωτεινή παρουσία. Η φιλμογραφία του είναι ταυτόχρονα εκθαμβωτική και πλήρως ολοκληρωμένη».

Και συμπλήρωσε: «Έχω παρατηρήσει και παρατηρώ στενά τις πεποιθήσεις του και την προσοχή που δίνει στη νέα γενιά. Είναι ένας άνθρωπος που συμβάλει στο να γίνει ο κόσμος ένα καλύτερο μέρος. Επειδή πιστεύει βαθιά ότι αυτό μπορεί να συμβεί».