«Ένας Καλός Ψεύτης»: Έλεν Μίρεν, Ίαν ΜακΚέλεν και μια ταινία όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται

Η ταινία ξεκινάει με τους δύο τους μπροστά στα λάπτοπ τους. Σερφάρουν σε ένα site γνωριμιών. Εκείνος καπνίζει και τσεκάρει το «όχι» στην ερώτηση αν καπνίζει. Εκείνη πίνει και τσεκάρει το «όχι» στην ερώτηση αν πίνει. Η ταινία σε προετοιμάζει για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, άλλο αν εσύ δεν θέλεις να προετοιμαστείς.

Ο Ρόι, λοιπόν, είναι ένας απατεώνας που έχει βάλει στο μάτι την περιουσία της χήρας Μπέτι. Την πλησιάζει, καταφέρνει σύντομα να μπει στο σπίτι της και να μείνει σε αυτό, να κερδίσει απόλυτα την εμπιστοσύνη της και παρά τις αντιρρήσεις του εγγονού της, να τη φέρει εκεί που θέλει.

Παράλληλα, οι δύο τους αναπτύσσουν μια σχέση που δείχνει στην πορεία να εξελίσσεται σε κάτι αυθεντικό, τόσο που ίσως ο Ρόι να μην αντέξει να κάνει την απατεωνιά και να κερδίσει ο έρωτας και η αγάπη, έστω και σ’ αυτή την ώριμη ηλικία, στην οποία τόσο έχουμε ανάγκη οι άνθρωποι τη συντροφικότητα...

Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό;

Ε, ναι.

@Imdb

Η Έλεν Μίρεν και ο ’Ιαν ΜακΚέλεν παίζουν για πρώτη φορά στον κινηματογράφο μαζί και, ναι, οι ερμηνείες τους είναι αυτές ακριβώς που περιμένει κανείς όταν πηγαίνει να δει το έργο. Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκολας Σιρλ, ο οποίος εργάστηκε επί σειρά ετών για τις Βρετανικές Μυστικές Υπηρεσίες και αυτό έχει τη σημασία του, το «Ένας Καλός Ψεύτης», είναι μια ιστορία στην οποία διαρκώς υποπτεύεσαι ότι ξέρεις τι θα γίνει παρακάτω, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων οι ανατροπές πράγματι συμβαίνουν αλλά δεν είναι αυτές που θα περίμενες.

Οι δύο ηθοποιοί είναι οι ίδιοι μέρος των ανατροπών αυτών. Οι ρόλοι τους είναι ένα διαρκές Inception, στο οποίο τα βλέμματα, τα χαμόγελα, οι ματιές, συνεχώς λένε κάτι, υπονοούν κάτι άλλο, αλλά τελικά εννοούν κάτι τρίτο. Είναι πάρα πολύ σπάνιο να βλέπεις ηθοποιούς να υποκρίνονται τόσο αριστοτεχνικά ότι υποκρίνονται...

Εάν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο και δεν ξέρεις την υπόθεση, το έργο θα σε εκπλήξει. Ευχάριστα ή δυσάρεστα είναι υποκειμενικό.

Είναι, πάντως, ένα έργο στο οποίο οι συμπτώσεις δεν παίζουν απολύτως κανέναν ρόλο, όλα είναι προσχεδιασμένα για να οδηγήσουν σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, και κυρίως, όλα είναι μη αναστρέψιμα. Όπως συμβαίνει συνήθως, από μια ηλικία και πάνω, και στην πραγματική ζωή. Κι αυτό είναι το πρώτο σοκ.

@Imdb

Υπάρχουν δύο εκδοχές για το τι συμβαίνει στους ανθρώπους μεγαλώνοντας: Μαλακώνουν ή σκληραίνουν. Μαζί τους μαλακώνουν ή σκληραίνουν και τα αισθήματά τους, οι αντιδράσεις τους, οι σχέσεις τους με τους γύρω τους.

Μπορούν δύο άνθρωποι στην 8^η δεκαετία της ζωής τους ν’ αγαπήσουν;

Και αν ναι, τι μορφή θα έχει αυτή η αγάπη;

Θα μπορέσει να τους αλλάξει, να αμβλύνει 8 δεκαετίες συσσωρευμένων σκιών και καλά κρυμμένων μυστικών;

Η απάντηση που δίνουν ο Σιρλ, αλλά και ο σκηνοθέτης Μπιλ Κόντον, είναι επίσης πολύ σοκαριστική. Ανεξάρτητα από το πλαίσιο μέσα στο οποίο επιλέγουν να την αιτιολογήσουν, είναι μια απάντηση που όταν πέφτουν οι τίτλοι του τέλους φαίνεται σχεδόν νομοτελειακή. Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που σε στοιχειώνουν για πάντα. Δεν υπάρχει λύτρωση απ' αυτά. Μόνο ο θάνατος.

«Γιατί δεν το είχα καταλάβει από την αρχή;», σκέφτεσαι.

«Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς»...