Κέιτ Μπλάνσετ: Οι γυναίκες πρέπει να διαχωρίσουμε το φεμινισμό από τη δίψα για δύναμη
Στo νέο τεύχος του Beauty Papers, μια συλλεκτική έκδοση που κυκλοφορεί δύο φορές το χρόνο και φιλοδοξεί να επαναπροσδιορίσει την έννοια του lifestyle, πρωταγωνιστεί η Κέιτ Μπλάνσετ σε μια φωτογράφηση του Κάσπερ Σέγιερσεν. Εν μέσω μιας performance που αφιερώνεται στον σπουδαίο Αμερικάνο καλλιτέχνη Μπρους Νάουμαν, η Κέιτ Μπλάνσετ μιλάει για την ομορφιά, την τέχνη και τη θέση των γυναικών στη βιομηχανία του θεάματος.
Για τις πιέσεις που ασκεί το Χόλιγουντ στις γυναίκες να δείχνουν πάντα νέες και όμορφες, λέει: «Αυτές οι βαρετές πιέσεις είναι αιώνιες. Και οι άντρες τις νοιώθουν, αλλά ο καθένας αντιδρά σ αυτές με διαφορετικό τρόπο. Ιδιαίτερα οι γυναίκες έχουν μάθει πλέον να εκτιμούν την αξία τους. Και αυτό σημαίνει ότι μαθαίνουν και να αντιμετωπίζουν πλέον το αντρικό «βλέμμα», το οποίο έχει καθορίσει τον mainstream κινηματογράφο για πολύ καιρό. Δεν έχει τίποτα κακό αυτό το αντρικό «βλέμμα», απλώς είναι απίστευτα βαρετό».
Για τους ρόλους «δυνατών» και ισχυρών γυναικών που έχει παίξει, λέει: «Αν υπάρχει κάποια ομοιότητα ανάμεσα στους ρόλους που έχω παίξει και τον εαυτό μου, αυτό είναι εντελώς συμπτωματικό. Αλλά, όταν λέμε ΄δυνατές’ τι εννοούμε ακριβώς; Ότι αυτές οι γυναίκες έπαιξαν ρόλο στην πλοκή; Ότι έλεγαν τη γνώμη τους; Οι γυναίκες που έχουν εξουσία δεν είναι από μόνο του ένα αρκετά ενδιαφέρον θέμα για μια ιστορία. Στο παρελθόν, οι παραγωγοί εντυπωσιάζονταν από κάποιες τέτοιες ιστορικές προσωπικότητες, γυναίκες που έπαιξαν ρόλο στο ιστορικό γίγνεσθαι, που άνοιξαν νέους δρόμους, γυναίκες συγκρουσιακές και σύνθετες. Όμως, δεν βρήκαν κάποια καλή ιστορία για να τις εντάξουν μέσα. Έκαναν ταινία το ίδιο το γεγονός ότι ήταν ισχυρές και αυτό δεν αρκεί. Οι ισχυροί άντρες εντάσσονται πολύ πιο εύκολα σε κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία».
- Πώς αισθάνεστε για την εκπροσώπηση και τους περιορισμούς του φύλου;
«Αυτή την εποχή διαβάζω τη Μάγκι Νέλσον, η οποία έχει κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις για την υπόσταση του φύλου. Μιλάει για το φύλο σαν να μην είναι επιλογή, αλλά στην πραγματικότητα μια περφόρμανς, ένας ρόλος. Με ενδιαφέρει αυτή την εποχή το πώς μπορούμε να διαχωρίσουμε το φεμινισμό και τη γυναικεία ισότητα από την επιθυμία για απόλυτη δύναμη. Πώς μπορούμε να διεκδικήσουμε την ισότητα χωρίς να την κάνουμε όπλο εναντίον των αντρών».
- Πώς καταφέρνει κανείς να διατηρήσει τον εαυτό του ατόφιο, παίζοντας τόσους ρόλους;
«Η αίσθηση που έχω για τον εαυτό μου είναι μη-γραμμική και πολύ ελαστική. Πέρα από τα λάθη μου και τις παραλείψεις μου, που είναι πολλά, προσπαθώ να σκέφτομαι τον εαυτό μου όσο λιγότερο μπορώ. Υπάρχουν, εξάλλου, τόσα πράγματα να σκεφτεί κανείς, πέρα από τον εαυτό του: Ο πετρελαιαγωγός της Ντακότα, Το κενό κάτω από τον παγετώνα Thwaites, τέτοια πράγματα…»