Νάνσι Σινάτρα: «Το σπουδαιότερο που μου έμαθε ο πατέρας μου ήταν η λέξη 'συνέπεια'»

Η κόρη του Φρανκ Σινάτρα, Νάνσι, είναι 80 ετών, αλλά στις 5 Φεβρουαρίου κυκλοφορεί μια νέα συλλογή τραγουδιών της.

To «Start Walkin' 1965-1976» ήταν ιδέα της κόρης της, Αμάντα Έρλινγκερ και θα σηματοδοτήσει μια καμπάνια ενός έτους από τη δισκογραφική εταιρεία του Σιάτλ, Light in the Attic, η οποία θα περιλαμβάνει και επανεκδόσεις των «These Boots Are Made for Walking» του 1966, του «Nancy & Lee» του 1968.

«Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω τι την έπιασε», είπε η Νάνσι για την εμμονή της κόρης της με αυτή τη σειρά δισκογραφικών εκδόσεων. Είμαι ενθουσιασμένη. Γιατί, ξέρετε, είναι καλό να ξέρω ότι τουλάχιστον κάποια από τη δουλειά μου δεν πρόκειται να πεθάνει». Και με αφορμή την επικείμενη κυκλοφορία της επιλογής, παραχώρησε, από το σπίτι της στο Palm Springs, συνέντευξη στο Rolling Stone.

Μίλησε, μεταξύ άλλων, για το τι της δίδαξε ο πατέρας της, ο Φράνκι, για τις σκέψεις της σχετικά με το ότι έκανε δημοφιλή τη μίνι φούστα, για τους λόγους για τους οποίους υποστηρίζει το κίνημα Black Lives Matter.

Την καλύτερη συμβουλή στην αρχή της καριέρας της την έδωσε ο πατέρας της, όπως λέει η ίδια. «Ο μπαμπάς μου ήταν πολύ καλός στο να συμβουλεύει. Και με συμβούλεψε να έχω εγώ την ιδιοκτησία των master tapes των τραγουδιών μου. Ξεκίνησε τη Reprise, τη δική του δισκογραφική, επειδή δεν ήταν δυνατόν να έχει την ιδιοκτησία των δικών του master tapes στην Capitol Records. Και εξασφάλισε να αποκτούν όλοι οι καλλιτέχνες στη Reprise, μετά από ένα χρονικό διάστημα, την ιδιοκτησία των δικών τους master tapes. Άκουσα ότι οι master tapes της Taylor Swift πουλήθηκαν ξανά. Είναι ντροπή. Θα έλεγα στους νέους “μην απελπίζεστε, κρατηθείτε γερά απ' τα όνειρά σας, μην αφήσετε άλλον να τα αποκτήσει”».

Η Νάνσυ Σινάτρα στο στούντιο, στην πρώτη της ηχογράφιση, το 1961 (AP Photo)

Βλέποντας τον πατέρα της να τραγουδά κάθε βράδυ έμαθε πολλά: «Ήταν μια ευφυΐα. Το απολάμβανε. Έκανε το κοινό να αισθάνεται σα στο σπίτι του. Το σπουδαιότερο που έμαθα από εκείνον ήταν η λέξη “συνέπεια”. Ήταν λεπτολόγος στο ντύσιμό του. Τα παπούτσια του πάντα ήταν σαν καινούργια. Ήταν τόσο επαγγελματίας».

Η εμφάνιση της, με μίνι και πουλόβερ, άσκησε μεγάλη επιρροή στον κόσμο της μόδας. Είπε ότι όλα ξεκίνησαν από ένα ταξίδι της στο Λονδίνο, όπου στην Carnaby Street, «υπήρχε ένα κατάστημα με την επωνυμία “Mary Quant”. Είχε, για μένα, τις πρώτες μίνι φούστες». Μιας και δεν μπορούσαν να βρεθούν πουθενά στις ΗΠΑ μίνι φούστες –και η ίδια απλά ήξερε ότι η μίνι φούστα ήταν κάτι που θα πιάσει– χρησιμοποίησε μακριά πουλόβερ αφού δεν είχε μίνι φορέματα.

«Το βιντεοκλίπ για το “Boots”, με το μαύρο μάλλινο πουλόβερ ήταν η πρώτη μου προσπάθεια για μίνι φόρεμα. Το εξώφυλλο του άλμπουμ How Does That Grab You? έχει ένα άλλο μακρύ πουλόβερ. Και, κατά κάποιον τρόπο, έγιναν εμβληματικά... Νομίζω ότι αν υπήρξε κάτι για το οποίο είχα ένστικτο αυτό ήταν για το ότι οι μίνι φούστες θα είχαν τρομερό σουξέ και θα διαρκούσαν για πάντα», εξομολογήθηκε.

Στην ερώτηση για το πώς έγινε πολιτική ακτιβίστρια, απάντησε: «Ο θυμός, νομίζω... Απλά, τρελαινόμουν. Τη δεκαετία του 1960, ο Πόλεμος του Βιετνάμ ανέβαζε στροφές και επηρέαζε τους πάντες στη ζωή μου. Έπρεπε να πάρεις θέση. Νομίζω ότι σήμερα ο κόσμος είναι όσο παθιασμένος ήταν τη δεκαετία του 1960. Και το κίνημα Black Lives Matter είναι φανταστικό. Και λειτουργεί ως κάθαρση, γιατί ο κόσμος πρέπει να επιβάλει να ακούγεται η φωνή του, ειδάλλως “τα παίζεις”. Αν δεν μπορείς να εκφράσεις τα συναισθήματά σου και δεν καταφέρνεις να ακούγεται η φωνή σου, πόσο τρομερό είναι αυτό;»