Ιαπωνία: Το Μουσείο με τις 1.700 πέτρες που μοιάζουν με ανθρώπινα πρόσωπα
Δύο ώρες βορειοδυτικά του Τόκιο βρίσκεται η πόλη Τσιτσίμπου, την οποία δεν έχεις απολύτως κανένα λόγο να γνωρίζεις. Εκτός από το Μουσείο της, το οποίο είναι αφιερωμένο στις πέτρες. Αλλά, όχι οποιεσδήποτε πέτρες…
Πόσες φορές έχουμε μαζέψει κάποια πέτρα από κάποια παραλία, επειδή μοιάζει με ανθρώπινο πρόσωπο;
Γελαστό, σκυθρωπό, παιδικό ή σκεπτικό;
Ο Σότζι Χαγιάμα έκανε το ίδιο, αλλά κάπως εμμονικά. Μάζευε πέτρες επί χρόνια. Κυρίως στις όχθες του ποταμού Αρακάβα, που είναι κοντά στη μικρή πόλη. Το έκανε επί 50 χρόνια. Η συλλογή άρχισε να μεγαλώνει, να γιγαντώνεται. Ο Χαγιάμα καθάριζε τις πέτρες του, τις ταξινομούσε και τους έδινε και ονόματα.
Το κάπως ασυνήθιστο αυτό χόμπι ξεκίνησε όταν ένας φίλος του Χαγιάμα τού έδωσε μια πέτρα που είχε επάνω της κολλημένα δύο μικρά κοχύλια, σαν μάτια. Ο ίδιος το θεώρησε κάτι σαν οιωνό και το ίδιο βράδυ είδε ένα όνειρο που τον έκανε να θέλει ν αναζητήσει κι άλλες τέτοιες πέτρες.
Η κόρη του, Γιοσίκο Χαγιάμα, λέει ότι στην αρχή πίστευε πώς αυτό δεν ήταν παρά ένα χαζό χόμπι του μπαμπά της, μέχρι που οι πέτρες άρχισαν να μην χωράνε στο σπίτι τους.
Το Μουσείο Chinsekikan, («της παράξενης πέτρας», όπως το ονόμασαν) έχει σήμερα στην κατοχή του μια απίστευτη συλλογή, από 1.700 πέτρες που όλες μοιάζουν με ανθρώπινα πρόσωπα. Ένα μικρό ετερόκλητο πλήθος ανθρώπινων εκφράσεων, σμιλεμένο πάνω στις πέτρες από το «μαγικό» χέρι του χρόνου και των συμπτώσεων: Ο αέρας, το νερό, η τριβή με άλλες πέτρες, ο αόρατος καλλιτέχνης που λέγεται φύση...
Κάποια από τα πρόσωπα στις πέτρες δείχνουν να κλαίνε. Κάποια άλλα χαμογελάνε, ενώ πολλά είναι απλώς σκεπτικά. Μια ομάδα από αυτά έχουν τα στόματά τους ανοιχτά, σαν σε έκπληξη ή σα να αποτελούν μια χορωδία που απαθανατίστηκε σε μια ψηλή νότα.
Είναι μέρος της φιλοσοφίας του Μουσείου αυτή: Να προσπαθήσει ο επισκέπτης να μαντέψει τη διάθεση του κάθε προσώπου…
Στο Chinsekikan φιλοξενούνται και «διασημότητες». Πέτρες που μοιάζουν με τον Έλβις, τον ΕΤ και το Νίμο, για παράδειγμα.
Όταν άνοιξε το Μουσείο του ο Χαγιάμα, το επισκέπτονταν μόνο φίλοι. Τώρα συρρέουν σε αυτό επισκέπτες, μοναχικοί ή ακόμα και σχολεία απ’ όλη την Ιαπωνία και όχι μόνο.
Και πολλοί θέλουν να δώσουν τη δική τους πέτρα, ένα πρόσωπο που μάζεψαν, κάποτε, σε κάποια παραλία…
Ο Χαγιάμα θα ήταν πολύ περήφανος για το Μουσείο του, αν δεν είχε πεθάνει το 2010, στα 89 χρόνια.
Το έργο του συνεχίζει η Γιοσίκο.