Συναυλίες με ολογράμματα: Θα πήγαινες να δεις ένα νεκρό καλλιτέχνη επί σκηνής;

Το ερώτημα είναι αυτονόητο και ίσως παραπέμπει και λίγο στην κλασική διαμάχη ανάμεσα στους τεχνολάτρεις και τους τεχνοφοβικούς: Θέλεις να πας να δεις ένα ολόγραμμα να τραγουδάει; Η Έιμι Γουάινχάους και η Γουίτνεϊ Χιούστον είναι ανάμεσα στους καλλιτέχνες που «βγαίνουν» τους επόμενους μήνες σε τουρ και όχι, δεν έχουν βγει προηγουμένως από τον τάφο, είναι απλώς ολογράμματα.

Η Χιούστον πέθανε το 2012 και την περασμένη Δευτέρα η νύφη της, Πατ, που είναι και διαχειρίστρια της περιουσίας και των δικαιωμάτων της, συμφωνεί πλήρως με το πρότζεκτ, το οποίο ονομάζεται «Μια βραδιά με τη Γουίτνεϊ: Η τουρνέ του Ολογράμματος της Χιούστον». (Και το όνομα, από μόνο του, είναι κάπως…) «Η Γουίτνεϊ ήταν περήφανη για την οικογένειά της και αυτή περιλάμβανε τους θαυμαστές της», είπε η Πατ Χιούστον. «Λάτρευε τα ακροατήριά της και γι αυτό ξέρουμε ότι θα της άρεσε πολύ αυτή η ολογραφική παράσταση».

Πρώτον ΔΕΝ το ξέρουμε και δεύτερον η αγαπητή Πατ ξέχασε να μάς πει πόσα εκατομμύρια δολάρια θα παράξει αυτή η «λατρευτή» υπόθεση.

Τα ίδια περίπου γίνονται και με την Έιμι Γουάινχάουζ, οι οποία πέθανε από υπερκατανάλωση αλκοόλ το 2011, στα 27 της.

Το δικό της ολογραφικό σόου είχε ανακοινωθεί πέρυσι, αλλά λίγο αργότερα αναβλήθηκε. Η Base, η εταιρεία που δημιουργεί αυτά τα ολογράμματα και κάνει τις τουρνέ, εξέδωσε μια ανακοίνωση στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγε ότι το πρότζεκτ είναι πολύ απαιτητικό τεχνικά και ίσως δεν είναι ακόμα εφικτό. Στο μεταξύ, οι φαν της Έιμι είχαν φαγωθεί στο twitter και όχι άδικα: «Δεν αγαπούσε καθόλου τις συναυλίες, υπέφερε κάθε φορά που έπρεπε να βγει στη σκηνή. Μας άφησε τη μουσική της, δεν αρκεί αυτό;», έγραψε κάποιος. «Αφήστε την στην ησυχία της», έγραψε κάποιος άλλος.

Σε κάποιους άλλους άρεσε η ιδέα. Και άρχισαν να ζητάνε παρόμοιες τουρ για καλλιτέχνες όπως ο Μάικλ Τζάκσον.

Η Base έχει ήδη βγάλει σε τουρ τη Μαρία Κάλλας και το Ρόι Όρμπισον. Και η τεχνολογία έχει βελτιωθεί πολύ με τα χρόνια. Όταν ο Tupac εμφανίστηκε στη σκηνή του Coachella in 2012, 16 χρόνια μετά το θάνατό του, δεν ήταν ολόγραμμα, αλλά μάλλον μια κινούμενη εικόνα. Σήμερα βλέπουμε τεχνολογία αιχμής, με ψηφιακή απεικόνιση και λέιζερ, που συνδυάζονται πράγματι αριστοτεχνικά με τον ήχο.

Συχνά προσλαμβάνεται ένα μοντέλο για να κάνει τις κινήσεις του πεθαμένου καλλιτέχνη και μετά χρησιμοποιείται computer animation για να δημιουργήσει την ψηφιακή απεικόνιση επί σκηνής, με τη συνοδεία ορχήστρας, βοηθητικών φωνητικών και τέλος πάντων ολόκληρη κανονική συναυλία, μείον τον/την σταρ με σάρκα και οστά.

Η αντίσταση στα ολογράμματα είναι κάτι σαν εκείνους που δεν ήθελαν στην αρχή τα έγχρωμα φιλμ, υποστηρίζει η εταιρεία και επιμένει ότι σκοπός δεν είναι το κέρδος, αλλά να τιμηθούν οι νεκροί καλλιτέχνες.

Σχετικό. Οι καλλιτέχνες εξακολουθούν να κερδίζουν τρελά χρήματα και μετά το θάνατό τους, είτε μέσω των δικαιωμάτων της μουσικής τους, είτε απλά πουλώντας το όνομά τους σε διάφορα προϊόντα. Τώρα βρήκαν και νέο τρόπο…

Η περσυνή πανευρωπαϊκή τουρ του Όρμπισον, ή μάλλον του ολογράμματός του, πούλησε 35.000 εισιτήρια σε 15 πόλεις. Τα έσοδα ήταν κάπου ανάμεσα σε 25 και 35 εκατομμύρια δολάρια. Καθόλου κακά.

Η Base επιμένει ότι όλα γίνονται για το καλό των καλλιτεχνών και των οικογενειών τους και ποτέ χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Για το πρώτο δεν μπορεί να βάλει κανείς το χέρι του στη φωτιά, το δεύτερο όμως φαίνεται να ισχύει, αν και κανένας κληρονόμος δεν θα πει εύκολα όχι σε μερικά εκατομμύρια δολάρια.

Εκτός από αυτούς του Prince που φρύαξαν όταν η εταιρεία ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να τον βγάλει -ως ολόγραμμα πάντα- να τραγουδήσει με τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ στο Super Bowl του 2018. Κι αυτό διότι ο ίδιος ο Prince – ο οποίος πέθανε το 2016- είχε τοποθετηθεί ξεκάθαρα επί του θέματος σε μια συνέντευξή του το 1998, όταν ξεκίνησε η ιστορία με τα ολογράμματα: «Δεν θα το έκανα ποτέ. Είναι το πιο δαιμονικό πράγμα που μπορώ να φανταστώ. Όλα είναι όπως είναι και έτσι πρέπει να είναι. Αν ήταν γραφτό να τζαμάρω με τον Ντιούκ Έλινγκτον, θα έπρεπε να έχουμε ζήσει την ίδια εποχή. Όλο αυτό το πράγμα με την εικονική πραγματικότητα, είναι δαιμονικό. Δεν είμαι δαίμονας».

Ανεξάρτητα απ' όλα τα άλλα, με την τοποθέτησή του αυτή, ο Price γλίτωσε την επί σκηνής συνύπαρξή του με τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ. Αυτο θα ήταν το πραγματικά δαιμονικό.