Ρενέ Ζελβέγκερ: Μιλάει γα τις πλαστικές που δεν έγιναν ποτέ - «Στο Χόλιγουντ έχασα τον εαυτό μου»

Πριν από όχι και τόσο πολλά χρόνια, η Ρενέ Ζελβέγκερ ήταν παντού: Δύο φορές υποψήφια για Όσκαρ Α' Γυναικείου ρόλου («To Hμερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς», «Σικάγο»), κάτοχος Όσκαρ Β' Γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στο «Cold Mountain», περιζήτητη, διάσημη, με τος παπαράτσι στο κατόπι της διαρκώς.

Και ξαφνικά, πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, εξαφανίζεται. Τέλος οι ρομαντικές κομεντί, το κόκκινο χαλί, οι συνεντεύξεις και οι φωτογραφίσεις.

«Συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν καλά. Εβαζα τον εαυτό μου στο τέλος της λίστας με τις προτεραιότητές μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, πήγα σε ψυχοθεραπευτή. Αναγνώρισε ότι περνούσα το 99% της ζωής μου δημοσίως, κι άφηνα ένα μικροποσοστό για την αληθινή μου ζωή. Έπρεπε κάτι να κάνω για να σταματήσω αυτή τη φρενήρη ταχύτητα. Να τραβήξω χειρόφρενο. Να μην προγραμματίζω κάθε λεπτό της ζωής μου, δυο εβδομάδες πριν. Να επιτρέπω ανατροπές στο πρόγραμμά μου. Να αφήσω την ησυχία να ξαναμπεί στο μυαλό και το σπίτι μου...», λέει σήμερα, μιλώντας στο Vulture.

Jerry Maguire (1996)

«Μία μέρα έπεσα πάνω στην φίλη μου Σάλμα Χάγιεκ στο αεροδρόμιο. Με έκοψε με το βλέμμα της - πάνω κάτω. Μου είπε "ξέρεις, τα τριαντάφυλλα δεν ανθίζουν όλες τις εποχές του χρόνου. Εκτός αν είναι πλαστικά". Μου άρεσε αυτή η μεταφορά. Την κατάλαβα. Όπως κατάλαβα κα το βλέμμα της. Είδε ότι δεν ήμουν καλά, ενώ εγώ φορούσα ένα χαμόγελο και έτρεχα πάνω κάτω για να πείσω όλους, και τον εαυτό μου, ότι τα προλαβαίνω όλα. Θέλεις να δείξεις ότι είσαι εντάξει, ότι δε θα χάσεις κάτι, μην τυχόν και χάσεις το επόμενο πρότζεκτ. Όμως πρέπει να σταματάς. Πρέπει να κάνεις αναδιοργάνωση του εαυτού σου. Να ξεκουράζεσαι...»

Το Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς (2001)

«Δεν μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου. Επίσης, δεν θυμάμαι και πολλά. Η δεκαετία των 30 μου χρόνων είναι μια θολή, μπερδεμένη ανάμνηση. Νομίζω ότι έτρεχα τόσο πολύ που δεν σταμάτησα ποτέ να καταλάβω τι μου συνέβαινε. Να απορροφήσω τις στιγμές, ώστε να τις θυμάμαι. Η κολλητή μου λέει ότι ο σκληρός δίσκος κάποια στιγμή γεμίζει και πρέπει να ξεκινήσεις να πετάς...»

Cold Mountain (2003)

«Μπορώ να καταλάβω πόσο εύθραυστες είναι (οι νεαρές ηθοποιοί σήμερα). Αλλά αν δεν πατάς γεράς στα πόδια σου, πώς να βάλεις κι όρια; Δεν μπορείς όμως να χαμογελάς συνέχεια και να ποζάρεις. Ή, μάλλον, μπορείς. Αλλά αυτό δεν είναι υγιές, ούτε ισορροπημένο. Αν ξεχειλώσεις τόσο τον εαυτό σου, αν στρεσαριστείς τόσο που φτάσεις κοντά στο θάνατο, τότε μόνο θα κοιτάξεις πίσω και δε θα ξέρεις πώς σε πήρε η μπάλα. Πώς άφησες τη ζωή σου στην άκρη, πώς προσπέρασες σχέσεις κι ανθρώπους που αυτοί θα έπρεπε να είναι η ζωή σου. Έμεινα σε πολλά μέρη, αλλά δεν είχα σπίτι. Δεν είχα ένα σπίτι με πράγματά μου στα ράφια και φωτογραφίες των αγαπημένων μου στους τοίχους. Είχα δυο βαλίτσες. Ήξερα μόνο που είναι το διαβατήριό μου. Τα έπαιρνα κι έφευγα...»

Η φωτογραφία του 2014, που φούντωσε τις φήμες ότι η ηθοποιός είχε υποβληθει σε σειρά (αποτυχημένων) πλαστικών επεμβάσεων @Jordan Strauss/Invision/AP

Ο σάλος με τις πλαστικές, που δεν έγιναν ποτέ

Και ξαφνικά, το 2014, βoυίζει ο τόπος. Μια δημόσια εμφάνισή της κάνει τους πάντες να μιλουν για σειρά πλαστικών επεμβάσεων, οι οποίες δεν την κολακεύουν καθόλου. «Με στεναχώρησε και με πλήγωσε γιατί επιβεβαίωσε την πίεση της κριτικής που πέφτει πάνω μας. Λες και το να γεράσει κανείς είναι ελάττωμα. Λες και η μη-γερασμένη σου εμφάνιση φανερώνει ότι έκανες κάτι καλά, διατηρήθηκες οπότε έχεις δυνατό χαρακτήρα, τα κατάφερες. Η επίθεση των media ότι άλλαξα την εμφάνισή μου με πλαστικές γιατί δεν έβρισκα δουλειά, αυτό μου είπε. Πρώτα από όλα ότι αποφάσισαν ότι ισχύει κάτι τέτοιο και, δεύτερον, ότι συμπέραναν ότι το έκανα από απελπισία γιατί δεν δούλευα. Μου έφερε μεγάλη θλίψη όλο αυτό. Ποτέ δεν κοίταξα τον εαυτό μου με αυτό τον τρόπο. Ποτέ δεν χειρίστηκα την ομορφιά με αυτό τον τρόπο. Πάντα μου άρεσε ότι επιβλήθηκα χωρίς να είμαι η κλασική ομορφιά - ήμουν μάλλον πάντα το παράξενο κορίτσι. Μία μίξη χαρακτηριστικών. Στην πρώτη μου δουλειά πήγα με τζιν, καουμπόηκες μπότες και τα μαλλιά μου σε κότσο. Δεν χρειάστηκε να αλλάξω ποια ήμουν. Οπότε γιατί ξαφνικά να το έκανα; Να ακολούθησα το καλούπι, να λύγισα στην πίεση; Να με απαρνήθηκα;»