Η Τζούλια Ρόμπερτς λέει ότι στην εποχή του #Metoo, κανείς δεν θα γύριζε το Pretty Woman: Ευτυχώς!

Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Guardian, η ηθοποιός αφήνει να εννοηθεί ότι το θέμα της ταινίας, στην οποία η ίδια υποδύεται την πόρνη, θα ήταν απαγορευτικό για τους παραγωγούς. «Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε κανείς να κάνει αυτή την ταινία σήμερα, σωστά;» Η Ρόμπερτς πήρε το ρόλο όταν ήδη τον είχαν απορρίψει τουλάχιστον οκτώ άλλες ηθοποιοί, προφανώς το θέμα δεν ήταν πολύ βατό ούτε για τη δεκαετία του ’90, τουλάχιστον όχι όσο θέλουμε να νομίζουμε.

Η αλήθεια είναι ότι πιθανώς η Τζούλια Ρόμπερτς έχει δίκιο. Κανείς δεν θα έφτιαχνε σήμερα μια ρομαντική κομεντί για μια πόρνη που την ερωτεύεται ο πλούσιος (υπερ) γκόμενος, τον οποίο τυχαίνει να ερωτευτεί κι αυτή, και τελικά τη σώζει και την παντρεύεται, επειδή πολύ απλά αυτό το σενάριο είναι τόσο αληθοφανές όσο και εκείνο του Star Wars.

Όχι, του Star Wars είναι πιο αληθοφανές. Κι έχει και φωτόσπαθα.

Εάν, βέβαια, η ταινία είχε μείνει πιστή στο αρχικό σενάριο, τότε θα είχε πολλές πιθανότητες όχι για ένα αλλά για δεκάδες ριμέικ. Σύμφωνα με αυτό η πόρνη της Ρόμπερτς έπαιρνε 3.000 δολάρια από τον πελάτη-Γκιρ και μετά εκείνος την ξαναπέταγε στο δρόμο, όπως ακριβώς συμβαίνει συνήθως και στην πραγματικότητα δηλαδή. Όμως, το σενάριο αγοράστηκε από την Disney και μετατράπηκε σε κινηματογραφικό παραμύθι - ο επιχειρηματίας σε πρίγκιπα και η πόρνη σε «Σταχτοπούτα».

Αυτή η εξέλιξη είναι, φυσικά, μόνο ένα από τα -πολλά και μεγάλα- προβλήματα της ταινίας. Το γεγονός δηλαδή ότι εξωραΐζει σε εξοργιστικό βαθμό την πραγματικότητα, δημιουργώντας ένα σύγχρονο παραμύθι με φτωχές, κατατρεγμένες ωραίες από τη μια και πριγκιπόπουλα που έρχονται ως διασώστες από την άλλη.

Σε γενικές γραμμές το Pretty Woman είναι ένα δίωρο manual της Πατριαρχίας και ότι εκπροσωπεί αυτή, στη χειρότερη εκδοχή της μάλιστα:

* Η πόρνη είναι σχετικά οκ που είναι πόρνη, όπως και η φίλη της. Η δεύτερη μάλιστα, στο τέλος της ταινίας αποφασίζει να συνεχίσει την καριέρα της στο πεζοδρόμιο, παρά τις παραινέσεις της Ρόμπερτς να τα παρατήσουν και να γυρίσουν στην επαρχιακή τους πόλη και σε κάποια μίζερη ζωή που επιφυλάσσει αυτή για τις γυναίκες.

* Οι δύο τους εκπορνεύονται και αυτό δεν τις αγγίζει καθόλου. Τα πρωινά είναι χαρούμενες, γελάνε, φρέσκα πρόσωπα, λαμπερά χαμόγελα, τέλεια κορμιά, όλα σούπερ, λες και παίζουν σε ταινία. Oh wait…

* Ο κούκλος και σούπερ πετυχημένος Γκιρ βαριέται να ψάξει να βρει μια γυναίκα να κάνει κάποια σχέση, οπότε απλώς αγοράζει μια. Και σε κάποια άλλη πόλη, μια άλλη. Επειδή μπορεί κι επειδή εμπόρευμα υπάρχει. Και πάει λέγοντας.

* Φυσικά η Ρόμπερτς είναι η «καλή» πόρνη (επειδή υπάρχουν και «κακές»), που η άτιμη κοινωνία την έριξε στο πεζοδρόμιο, αλλά δεν πίνει, δεν παίρνει ναρκωτικά, δεν έχει νταβατζή και γενικώς είναι all American πρότυπο, αν εξαιρέσεις το επάγγελμά της.

* Στο τέλος πάει και τη ζητάει σε γάμο με λουλούδια, σκαρφαλωμένος στην κορυφή της λιμουζίνας, επειδή στα παραμύθια οι αιώνες εναλλάσσονται με αστραπιαία ταχύτητα και από τον 20^ο πάμε στον 15^ο σε δευτερόλεπτα. Γενικά στα παραμύθια κάνουμε ότι γουστάρουμε.

Το Pretty Woman είναι μια ταινία πολύ προσβλητική για τις γυναίκες, απ’ όπου κι αν την πιάσεις και η Τζούλια Ρόμπερτς έχει δίκιο στην εκτίμησή της: Κανείς δεν θα την έφτιαχνε σήμερα, σε μια εποχή που ο ρόλος της γυναίκας επαναπροδιορίζεται και τα πατριαρχικά στερεότυπα καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Ιδιαίτερα εκείνα που θέλουν τη γυναίκα να περιφέρεται οικειοθελώς ως αντικείμενο προς πώληση και τους άντρες να έχουν τη διακριτική ευχέρεια να τις βγάζουν από το βούρκο και να τις κάνουν «Κυρίες».

Και ευτυχώς.