«Hunters»: Το Μουσείο του Άουσβιτς χαρακτηρίζει ανακριβή και επικίνδυνη τη σειρά με τον Αλ Πατσίνο

Newsroom

Δευτέρα, 24 Φεβρουαρίου 2020 22:24

«Hunters»: Το Μουσείο του Άουσβιτς χαρακτηρίζει ανακριβή και επικίνδυνη τη σειρά με τον Αλ Πατσίνο — Imdb

Μία σκηνή της σειράς «Hunters», στην οποία πρωταγωνιστεί ο Αλ Πατσίνο, προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση του Μουσείου του Άουσβιτς, το οποίο τη χαρακτήρισε «επικίνδυνα ηλίθια και καρικάτουρα».

Η νέα τηλεοπτική σειρά της Amazon, «Hunters», στην οποία ο Αλ Πατσίνο υποδύεται τον αρχηγό μιας ομάδας Εβραίων κυνηγών Ναζί στις ΗΠΑ της δεκαετίας του 1970, δέχθηκε δριμεία κριτική από εκεί που δεν το περίμενε: από το Μουσείο του Άουσβιτς, το οποίο την κατηγορεί για ανακρίβεια και επικινδυνότητα.

Η σειρά διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη του 1977, όπου ένας νεαρός Εβραίος, ο Τζόνα, προσπαθεί να ανακαλύψει το δολοφόνο της γιαγιάς του και η έρευνα του τον οδηγεί σε μια ομάδα από κυνηγούς Ναζί οι οποίοι προσπαθούν να βρουν όσους έχουν ξεφύγει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να τους φέρουν στην δικαιοσύνη, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Η αιτία της αντίδρασης του Μουσείου του Άουσβιτς είναι μια σκηνή που προβάλλεται στο πρώτο επεισόδιο της σειράς (και επαναλαμβάνεται πριν από τους τίτλους αρχής των επομένων) και απεικονίζει Ναζί στο Άουσβιτς να παίζουν σκάκι με κρατούμενους αντί για πιόνια και όταν ένα «πιόνι» πρέπει να φύγει από τη σκακιέρα, να το σκοτώνουν.

Auschwitz was full of horrible pain & suffering documented in the accounts of survivors. Inventing a fake game of human chess for @huntersonprime is not only dangerous foolishness & caricature. It also welcomes future deniers. We honor the victims by preserving factual accuracy. pic.twitter.com/UM2KYmA4cw
— Auschwitz Memorial (@AuschwitzMuseum) February 23, 2020

«Το Άουσβιτς ήταν γεμάτο από φριχτό πόνο και βασανιστήρια που έχουν καταγραφεί στις μαρτυρίες των επιζώντων. Η εφεύρεση ενός ψεύτικου παιχνιδιού ανθρώπινου σκακιού στο @huntersonprime δεν αποτελεί μόνο μια επικίνδυνη ανοησία και καρικατούρα. Καλωσορίζει επίσης μελλοντικούς αρνητές. Τιμούμε τα θύματα επιμένοντας στην ακρίβεια των γεγονότων», ανακοίνωσε μέσω Twitter το Μουσείο.

Στα σχόλια όσων υπερασπίστηκαν τη σειρά γράφοντας ότι πρόκειται για μυθοπλασία και όχι για ντοκιμαντέρ, το Μουσείο του Άουσβιτς απάντησε ότι το να λέει ψέματα μια ταινία ή σειρά είναι «ασεβές και επικίνδυνο». Ο δημιουργός του «Hunters», Ντέιβιντ Βάιλ, απάντησε με μια μακροσκελή ανακοίνωση στην οποία σημειώνει ότι επίτηδες έγραψε τη συγκεκριμένη σκηνή, ώστε να μην επαναλάβει αληθινά εγκλήματα των Ναζί που κόστισαν τη ζωή σε αληθινούς ανθρώπους. Για το λόγο αυτό επίσης, αν και τοποθετεί τη δράση στο Άουσβιτς, φρόντισε ώστε τα τατουάζ στους κρατούμενους να είναι όλα μεγαλύτερα από τον αριθμό 202.499 (που ήταν ο μεγαλύτερος αριθμός που δόθηκε σε κρατούμενο στο στρατόπεδο) ώστε να μην προσβάλλει τη μνήμη κάποιου νεκρού ή επιζώντα:

«Χρόνια πριν επισκέφτηκα το Αουσβιτς και είδα τις πύλες από τις οποίες η γιαγιά μου πέρασε δεκαετίες νωρίτερα και τους στρατώνες που αναγκάστηκε να ζήσει ως φυλακισμένη. Είδα απομεινάρια του εφιαλτικού κόσμου που έζησε. Ηταν μια εμπειρία που άλλαξε για πάντα την πορεία της ζωής μου. Ηταν η στιγμή που αποτυπώθηκε στο χρόνο και τη μνήμη μου και από τότε προσπάθησα από την πλευρά μου να κάνω το καλό - όσο μεγάλο ή όσο μικρό - για να εξασφαλίσω την υπόσχεση του «Ποτέ Ξανά». Τότε πίστευα - όπως κάνω και τώρα - ότι είχα ευθύνη ως εγγονός των επιζώντων του Ολοκαυτώματος για να κρατήσω ζωντανές τις ιστορίες τους.

Ενώ το «Hunters» είναι μια δραματική αφηγηματική σειρά, με μεγάλο αριθμό φανταστικών χαρακτήρων, εμπνέεται από αληθινά γεγονότα. Αλλά δεν είναι ντοκιμαντέρ. Και ποτέ δεν φέρεται να είναι. Κατά τη δημιουργία αυτής της σειράς, ήταν πολύ σημαντικό να εξετάσω αυτό που πιστεύω ότι είναι το απόλυτη πρόκληση ώστε να μιλήσω για μια ιστορία για το Ολοκαύτωμα: πώς μπορώ να το κάνω χωρίς να δανειστώ κάτι από την συγκεκριμένη ζωή ή την εμπειρία ενός πραγματικού ατόμου;

Και για να αναφερθώ στη «σκηνή με το σκάκι» πιο συγκεκριμένα... αυτό είναι ένα φανταστικό γεγονός. Γιατί ένιωσα ότι αυτή η σκηνή ήταν σημαντική για το σενάριο και το έβαλα στη σειρά; Για να αντισταθμίσει με έναν δυναμικό τρόπο την αναθεωρημένη αφήγηση που ασπάζεται την κάλυψη των ναζιστικών εγκλημάτων, επιδεικνύοντας με τον πιο ακραίο - και αντιπροσωπευτικά αληθινό – τον σαδισμό και την βία που διαπράττουν οι Ναζί κατά των Εβραίων και άλλων θυμάτων. Και γιατί ένιωσα την ανάγκη δημιουργίας ενός φανταστικού γεγονότος όταν υπήρχαν τόσες πολλές πραγματικές φρίκες; Εξάλλου, είναι αλήθεια ότι οι Ναζί διαπράττουν εκτεταμένες και ακραίες πράξεις σαδισμού και βασανιστηρίων - και ακόμη και περιστατικά σκληρών «παιχνιδιών» - εναντίον των θυμάτων τους. Απλώς δεν ήθελα να περιγράψω τις συγκεκριμένες, πραγματικές τραυματικές εμπειρίες.

Αν το φιλοσοφικό ερώτημα είναι ότι αν μπορούμε να πούμε ιστορίες για το Ολοκαύτωμα που δεν είναι ντοκιμαντέρ, πιστεύω ότι μπορούμε και πρέπει. Το «Hunters», όπως μια πλειάδα επιτυχημένων ταινιών για το θέμα, δεν τηρούν πάντα την κυριολεκτική αλήθεια στην προσπάθειά της να συλλάβει την αντιπροσωπευτική αλήθεια του Ολοκαυτώματος. Η απόφασή μου να κάνω μια fictional σειρά έγινε με επίγνωση αυτής της συζήτησης και αυτή η σειρά παίρνει ως άποψη ότι οι συμβολικές αναπαραστάσεις παρέχουν στα άτομα πρόσβαση σε μια συναισθηματική και συμβολική πραγματικότητα που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα τις εμπειρίες του Shoah [του Ολοκαυτώματος] και να του δώσουμε ένα νόημα που απευθυνθείτε και στο σήμερα.

Είμαι για πάντα ευγνώμων στο Ιδρυμα Μνήμης του Αουσβιτς για όλη την συμαντική και ζωτικής σημασίας δουλειά που κάνουν, για τη διατήρηση της μνήμης των θυμάτων και των επιζώντων όπως της γιαγιάς μου, της Σάρα Γουέιλ, ζωντανή. Πιστεύω ότι είμαστε στην ίδια πλευρά και εργαζόμαστε για τους ίδιους στόχους. Και ελπίζω να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τον διάλογο για τον τρόπο επίτευξης των στόχων αυτών».