Ο Παντελής Παντελίδης ήταν "τίμιος". Aποσπάσματα από την τελευταία του συνέντευξη σε έντυπο

Για το ξεκίνημα του

“Ήμουν 12 χρόνων και είπα στους γονείς μου να μου αγοράσουν μια κιθάρα. Με το που την έπιασα στα χέρια μου, δεν την άφησα ποτέ. Έπαιζα δύο ώρες κάθε μέρα και μετά, στο Πολεμικό Ναυτικό που ήμουν, συνέχεια πάνω στο καράβι. Αυτοσχεδίαζα, κοίταζα φίλους μου που έπαιζαν, παρακολουθούσα τηλεόραση και έμαθα εμπειρικά. Άκουγα ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο και προσπαθούσα να το παίξω στην κιθάρα. Το σιγοτραγουδούσα. Και βέβαια, ήμουν το παιδί στο σχολείο που ήταν με την κιθάρα στις γιορτές και στην πενταήμερη, στη γαλαρία”.

Για το παρελθόν του

“Πήγαινα για ποδοσφαιριστής.... Μετά το ποδόσφαιρο, που τελικά δεν μπόρεσα να συνεχίσω, το επόμενο που ήρθε ήταν στρατιωτικός για δέκα χρόνια. Αλλά δεν άφησα ποτέ το τραγούδι. Το είχα ως χόμπι. Και μέρα με τη μέρα, βελτιωνόμουν, έπαιζα σε παρέες, ώσπου κάποια στιγμή ένα μαγαζί μου ζήτησε να εμφανιστώ. Μου είπαν: Δεν έρχεσαι εδώ στην καφετέρια να μαζευτεί κόσμος; Και έγινε χαμός. Ήταν πολύ ωραία. Από εκείνη τη μέρα, με το που έκανα ένα live σε μια καφετέρια, με πήραν πέντε καφετέριες, στο δεύτερο live άλλες 20 και μετά από την Κύπρο, από τη Γερμανία και κάπως έτσι έγινε. Κάθε φορά που έγραφα τραγούδι το ανέβαζα στο youtube -έβαζα ένα φίλο μου γιατί εγώ δεν ήξερα- και σιγά-σιγά άρχισα να αποκτώ κοινό”.

Για την καταγωγή του

“Πρόσφυγες από τη Μικρασία ήταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου. Το επώνυμο του παππού μου ήταν Μιντίκογλου -σημαίνει καβαλάρης- και επειδή λεγόταν Παντελής το έκαναν Παντελίδης. Μεγάλωσε στη Νέα Ιωνία, στην ίδια γειτονιά με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Εκεί έχω μεγαλώσει κι εγώ. Από τις ίδιες περιοχές είμαστε. Ξέρεις, όσοι ήρθαν στη Νέα Ιωνία κατάγονταν από δύο γειτονικές περιοχές της Μικράς Ασίας, την Ισπάρτα και την Αλάγια. Οι Αλαγιαλήδες και οι Σπαρταλήδες. Και ο Καζαντζίδης από εκεί ήταν”

Για τo τι τον εμπνέει

“Από την κάθε μέρα, ό,τι μου κάνει κλικ. Μπορεί να είναι κάτι ερωτικό, μπορεί από κάποιο φίλο μου που έχει στενοχωρηθεί. Σίγουρα με επηρεάζει περισσότερο ένα λυπηρό συναίσθημα. Ποτέ δεν γράφω χαρούμενος τραγούδι, δεν το έχω ανάγκη. Όταν είμαι στενοχωρημένος μου έρχεται. Όταν είμαι χαρούμενος θέλω να πάρω τους φίλους μου παρέα να διασκεδάσουμε”.

Για τον ίδιο

“(Ανταγωνίζομαι) τον εαυτό μου. Και τον ανταγωνίζομαι και στα τραγούδια μου. Γιατί εγώ τα γράφω όλα, στίχους και μουσική. Και όλο αυτό πρέπει να το κάνω μόνος μου”.

Για τη φωνή του

“Δεν ξέρω πώς ζεσταίνεται η φωνή. Όλη μέρα μιλάω, τραγουδάω, δεν κάνω αφωνία, δεν προσέχω τη φωνή μου. Έτσι γεννήθηκα. Δεν έχω πάει ποτέ σε ωδείο”.

Για την κανονικότητα του

“Εκτός πίστας, δεν κουβαλάω τον τραγουδιστή πάνω μου. Δηλαδή, με το που τελειώνω το πρόγραμμά μου, είμαι ένας κανονικός άνθρωπος, ο Παντελής που ξέρουν οι δικοί μου άνθρωποι. Έτσι θέλω να 'μαι.”

Για τη νύχτα

“Ανεβαίνω πάνω για να κερδίσω και δίνω τον καλύτερό μου εαυτό. Στο καμαρίνι μετά, δεν θα το παίξω κάπως, δεν θα έχω το ύφος του τραγουδιστή. Υπάρχουν πολλοί που κουβαλάνε τον τραγουδιστή σε όλη την καθημερινότητά τους, που είναι σταρ. Εγώ, με το που κατεβαίνω, είμαι... τίποτα”.

Για την αντοχή του στα σκληρά σχόλια

“...Ήμουν και δέκα χρόνια στρατιωτικός. Είναι εύκολη δουλειά νομίζεις; Πρέπει να αντέξεις και σκληρότητα, και προσβολές, και τσαμπουκάδες, και ψαρώματα. Όταν τα έχεις ζήσει αυτά δέκα χρόνια, τι να σε πειράξει που βγήκε ένας σε ένα κανάλι και είπε: “Ποιος Παντελίδης;”.

Για το χαρακτηρισμό που του ταιριάζει

“Τίμιος, αυτή τη λέξη θα διάλεγα”.

Για τη διάρκεια του

“Θέλω αυτό να κρατήσει για άλλα δέκα, δεκαπέντε, είκοσι χρόνια, λέω καλύτερα να μην έχω στο μυαλό μου την επιτυχία”.

Ολόκληρη η συνέντευξη του Παντελή Παντελίδη στον πάντα εξαιρετικό συνάδελφο Μιχάλη Ροδόπουλο στην ιστοσελίδα followme.gr

Διαβάστε ακόμη

#Pantelidis: πως το Twitter νιώθει ενοχές

Αυτόπτης μάρτυρας του τροχαίου δυστυχήματος του Παντελή Παντελίδη

Παντελίδης: Το σημείο του θανατηφόρου δυστυχήματος

Παντελίδης: Πρόλαβε να ζητήσει συγνώμη για το τραγούδι για τα κατεχόμενα

Παντελίδης: Πως έγινε το θανατηφόρο τροχαίο (pics)