Γιατί ο Τομ Κρουζ ετοιμάζεται να γράψει ιστορία - Και όχι μόνο κινηματογραφική

Η ιστορία του διαστήματος γράφεται από την αρχή, ή μάλλον με διαφορετικούς όρους πλέον, καθώς δύο Αμερικανοί αστροναύτες έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που απογειώθηκαν με έναν πύραυλο που δεν έφτιαξε κανένα κράτος, αλλά ένας ιδιώτης. Ο Έλον Μασκ το είπε και το έκανε και πιθανότατα το ίδιο θα συμβεί και με τον Τομ Κρουζ.

Ο 57χρονος πλέον ηθοποιός, που επανακάμπτει διαρκώς με τα σίκουελ των παλιών ταινιών δράσης του -Top Gun και Mission Impossible ήδη σχεδόν έτοιμα- σκοπεύει να κάνει τα γυρίσματα της επόμενης ταινίας του στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Νταγκ Λίμαν.

Ήδη η NASA και η Space-X έχουν δηλώσει ότι θα στηρίξουν το πρότζεκτ, γεγονός που, φυσικά, διευκολύνει τρομερά τα πράγματα.

Τι θέλει το κοινό; Ας του το δώσουμε

Γεγονός είναι ότι ο Κρουζ στο Χόλιγουντ είναι διαβόητος -εκτός από το γεγονός ότι είναι αγέραστος και Σαϊεντολόγος- και για την τόλμη του: δεν χρησιμοποιεί ποτέ κασκαντέρ για τις επικίνδυνες σκηνές στις ταινίες του και αν κάποιος θα ρισκάριζε να πάει να γυρίσει ταινία στο αχανές σύμπαν, είναι σίγουρα αυτός.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Κρουζ είναι ευφυής, για αυτό και κατάλαβε ότι το κοινό δεν ενδιαφέρεται να τον βλέπει σε οσκαρικές ερμηνείες, αλλά προτιμά τα έργα στα οποία τρέχει πανικόβλητος και ασταμάτητα κυνηγώντας τους κακούς. Ή κυνηγημένος από αυτούς.

Στην ταινία Mission Impossible – Rogue Nation, ο Κρουζ κρέμεται από ένα Airbus. Λεπτομέρεια: Το Airbus πετάει όσο γίνεται αυτό. Στο προηγούμενο Mission Impossible, είχε σπάσει τον αστράγαλό του σε ένα κυνηγητό σε κάτι σκεπές, το ωραίο όμως είναι ότι δεν σταμάτησε τη σκηνή μετά το χτύπημα. Την ολοκλήρωσε και μετά αποκαλύφθηκε ότι το έκανε με σπασμένο πόδι.

Η προσέγγιση του Κρουζ είναι απλή: Σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι δυνατά μέσω των computer graphics, εγώ θα σας δώσω πραγματική διασκέδαση, πραγματικό κίνδυνο, πραγματική αδρεναλίνη. Μια χαρά το κάνει, δουλεύει πάντως.

Οι επικίνδυνες σκηνές στις ταινίες του, όσο μεγαλώνει, γίνονται όλο και πιο τολμηρές και επικίνδυνες, αυτό που περιμένει στην πραγματικότητα ο θεατής από την επόμενη ταινία-Κρουζ είναι να δει πόσο πιο στα άκρα μπορεί να πάει τα stunts ο κινηματογράφος.

Πολύ στα άκρα. Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα εκτός ατμόσφαιρας στα άκρα.

Χιούστον, έχουμε 612 προβλήματα...

Μέχρι τώρα το πιο κοντινό που έχει κάνει το Χόλιγουντ σε διαστημικό γύρισμα είναι το Apollo 13, του 1995.

Η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούσαν ο Τομ Χανκς και ο Κέβιν Μπέικον και σκηνοθέτησε ο Ρον Χάουαρντ, δεν γυρίστηκε στο διάστημα, αλλά σε συνθήκες πολύ κοντά σε αυτό. Πιο συγκεκριμένα, οι σκηνές μηδενικής βαρύτητας γυρίστηκαν πάνω σε ένα αεροσκάφος της NASA, το οποίο επιτύγχανε τις συνθήκες αυτές πετώντας σε παραβολική τροχιά.

Μ΄αυτόν τον τρόπο, δημιουργούσε στο εσωτερικό του συνθήκες μηδενικής βαρύτητας για περίπου 25 δευτερόλεπτα κάθε φορά. Οι πρωταγωνιστές και το συνεργείο της ταινίας έκαναν 612 τέτοιες λήψεις των 25 δευτερολέπτων για να πετύχουν το τελικό αποτέλεσμα, ίσως τελικά θα ήταν προτιμότερο να είχαν πάει όντως στο διάστημα...

Ο Τομ θα σώσει -και- τη NASA...

Τα γυρίσματα στο διάστημα είναι από τη μία το απόγειο -για τώρα τουλάχιστον- των φιλοδοξιών του Κρουζ, σηματοδοτούν και διάφορα άλλα πράγματα όμως.

Όπως, ας πούμε το άνοιγμα της NASA προς δραστηριότητες λιγότερο επιστημονικού χαρακτήρα. Η συνεργασία της Αμερικανικής Υπηρεσίας διαστήματος με τον κόσμο του Χόλιγουντ δεν είναι καινούργια, αλλά είναι πρόσφατη: Η Επιστροφή του Ρίντλεϊ Σκοτ, το First Man, με το Ράιαν Γκόσλινγκ και ένα ντοκιμαντέρ για το Apollo 11, είναι μερικά από τα μεγάλα πρότζεκτ στα οποία δέχτηκε να συνεργαστεί, κάτι που πριν από μερικά χρόνια θα ήταν ανήκουστο.

Κι όμως, το 2017 η NASA ενεπλάκη σε 143 ντοκιμαντέρ, 25 ταινίες και 41 τηλεοπτικά προγράμματα, σύμφωνα με το Houston We Have a Podcast.

Δεν το κάνει από την καλή της την καρδιά, ούτε επειδή δεν έχει κάτι άλλο να ασχοληθεί. Το κάνει επειδή με τη νέα φάση της κατάκτησης του διαστήματος, την επάνοδο στη σελήνη και τις επανδρωμένες αποστολές στον Άρη, θέλει το ενδιαφέρον του κοινού και ο μόνος τρόπος να το πάρει, είναι να το κλέψει από τον κόσμο του θεάματος.

...αλλά και το Χόλιγουντ

Το οποίο Χόλιγουντ τραβάει τα δικά του -μεγάλα- ζόρια και έχει κι αυτό πολλά να κερδίσει από το εγχείρημα του Κρουζ.

Με τις πλατφόρμες streaming να του κλέβουν κάθε μέρα και ένα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα, το Χόλιγουντ ξέρει ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος να κρατήσει το κοινό στις αίθουσες: Να φτιάχνει ταινίες που μπορείς να δεις μόνο στη μεγάλη οθόνη. Τι θέλεις να δεις στη μεγάλη οθόνη; Εφέ, εντυπωσιασμό, πράγματα μεγαλύτερα από το μέγεθός της... Το διάστημα, ας πούμε.

Η απάντηση, λοιπόν, είναι θέαμα. Τι πιο εντυπωσιακό θέαμα από τον Τομ Κρουζ να κάνει διαστημικούς περιπάτους γύρω από τον ISS, με το ίδιο το πραγματικό διάστημα να αποτελεί το κορυφαίο ειδικό εφέ όλων των εποχών;

Υπάρχει, βέβαια, όπως πάντα, ένα μικρό θεματάκι στην όλη ιστορία και το θεματάκι αυτό είναι η χρηματοδότηση και η παραγωγή. Ακόμα κι αν ο Κρουζ βρει μόνος του τα χρήματα για να πάει στο ISS και ο Μασκ του δώσει δωρεάν θέση στο Space-X, το να γυρίσει εκεί μια ταινία είναι άλλη ιστορία και θα χρειαστεί ένα μεγάλο στούντιο από πίσω του για να κάνει την παραγωγή. Ως τώρα κανένα στούντιο δεν έχει πει το ναι, πρώτον έχουν τα δικά τους θέματα με τον κορωνοϊό και δεύτερον ωραία η ιδέα, αλλά στο διάστημα;

To logistic της όλης ιστορίας είναι τρελό. Πρέπει να κουβαλήσεις εκεί πάνω τον εξοπλισμό, αλλά και ένα σωρό κόσμο, που δεν θα πάει για γυρίσματα στην Αλάσκα, αλλά στο χάος.

Ο Ρίτσαρντ Γκάριοτ, ένας επιχειρηματίας που πήγε στο ISS, έμεινε εκεί 12 μέρες και γύρισε ένα μικρού μήκους φιλμ, το Απόγειο του Φόβου, ξόδεψε εκατομμύρια και λέει ότι δεν μπορεί να αρχίσει να φαντάζεται πώς μπορεί να ολοκληρωθεί μια μεγάλου μήκους ταινία.

«Ησυχία στο σετ», λέει γελώντας, είναι μια φράση που δεν μπορεί να ακουστεί στο Διαστημικό Σταθμό, ο οποίος είναι γεμάτος από μηχανήματα που κάνουν κάθε είδους θόρυβο. Μπορείς να τα κλείσεις; Ναι, αλλά θα πεθάνουν όλοι.

Ο ίδιος επισημαίνει ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να γυρίσεις μια σκηνή σε διαρκείς συνθήκες μηδενικής βαρύτητας για έναν απλό λόγο: Κρατάς την κάμερα, κινείσαι λίγο αριστερά για να πιάσεις το πλάνο, πρέπει να μείνεις εκεί ακίνητος, αλλά δεν μένεις. Συνεχίζεις -κι εσύ και η κάμερα- να φεύγετε προς τα αριστερά, διότι έτσι λένε οι φυσικοί νόμοι, που δεν καταλαβαίνουν από Χόλιγουντ και «cut».

Ο ίδιος ο Γκάριοτ δεν πήγε τυχαία στο διάστημα, είναι γιος αστροναύτη και κατά συνέπεια ενθουσιώδης με τα πρότζεκτ αυτά. Επισημαίνει επίσης ότι η ιδιωτική προτοβουλία, όπως το Space-X, έχουν ήδη ρίξει το κόστος μεταφοράς στο διάστημα κατά τουλάχιστον δέκα φορές. Επίσης, όσο οι διαστημικές πτήσεις πληθαίνουν, γίνονται αναπόφευκτα και πιο ασφαλείς.

Το διάστημα μάς γίνεται, με λίγα λόγια, πιο οικείο. Ένας «τόπος» στον οποίο αν μπορούμε να ταξιδεύουμε πιο συχνά και να γυρίζουμε ταινίες, ίσως μπορούμε και να κάνουμε άλλα πράγματα, όπως να μένουμε μόνιμα σε αυτόν, να εργαζόμαστε ή να αναζητούμε έμπνευση για την Τέχνη, ή τη διασκέδασή μας.

Δεν είναι καινοφανές ως όραμα. Είναι, όμως, κάτι που ως τώρα ήταν ακριβώς αυτό: Ένα όραμα, χωρίς πρακτικό υπόβαθρο.

Ο Τομ Κρουζ και ο Λίμαν πιθανότατα δεν θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν την ταινία τους για μερικά χρόνια ακόμα, δεν υπάρχει και βιασύνη, ο Τομ Κρουζ δεν γερνάει είπαμε, αλλά όταν αυτό συμβεί θα είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα για την ανθρωπότητα στο σύνολό της, όχι τοσο όσο εκείνο του Άρμστρονγκ φυσικά, αλλά πολύ πιο χρηστικό:

Βλέποντας ανθρώπους που δεν είναι επαγγελματίες αστροναύτες να κοιτούν τη Γη από τα 400 χιλόμετρα ψηλά, ίσως πολλοί από μας καταλάβουμε ότι τελικά το διάστημα δεν είναι πια ένα τόσο μακρινό όραμα, αλλά μέρος τη μελλοντικής μας καθημερινότητας.