Τζόνι Ντεπ: Στο ρόλο ενός εμβληματικού φωτογράφου σε μια ταινία με πολλά μηνύματα
O Τζόνι Ντεπ έφτασε στο Βερολίνο για την παρουσίαση, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου, της ταινίας «Minamata» του Άντριου Λέβιτας, στην οποία ο Ντεπ ερμηνεύει το θρυλικό φωτορεπόρτερ του LIFE, Γιουτζίν Σμιθ.
Ο Σμιθ, ο οποίος το 1971 σε μεγάλη ηλικία, αλκοολικός και τελειωμένος επαγγελματικά, άκουσε για την «ασθένεια της Μιναμάτα» - ένα νευρολογικό σύνδρομο που οφειλόταν στην σταθερή δηλητηρίαση των νερών μιας παραθαλασσιας γιαπωνέζικης πόλη ςαπό τα απόβλητα ενός εργοστασίου χημικών. Έπεισε το περιοδικό LIFE να χρηματοδοτήσει μια αποστολή για να καταγράψει τι συμβαίνει εκεί. Ο Σμιθ έζησε δυο χρόνια κοντά στους κατοίκους, αποτυπώνοντας με το φακό του τον αγώνα τους εναντίον του εργοστασίου και την διεκδίκηση αποζημιώσεων. «Η Τομόκο Ουεμούρα στο Μπάνιο της», μια από τις συγκλονιστικότερες φωτογραφίες ρεπορτάζ που τραβήχτηκαν ποτέ, θα γίνει το πιο διάσημο έργο του.
«Ο Τζόνι δεν πρωταγωνιστεί μόνο, μπήκε και ως παραγωγός και στήριξε το πρότζεκτ», είπε ο Λέβιτας στην επίσημη συνέντευξη Τύπου. «Είναι πολύ ταπεινός και δε θα το έλεγε ποτέ ο ίδιος, αλλά αυτή η ταινία έγινε χάρη σε αυτόν. Ολο το πάθος και δύναμη που απαιτήθηκαν για να την πραγματοποιήσουμε ήρθαν από την μεγάλη καρδιά του Τζόνι».
«Είναι ασύλληπτο αυτό που συνέβη στην Μιναμάρα. Ένας εφιάλτης από τον οποίο κανείς δεν μπορούσε να γλιτώσει και κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι αυτό. Όταν πρωτοδιάβασα για αυτή την ιστορία σοκαρίστηκα βαθιά. Από την πρώτη στιγμή με ενδιέφερε, από την πρώτη στιγμή πίστεψα ότι ήταν μία στορία που έπρεπε το σινεμά να πει. Κάθε φορά που προκύπτει κάτι τέτοιο, πρέπει να στρέφουμε τους προβολείς των media, του σινεμά ή όποιας τέχνης στα μεγάλα ζητήματα και να ανοίγουμε τα μάτια των ανθρώπων απέναντι στο τι συμβαίνει στον κόσμο. Για να γίνει μία τέτοια ταινία, πρέπει κάποιος να ενδιαφερθεί, να τη γράψει, να την στηρίξει για να έρθει κάποιος άλλος και να βάλει τα χρήματα. Όχι, δεν γίνονται τέτοιου είδους ταινίες συχνά. Ήμασταν πολύ τυχεροί που την κάναμε και ίσως βοηθήσει στο να μάθει το κοινό τι έγινε τότε», είπε ο ίδιος ο Ντεπ.
«Με κατέλαβε μία παράξενη έλξη, ένα εμμονικό ενδιαφέρον για τον Σμιθ και τις φωτογραφίες του. Διάβασα τα πάντα για τη ζωή του και τι πέρασε στον πόλεμο αλλά και στην Μιναμάτα. Πόσα θυσίασε για τη δουλειά του, για να αποτυπώσει αυτές τις ιστορικές στιγμές στις φωτογραφίες του. Η δική μου ερμηνεία για τον Τζιν Σμιθ είναι ότι όσα είχε περάσει στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το μετατραυματικό του σοκ, ήταν ένας συνεχής θόρυβος στο μυαλό του. Ένας παρασιτικός λευκός ήχος που δεν ηρεμούσε ποτέ, μια κακοφωνία. Αυτό μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην απομόνωση και την τρέλα. Νομίζω ότι αυτό τον εγκλώβισε στην κατάστασή του και όρισε την μοίρα του», συνέχισε
«Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε, προσωπικά και κοινωνικά προβλήματα που μοιάζουν με θεόρατοι ογκόλιθοι. Για κάποιους αυτό είναι μία τραγική αρρώστια όπως η Μιναμάτα, για άλλους μία καταστροφική φωτιά ή η κατάρρευση του κόσμου τους. Υπάρχει όμως ένα όμορφο σύμβολο στο I Ching που μιλά για τη δύναμη των μικρών και των ανίσχυρων. Όταν είσαι μπροστά σε έναν θεόρατο ογκόλιθο το να βάλεις τις φωνές και να ουρλιάξεις δε θα σε βγάλει πουθενά. Το να προσπαθήσεις να τον νικήσεις μόνος σου, δε θα σε βγάλει πουθενά. Η θεωρία του μικρού εξηγεί πώς όλα ξεκινούν από έναν που θα κάνει το πρώτο βήμα και πώς όλοι μαζί μπορούμε, λίγο λίγο, να ροκανίσουμε τον ογκόλιθο. Νομίζω ότι εκεί κρύβεται η λύση. Είμαστε ασήμαντοι, μικροί κόκκοι σκόνης, είμαστε μικροί. Οπότε μπροστά στα τεράστια θέματα, ας κάνουμε ένα μικρό βήμα. Ας αρχίσουμε να ροκανίζουμε κι ας ελπίσουμε ότι θα ακολουθήσουν κι άλλοι το παράδειγμά μας», κατέληξε.