«Ένα δέντρο μεγαλώνει»: Ένα φωτογραφικό πρότζεκτ για τη φύση που βρίσκει πάντα το δρόμο της
Τα δέντρα στα αστικά ή βιομηχανικά περιβάλλοντα δείχνουν συχνά μοναχικά και παράταιρα. Σχεδόν σαν παραφωνία στο τοπίο της ανθρώπινης παρέμβασης. Σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι «πώς βρέθηκε αυτό εδώ;», ξεχνώντας ότι κάτω από κάθε τι φτιαγμένο από τον άνθρωπο, υπάρχει πάντα η φύση και η φύση θα βρει ξανά, αργά ή γρήγορα, το δρόμο της…
Η Σιντζιάνα Βελιτσέσκου αποφάσισε να φωτογραφίσει τα μοναχικά δέντρα της πόλης της, του πολύ αστικού Λος Άντζελες. Δεν τα αντιμετωπίζει σαν μοναχικούς, μαραζωμένους εισβολείς στο αστικό τοπίο, αλλά σαν μέρος του. Οι φωτογραφίες δημιουργούν μια απροσδόκητη σχέση ανάμεσα στο μοναχικό δέντρο και το τοπίο γύρω του, αλλά και μια άηχη «συνομιλία» όταν τα δέντρα είναι δύο και σκύβουν το ένα προς το άλλο.
«Είναι μια παρατήρηση των δέντρων που ζουν σε ασυνήθιστα μέρη. Συχνά η ύπαρξή τους δεν είναι τυχαία, αλλά αποτελεί μέρος μιας σχεδόν κωμικής απόπειρας να ωραιοποιηθεί ένα άσχημο βιομηχανικό ή εμπορικό περιβάλλον», λέει η ίδια. «Όταν άρχισα να παρατηρώ τα δέντρα ήταν σαν κάποια από αυτά να φώναζαν ‘βοήθεια’, να αναζητούσαν κάποιον να τα απομακρύνει από εκεί όπου βρίσκονταν».
Η αγαπημένη της φωτογραφία είναι αυτή με τους δύο φοίνικες, πίσω από τους οποίους ο ουρανός είναι σκοτεινός και σχεδόν μετα-αποκαλυπτικός. «Είχε πιάσει φωτιά στα περίχωρα και ο ουρανός πήρε αυτό το χρώμα που είναι ασυνήθιστο για τους πάντα γαλανούς ορίζοντες του Λος Άντζελες», λέει.
«Εκεί που συναντιέται η φύση και η ανθρώπινη παρέμβαση, πολλά από αυτά τα δέντρα βρίσκουν τη δική τους, μοναδική προσωπικότητα μέσα στο τσιμέντο και τα άλλα υλικά και τελικά μεγαλώνουν και καταλαμβάνουν πολύ περισσότερο χώρο από αυτόν που αρχικά αφήσαμε γι αυτά. Μας θυμίζουν ότι η φύση δεν μπορεί να ελεγχθεί και να περιοριστεί, όσο κι αν προσπαθήσουμε να επέμβουμε σε αυτήν».
Τα φωτογραφικά προτζεκτ τηςΣιντζιάνα Βελιτσέσκου, με την παράξενη γεωμετρία τους και το λευκό, σχεδόν εκτυφλωτικό φως της νοτιοδυτικής ακτής των ΗΠΑ, είναι ένα μάθημα αυστηρής συμμετρίας, που συχνά σπάει από την αναρχία του απρόσμενου.
Όπως η ζωή περίπου.