Πώς βρέθηκε η αυθεντική Γέφυρα του Λονδίνου σε μια λίμνη στην Αριζόνα;

Κάποιοι εκατομμυριούχοι αγοράζουν έργα Τέχνης. Άλλοι κάνουν φιλανθρωπίες. Κάποιοι τρίτοι προσπαθούν ν' αγοράσουν την αθανασία τους.

Τίποτα δεν είναι παράξενο στο θαυμαστό κόσμο των υπερπλουσίων, ούτε καν το γεγονός ότι ένας από αυτούς αποφάσισε να αγοράσει τη Γέφυρα του Λονδίνου και να την πάει σε μια μικρή πόλη στην έρημο της Αριζόνα.

Η Γέφυρα βρίσκεται στο Lake Havasu City, το οποίο είναι χτισμένο στις όχθες της ομώνυμης λίμνης, στο μέσον της ερήμου της Αριζόνα και αποτελεί το μεγαλύτερο αξιοθέατο της πολιτείας μετά το φαράγγι του Γκραν Κάνιον. Κάτι απόλυτα λογικό, καθώς είναι τόσο παράταιρη με τον περιβάλλοντα χώρο που μοιάζει με οφθαλμαπάτη.

Δεν είναι όμως. Είναι αποτέλεσμα μιας παράξενης αγοραπωλησίας, από την οποία όλοι βγήκαν κερδισμένοι.

Η Γέφυρα που γέννησε το Λονδίνο

Η Γέφυρα του Λονδίνου είναι τόσο παλιά όσο και η ίδια η πόλη. Βρίσκεται από πάντα στο πιο στενό σημείο του ποταμου Τάμεση και ήταν αυτό ακριβώς το σημείο και η δυνατότητα να ενωθούν σε αυτό οι δύο όχθες του ποταμου, που οδήγησαν τους Ρωμαίους στην απόφαση να ιδρύσουν την πόλη, χωρίς να έχουν ιδέα τότε για την εξέλιξή της.

Ανά τους αιώνες η μια γέφυρα διαδεχόταν την άλλη, όσο η πόλη μεγάλωνε και στη συνέχεια γιγαντωνόταν. Κάθε μια από αυτές έχει τη δική της ιστορία, άλλη χάθηκε στη φωτιά, άλλη από καταιγίδα και άλλη από τους Βίκινγκς.

Κάθε φορά χτιζόνταν μια νέα, που ένωνε αυτό που σήμερα είναι το Σίτι στο βορρά, με το Σάουθουορκ στο νότο. Η μακροβιότερη ήταν εκείνη του 12ου αιώνα, η «παλιά Γέφυρα του Λονδίνου», της οποίας οι αψίδες δεν στήριζαν μόνο το δρόμο που ένωνε τις δύο όχθες του ποταμου, αλλά και 200 κτίρια.

Αρκετά κτίρια στη γέφυρα κάηκαν από φωτιά το 1212, το 1381 και το 1633.

Η γέφυρα είχε και άλλες χρήσεις όμως. Για παράδειγμα στη νότια πύλη της παλούκωναν τα κεφάλια των προδοτών, αφού τα βουτούσαν σε πίσσα και τα έβραζαν προκειμένου να διατηρηθούν καλύτερα. Το κεφάλι του Σκοτσέζου επαναστάτη Ουίλιαμ Γουάλας ήταν το πρώτο που τοποθετήθηκε στην πύλη το 1305. Άλλα διάσημα κεφάλια που κόσμησαν την πύλη ήταν αυτά του Τζακ Κέιντ το 1450, του Τόμας Μουρ και του επισκόπου Τζον Φίσερ το 1535 και του Τόμας Κρόμγουελ το 1540.

Το 1722 η κυκλοφοριακή συμφόρηση στη γέφυρα ήταν τόσο μεγάλη ώστε ο τότε Δήμαρχος της πόλης αποφάσισε «όλα τα κάρα που έρχονται από το Σάουθουορκ να βρίσκονται συνέχεια στη δυτική πλευρά της γέφυρας και όλα τα κάρα που έρχονται από το Σίτι να μένουν στην ανατολική».

Και κάπως έτσι εξηγείται και το γιατί οι Άγγλοι οδηγούν ανάποδα.

Μια γέφυρα προς πώληση

Στις αρχές του 19ου αιώνα ο Σκοτσέζος πολιτικός μηχανικός Τζίν Ρίνι κέρδισε το διαγωνισμό για τη σχεδίαση της νέας γέφυρας η οποία έμεινε στη θέση της για περίπου 100 χρόνια.

Τη δεκαετία του 1960 ο πληθυσμός της πόλης είχε τετραπλασιαστεί και πλέον από τη γέφυρα περνούσαν πλέον αυτοκίνητα και λεωφορεία και όχι κάρα. Επίσης η γέφυρα βυθιζόταν.

Η Γέφυρα του Λονδίνου το 1938. Είναι η ίδια που σήμερα βρίσκεται στν Αριζόνα. @AP Photo

Το 1967, το Συμβούλιο της πόλης αποφάσισε ότι η γέφυρα θα έπρεπε να γκρεμιστεί και να χτιστεί μια καινούργια στη θέση της. Συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις, οι παλιές κατασκευές είτε μένουν εκεί που είναι, είτε πετιούνται. Όμως, στη συνεδρίαση του Συμβουλίου, ένα μέλος του, ο Άιβαν Λάκιν, δημοσιογράφος και δημοσιοσχετίστας, είχε μια καλύτερη αν και κάπως παράξενη ιδέα. Γιατί να μην πουλήσουν τη γέφυρα σε κάποιον πλούσιο εκκεντρικό; Υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω.

Δεν ήταν τόσο τρελή ιδέα όσο ακούγεται: Ο μεγιστάνας του Τύπου Ράντολφ Χιρστ είχε ανοίξει το δρόμο: Αγόραζε διάφορα παλιά ευρωπαϊκά κτίρια και μετά τα μετέφερε στην έπαυλή του στην Καλιφόρνια για να τα επανασυνθέσει και να τα χαζεύει.

Το Συμβούλιο συμφώνησε με την ιδέα του Λάκιν και η γέφυρα βγήκε προς πώληση.

Την ίδια εποχή, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ο μεγιστάνας του πετρελαίου και της αεροπλοΐας Ρόμπερτ ΜακΚάλοχ αντιμετώπιζε προβλήματα με την πόλη που είχε ιδρύσει στις ακτές της λίμνης Χαβάσου στη δυτική Αριζόνα. Ο ΜακΚάλοχ ήθελε να κάνει την πόλη τουριστικό θέρετρο, αλλά τα νερά της λίμνης, που είναι ένα παρακλάδι του ποταμού Κολοράντο, είχαν αρχίσει να γίνονται στάσιμα με όλες τις συνέπειες.

Προκειμένου να διορθώσουν το πρόβλημα, οι μηχανικοί του άνοιξαν ένα κανάλι και μετέτρεψαν μια μικρή χερσόνησο σε νησάκι στη λίμνη. Τώρα όλοι αυτοί χρειάζονταν και μια γέφυρα. Ο ΜακΚάλοχ βρήκε τη λύση πετυχαίνοντας δύο πράγματα: Να λύσει το πρόβλημα των μηχανικών του και να βάλει τη μικρή του πόλη στον τουριστικό χάρτη: Αγόρασε τη γέφυρα του Λονδίνου.

Η Γέφυρα είναι το πιο δημοφιλές αξιοθέατο της πολιτείας μετά το Γκράν Κάνιον @AP Photo

Τον Απρίλιο του 1968 ο επιχειρηματίας συμφώνησε να πληρώσει 2,5 εκατομμύρια δολάρια για τη γέφυρα, που ήταν τα διπλά από την τιμή πώλησής της. Τόσο αποφασισμένος ήταν. Μετά πλήρωσε άλλα 7 εκατομμύρια για να αριθμηθούν τα επί μέρους τμήματά της (ογκόλιθοι από γρανίτη), να πακεταριστούν, να αποσταλούν στις ΗΠΑ και να φτάσουν στην Αριζόνα, όπου και άρχισε το μοντάρισμά τους.

Η γέφυρα άνοιξε για το κοινό το 1971. Πολλοί πίστεψαν ότι ήταν απλώς αντίγραφο και ότι οι Άγγλοι είχαν κοροϊδέψει τον επιχειρηματία, αλλά αυτό δεν ισχύει.

Σήμερα οι άνθρωποι φωτογραφίζονται στη γέφυρα με φόντο τους φοίνικες, οι Άγγλοι εξακολουθούν να οδηγούν αριστερά και οι εκατομμυριούχοι να αγοράζουν κάθε είδους παράξενα πράγματα.

Και όλοι είναι πολύ ευχαριστημένοι.