Στίβεν Κινγκ: Ο μετρ του τρόμου επιλέγει τις πέντε καλύτερες ταινίες του είδους

Blair Witch Project, Ντάνιελ Μίρικ και Εντουάρντο Σάντσεζ (1999)

«Τρόμαξα με «Blair Witch» μέσα από τα σωθικά μου. Νομίζω επειδή ήταν τόσο ακατέργαστο. Και τίποτα δεν ξεπερνά την τελική του σκηνή».

Alien, Ρίντλεϊ Σκοτ (1979)

«Στο «Alien» λάτρεψα την εργασιακή ηθική όλου του πληρώματος (συμπεριλαμβανομένης της Ρίπλεϊ) και όλες τις αλυσίδες που πήγαιναν πέρα δώθε. Αλλά φυσικά, σε αυτήν την ταινία, όλα είναι η σκηνή που το τέρας βγαίνει από το στήθος. Σε εκείνη τη φάση, κανείς δεν είχε δει κάτι τέτοιο ποτέ πριν».

Ο Εξορκιστής, Γουίλιαμ Φρίντκιν (1973)

«Ο «Εξορκιστής» είναι τρομακτικός από την αρχή, όταν -στον πρόλογο- σταματάει ξαφνικά το ρολόι. Είναι πολύ κλειστοφοβική για ταινία από στούντιο και κάθε φορά που επιστρέφουμε σε αυτό το δωμάτιο με την Ρίγκαν, τρέμουμε ακόμη περισσότερο για το τι πρόκειται να δούμε. Αλλά, για μένα είναι οι μικρές όλο τρομακτική χάρη λεπτομέρειες που κάνουν την ταινία. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ατάκα «Couldja help an old altar boy, fadder?»;

Ζόμπι, Το Ξύπνημα των Νεκρών, Τζορτζ Ρομέρο (1978)

«Είναι σαν το «Alien» απλά με ένα από τα πιο απίστευτα αιματοκυλίσματα που δεν είχαμε δει ποτέ πριν. Υπάρχουν τουλάχιστον μισή ντουζίνα, όπως η γυναίκα που δαγκώνει το λαιμό του αστυνομικού ή το κεφάλι ενός ζόμπι να κόβεται από τον έλικα ενός ελικόπτερου. Συγχαρητήρια στον Τομ Σαβίνι που ονειρεύτηκε τα ειδικά εφέ χωρίς κομπίουτερ. Και φυσικά υπάρχει η συνεχής κλειστοφοβική ατμόσφαιρα των ελάχιστων που έχουν επιβιώσει παγιδευμένοι μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο».

The Brood, Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ (1979)

«Η πρώτη σπουδαία ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, με την Σαμάνθα Εγκαρ (“BAD mummies! FUCKED-UP mummies!”) και τον Όλιβερ Ριντ (που μοιάζει στα πρόθυρα έκρηξης) να παίζουν τους γονείς από την κόλαση. Μόνο που η κόλαση αποδεικνύεται πως είναι τα παιδιά».