To μυστικό δράμα στη ζωή της Μέριλ Στριπ που την έκανε αυτό που είναι

"Δεν μιλάει πολύ για αυτό", είπε ο Michael Schulman, ο συγγραφέας που έχει αναλάβει να φέρει νέα στοιχεία για τη ζωή της ηθοποιού στη βιογραφία της "Her Again". "Αλλά εκείνη η χρονιά ήταν τόσο εξωφρενικά δραματική στη ζωή της. Ήταν καθοριστική για αυτό που θα γινόταν ως άνθρωπος και ως ηθοποιός. "

Η Στριπ ήταν 29 ετών, μια φέρελπις ηθοποιός στο θεατρικό κόσμο της Νέας Υόρκης. Ζούσε σε μια σοφίτα στην οδό Franklin οδό με το φίλο της, τον ηθοποιό Τζον Καζάλ. Ήταν 14 χρόνια μεγαλύτερός της και ένας μύθος μεταξύ των συναδέλφων του. "Έμαθα περισσότερα για την υποκριτική από τον Τζον από οποιονδήποτε άλλο" έχει πει ο Αλ Πατσίνο. "Το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι παντοτινός συμπρωταγωνιστής του για το υπόλοιπο της ζωής μου" συμπλήρωσε.

Η Στριπ και ο Καζάλ συναντήθηκαν το 1976, όταν είχαν συναντηθεί στη σκηνή στο Measure for Measure στο Central Park. Ο Καζάλ δεν ήταν ακόμη σταρ αλλά όλοι τον θεωρούσαν ένα σπάνιο ταλέντο, ένας άντρας που κάθε μεγάλος σκηνοθέτης της εποχής τον ήθελε για πρωταγωνιστή του.

Ήταν ο Φρέντο στο Νονό και Νονός Μέρος ΙΙ και είχε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο The Conversation και τη Σκυλίσια Μέρα. Έπαιξε σε πέντε μόλις ταινίες στη ζωή του. Όλες τους υποψήφιες για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, οι τρεις τους νικηφόρες.

"Ένα από τα πράγματα που μου άρεσε επάνω του" είπε ο σκηνοθέτης της Σκυλίσιας Μέρας Σίντνεϊ Λιούμετ, "ήταν ότι κουβαλούσε μια τεράστια θλίψη για τον ίδιο". Οι σκηνοθέτες τον έλεγαν Ο Κύριος Με Τις 20 Ερωτήσεις γιατί ήθελε κάθε δυνατή λεπτομέρεια πίσω από τους χαρακτήρες του. Η ασυνήθιστη εμφάνιση του ήταν σήμα κατατεθέν του, ιδανική για τους περιθωριακούς ρόλους του κινηματογράφου στα 70s. Mεγάλο μέτωπο, έντονη μύτη, βαθιά θλιμμένα μαύρα μάτια. Η Στριπ τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Το ίδιο και εκείνος.

"Δεν έμοιαζε με κανέναν που είχα ήδη γνωρίσει" έχει πει η ίδια. "Ήταν ιδιαίτερος, με μια ανθρωπιά και περιέργεια για τους συνανθρώπους του, μια συμπόνια". Αν και ο Καζάλ ήταν γνωστός στα χρόνια της γνωριμίας τους, κανείς τους δεν έβγαζε λεφτά. Εκείνος την πήγαινε για φαγητό στα εστιατόρια της Little Italy όπου οι ιδιοκτήτες τράταραν δωρεάν γεύματα στον Φρέντο. "Ήταν υπέροχοι μαζί επειδή έμοιαζαν περίεργα αστείοι, ιδιαίτεροι. Ήταν εκείνο το είδος του ζευγαριού που σε έκανε να γυρίσεις επάνω του το βλέμμα όχι από ομορφιά αλλά επειδή δεν έμοιαζαν με τίποτα άλλο που είχες δει" λέει στο βιβλίο ο θεατρικός συγγραφέας Israel Horovitz. Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν συγκατοικήσουν μαζί στο διαμέρισμα του στην Tribeca.

Ήταν ο φθόνος του θεατρικού κόσμου της Νέας Υόρκης, εκείνη, η πιο ταλαντούχα της γενιάς της και εκείνος, ένα διαμάντι της υποκριτικής, ακατέργαστο και ανθρώπινο. μέχρι μια ημέρα του Μαίου του 1977. Η αδιαθεσία του τον έκανε να χάσει κάποιες πρόβες για την παράσταση του Αγαμέμνονα. Μια επίσκεψη στο γιατρό ακολούθησε και άλλες. Λίγες ημέρες αργότερα η Στριπ και ο Καζάλ έμαθαν τα νέα: είχε καρκίνο του πνεύμονα. Η αρρώστια είχε εξαπλωθεί παντού μέσα του.

"Ο Τζον δεν μιλούσε" γράφει ο Schulman γράφει. "Αλλά εκείνη δεν ήταν μια γυναίκα που θα τα παρατούσε, η Στριπ δεν υπέκυψε στην απόγνωση. Τον κοίταξε και τον ρώτησε: Λοιπόν, πού θα πάμε για φαγητό;"

Ο Καζάλ έφυγε από το θεατρικό του, η Στριπ συνέχισε να παίζει στη σκηνή του μιούζικαλ Χάπι Εντ και εκείνος την έβλεπε κάθε μέρα από την πλατεία και πίσω στα παρασκήνια. Η Στριπ δεν έλεγε τίποτα σε κανέναν, απλά φρόντιζε να μην υπάρχουν καπνιστές γύρω της. Ο καρκίνος ήταν το μυστικό τους και ακόμα και ο αδελφός του δεν γνώριζε τίποτα παρά μόνο όταν μετά από ένα δείπνο για τρεις στην Chintown ο Τζον σταμάτησε στο πεζοδρόμιο και έφτυσε αίμα.

Πηγή: H Mέριλ Στριπ το 1978 στη Νέα Υόρκη. Φωτογραφία Duane Michals, DC Moore Gallery, Nέα Υόρκη.

Ο Πατσίνο τον πήγαινε στις θεραπείες του, ο Καζάλ θέλησε να επιστρέψει στη δουλειά του, η Στριπ διαφωνούσε αλλά για χάρη του πήρε και εκείνη ένα μικρό ρόλο για να είναι μαζί του στα γυρίσματα. "Είναι εξαιρετικά παθητική, πολύ ήσυχη. Είναι μια γυναίκα συνεχώς ευάλωτη" έχει πει για τον ρόλο αυτό η ίδια. Η ταινία; Ο Ελαφοκυνηγός με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Η Μέριλ Στριπ υποδύθηκε κάτι που δεν ήταν σε μια ταινία που το studio πάλεψε να μην παίζει ο Καζάλ. Η ασφάλεια του θα ήταν εξωφρενικά ακριβή, κανείς ποτέ δεν θα ήθελε να πληρώνει κάποιον, έστω ταλαντούχο, με ανίατη ασθένεια.

"Με απείλησαν ότι θα σταματούσαν την παραγωγή εάν δεν τον έδιωχνα" έχει πει ο σκηνοθέτης Michael Cimino. "Ήταν απαίσιοι. Πέρασα ώρες στο τηλέφωνο, φωνάζοντας και ουρλιάζοντας για να τους αλλάξω τα μυαλά". Τελικά ο Ντε Νίρο αποφάσισε να καλύψει το κόστος ασφάλισης για τον Καζάλ.

Μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων η Στριπ το μόνο που ήθελε ήταν να σταματήσουν να δουλεύουν, να τον φροντίσει και να τον ξεκουράσει. Όμως τα έξοδα της θεραπείας του ήταν πολλά. Δεν θα είχαν χρήματα εάν εκείνη δεν έλεγε ένα αποφασιστικό ναι για τη συμμετοχή της σε μια μίνι σειρά εννέα επεισοδίων. Η Μέριλ Στριπ δέχθηκε να φύγει στην Αυστρία για 2μισι μήνες, κλεισμένη σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για το Ολοκαύτωμα. "Με το που γύρισε την τελευταία της σκηνή εξαφανίστηκε, νομίζω δεν αποχαιρετηθήκαμε ποτέ" είχε πει ο σκηνοθέτης.

Όταν επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, ο σύντροφος της ήταν πολύ χειρότερα από ό,τι περίμενε. Εξαφανίστηκαν μέσα στο κουκούλι τους για πέντε μήνες, μακριά από όλους. Ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στα οστά, εκείνος πονούσε. Εκείνη έδειχνε σθένος αρκετό και για τους δύο. Στις αρχές του Μαρτίου το 1978, ο Καζάλ έκανε εισαγωγή στο Memorial Sloan Kettering. Η Στριπ δεν έφυγε ποτέ από δίπλα του. Στις 12 Μαρτίου 1978, στις τρεις τα ξημερώματα την πλησίασε ο γιατρός και της είπε ότι ο Καζάλ "έφυγε". Η Στριπ δεν ήταν έτοιμη να ακούσει κάτι τέτοιο. "Μπήκε στο δωμάτιο, τον χτύπησε στο στήθος με λυγμούς και σε μία περίεργα ανησυχητική στιγμή ο Τζον άνοιξε τα μάτια του. Της είπε: Μέριλ, όλα είναι οκ και ξεψύχησε" γράφει ο Schulman.

Eκείνη την ίδια χρονιά η Μέριλ Στριπ έγινε σταρ. Κέρδισε ΕΜΜΥ για το Ολοκαύτωμα, μια υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον Ελαφοκυνηγό, έναν ρόλο που την καθιέρωσε στο Κράμερ εναντίον Κράμερ και υποδύθηκε αριστουργηματικά την Κέιτ στο σεξπιρικό Ημέρωμα Της Στρίγγλας.

Ήταν ένα αστέρι που έλαμψε για δύο και μια γυναίκα που είχε χάσει την αγάπη της ζωής της, κάτι που την σμίλεψε σε αυτό τον βράχο που είναι τώρα. Η Μέριλ Στριπ μιλάει σπάνια για όλα τα παραπάνω, γράφει η New York Post.

"Θα έκανα τα πάντα για αυτόν" είπε τότε σε μια συνέντευξη της. "Γιατί με ρωτάτε; Θα μου κάνατε αυτή την ερώτηση αν ήμουν μια μητέρα που στάθηκε στο γιο της; Η φροντίδα είναι το μόνο πράγμα που αξίζει για αυτόν που αγαπάς. Όλοι μιλάνε για το φόβο τους μη χάσουν τον εαυτό τους μέσα στον έρωτα τους για κάποιον άλλον. Πόσος ναρκισσισμός... Καθήκον. Το καθήκον είναι η πανοπλία που φοράς επάνω σου για να παλέψεις για ό,τι αγαπάς" είπε.

19 υποψηφιότητες για Oscars αργότερα η Μέριλ είναι για πάντα το κορίτσι που έμεινε για πάντα δίπλα από τον Τζον. Τουλάχιστον έτσι τη θυμάται ο Αλ Πατσίνο.