Πώς θα είναι το σπίτι του μέλλοντος; Μια έκθεση προσφέρει πολλές και ενδιαφέρουσες ιδέες
Μια έκθεση στο Λονδίνο δίνει ιδέες για το πώς θα μπορούσαν να είναι τα σπίτια μας στο μέλλον. Σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, τα περιβάλλοντα μέσα στα οποία ζούμε δεν θα μπορουσαν να παραμένουν τα ίδια...
Η ιδέα για το τι πραγματικά σημαίνει «σπίτι» έχει αλλάξει σημαντικά στη διάρκεια της ιστορίας, αλλά η εξέλιξη της καθημερινής μας ρουτίνας και οι άνθρωποι με τους οποίους επιλέγουμε να ζούμε μέσα σ’ αυτούς τους τέσσερις τοίχους αποκαλύπτει πολλά για τους καιρούς στους οποίους ζούμε – πιο πολλά και από τους χώρους εργασίας όπου περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Ζούμε περισσότερο από ποτέ, αλλά είμαστε πλέον αντιμέτωποι με την πρόκληση της αύξησης του πληθυσμού, η οποία έχει οδηγήσει σε κρίσεις στέγασης στις περισσότερες αστικές περιοχές. Τι σημαίνει αυτό για μάς; Για τον κουρασμένο άνθρωπο της πόλης, που περνάει ατελείωτες ώρες στις μετακινήσεις, το σπίτι έχει γίνει περισσότερο από ποτέ ένας θεραπευτικός χώρος - ένας χώρος για να ξεκουραστεί αφού επιβίωσε από την καθημερινή μάχη της μητρόπολης.
Είναι το κεντρικό θέμα μιας σειράς από εγκαταστάσεων στην έκθεση «Welcome Home» στο Elephant West του Λονδίνου. Η γκαλερίστα Μπέκα Πέλι-Φράι κάλεσε μια ομάδα καλλιτεχνών και σχεδιαστών να φανταστούν από ένα δωμάτιο για ένα μελλοντικό σπίτι, καλώντας τους ταυτόχρονα να φανταστούν πώς θα είναι η ζωή στο μέλλον. «Οι πόλεις μας γίνονται πιο πνιγηρές και γεμάτες κόσμο», λέει Πέλι-Φράι στο BBC Designed.
«Προσωπικά, αισθάνομαι ότι το σπίτι μου είναι ένα καταφύγιο, όπου μπορώ να ξεφύγω από την πόλη και να βρω κάποια ηρεμία, ανάπαυση και αποκατάσταση προτού επιστρέψω στο χαμό την επόμενη μέρα». Η ιδέα της πυρηνικής οικογένειας της δεκαετίας του 1950 φαντάζει παλιομοδίτικη για τον σημερινό κάτοικο των μεγαλουπόλεων. Το υπόδειγμα στο οποίο οι άνθρωποι ζούσαν παραδοσιακά σε μονοκατοικίες, σε σταθερές οικογένειες με δύο γονείς και παιδιά που έτρωγαν μαζί γύρω από το τραπέζι, είναι κάτι που πολλές από τις χώρες του δυτικού κόσμου ξέχασαν οριστικά μετά τη δεκαετία του 1960. Πρόσφατα, η ιδέα ότι αυτός ήταν πάντα ο κυρίαρχος τρόπος ζωής έχει αμφισβητηθεί και από ακαδημαϊκούς. Η Πέλι-Φράι λέει ότι αναζήτηση του «νέου» σπιτιού είναι μια επείγουσα ανάγκη αυτή την εποχή: «Η ιδέα της οικογένειας αλλάζει, αλλάζοντας επίσης και όλες μας τις αντιλήψεις γύρω από την οργάνωση της κοινωνίας», εξηγεί.
«Επίσης, το κόστος της ζωής έχει αλλάξει τη δυναμική. Όταν σκέφτομαι για το δικό μου διαμέρισμα για παράδειγμα, δεν έχουμε τραπεζαρία, δεν έχουμε χώρο να καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι. Δουλεύω από το σπίτι, όπως και ο αδελφός μου, με τον οποίο ζω, κάτι που είναι επίσης ενδιαφέρον. Είμαι στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου και μένω με τον αδελφό μου - επειδή ζούμε στο Λονδίνο!»
Μαζί με το θόλωμα της γραμμής μεταξύ ανεπίσημων και επίσημων δωματίων στα σπίτια, στις περασμένες δεκαετίες ζήσαμε το θάνατο της τραπεζαρίας, καθώς τρώμε πλέον μπροστά στις οθόνες μας. Παρόλο που η ερωτική σχέση μας με τις συσκευές μας δε δείχνει επί του παρόντος να υποχωρεί, αυτό είναι κάτι που ίσως προβληματίσει τις επόμενες γενιές. Πρόκειται για μια ανησυχία που συμμερίζεται ο καλλιτέχνης Ντέιβιντ Ρίκαρντ, ο οποίος εξετάζει το μέλλον της κρεβατοκάμαρας μέσα σε αυτό που ονομάζει «κουλτούρα της διαρκούς ανταλλαγής και της αυτο-παρατήρησης, μέσω των συσκευών μας που συνδέονται μόνιμα με το πανταχού παρόν Διαδίκτυο των πραγμάτων».
Στην εγκατάστασή του, που ονομάζεται Adrift, κυριαρχεί ο χαλκός Faraday (υλικό που χρησιμοποιείται για να μπλοκάρει τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία) και προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας στο θέμα της ψηφιακής ιδιωτικότητας και στην προστασία μας από αυτό που ορισμένοι αποκαλούν «ηλεκτρομαγνητικό νέφος»: μαγνητικά πεδία από φορητούς υπολογιστές, ρούτερ και τηλέφωνα που μεταφέρουμε μαζί μας κάθε μέρα. Η Πέλι-Φράι εξηγεί: «Ο Ντέιβιντ Ρίκαρντ ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ασφάλεια και τα όρια. Σκέφτεται την κρεβατοκάμαρα ως όριο που τραβάμε στον εαυτό μας, εκεί όπου αποσύρουμε το σώμα μας για ξεκούραση και ιδιωτικότητα, ειδικά για όλα αυτά τα πράγματα που δεν θέλουμε να δουν άλλοι άνθρωποι». O Ρίκαρντ φαντάζεται ότι ιδανικά θα μπορπ'υσαμε να κοιμόμαστε πάνω σε ένα στρώμα θαλάσσης...
@Twitter
Η ζωή με τα μικρόβια
Κάπου ανάμεσα σε έναν κήπο και ένα φαρμακείο μπάνιου, η Αμάντα Μπάουμ και η Ρόουζ Λίχι, με την εγκατάσταση «Host» εξετάζουν το θέμα της διαρκούς απολύμανσης και αποστείρωσης των σπιτιών. Σύμφωνα με τους καλλιτέχνες, αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει μια «σιωπηλή μικροβιολογική κρίση» στην οποία η απώλεια διαφόρων μικροβιακών κοινοτήτων θέτει σε κίνδυνο τη συνολική μας υγεία. Σε απάντηση, δημιούργησαν αυτό που αποκαλούν «ένα βρώμικο αντίδοτο», έναν χώρο στον οποίο πηγαίνουμε για να θεραπεύσουμε το σώμα μας, κύτταρο προς κύτταρο, από μέσα προς τα έξω. Μέσα από συνεργασίες με επιστήμονες και σχεδιαστές, το ζεύγος στοχεύει να μεταφράσει την περίπλοκη οικολογική δυναμική σε εμπειρίες που εμπλέκουν όλες τις αισθήσεις και καλούν τους επισκέπτες να βυθιστούν σε ένα περιβάλλον φιλικής στα μικρόβια ζωής. Γυάλινα δοχεία βρίσκονται πάνω από μαλακά μαξιλάρια που φιλοξενούν ζωντανές μικροβιακές κοινότητες. Τα πορώδη κεραμίδια, που δημιουργήθηκαν από τον αρχιτέκτονα Ρίτσαρντ Μπέκετ, δείχνουν πώς στο μέλλον οι επιφάνειες γύρω μας θα μπορούσαν να σχεδιαστούν για να φιλοξενήσουν διαφορετικές μορφές ζωής.
@Twitter
«Ανησυχούν πραγματικά για την κατάσταση του οργανισμού μας», εξηγεί η Πέλι-Φράι. «Φανταστείτε ένα δωμάτιο στο σπίτι σας όπου θα πάτε να αναπληρώσετε τα μικρόβια που χρειάζεται ο οργανισμός σας, όπως πάτε να κάνετε διαλογισμό για να αναπληρώσετε τη σκέψη σας».
Τα σώματά μας χρειάζονται βασικά θρεπτικά συστατικά όπως το νάτριο στο αλάτι, αλλά όχι πάρα πολύ. Έρευνες έχουν καταλήξει ότι υπερβολικό άλας μπορεί να προκαλέσει υψηλή αρτηριακή πίεση, αλλά πρόσφατη μελέτη έχει δείξει ότι μια δίαιτα χαμηλού αλατιού μπορεί να είναι εξίσου επικίνδυνη. Η εταιρία Bompas and Parr, για το Welcome Home, δημιούργησε ένα σπήλαιο αλατιού σε ροκοκό στιλ, σαν αυτά που χρησιμοποιούνται ως θεραπευτικοί χώροι ιδιαίτερα στην ανατολική Ευρώπη, όπου το φυσικό αλάτι βρίσκεται σε υπόγεια περιβάλλοντα.
Οι επισκέπτες καλούνται να περπατήσουν μέσα σε έναν φωτισμένο ναό, ανάμεσα σε ένα στρώμα αλατιού και να δοκιμάσουν κοινά και σπάνια άλατα σε μια ιδιαίτερη γευστική εμπειρία. Ο ναός των Bombas and Parr είναι ενημερωτικός για την ιστορία και την αξία του αλατιού μέσα από τα χρόνια -έγιναν πόλεμοι για το αλάτι, διαμορφώθηκαν εμπορικές διαδρομές για αυτό και δεν πρέπει να δαιμονοποιείται τόσο.
Συρία: Νεκροί τέσσερις φιλοϊρανοί μαχητές από ισραηλινό πλήγμα στην Παλμύρα
15:15
Όστιν: Ο Πούτιν απέτυχε να επιτύχει «οποιονδήποτε στρατηγικό στόχο» στην Ουκρανία
15:10
Αληγιζάκης: Στροφή στον ρεαλισμό - Ο νέος οδικός χάρτης της Ελίν
15:07
Ο «Μότσαρτ του προγραμματισμού»: Ρωσική εταιρεία πρόσφερε δουλειά σε 7χρονο «μάγο» των υπολογιστών
15:06
