Lemmy: Τρία χρόνια από το θάνατο ενός θρύλου του Rock 'n' Roll

Σάββατο, 29 Δεκεμβρίου 2018 13:40

Στην κωμωδία Airheads του 1994, ο Brendon Fraser, ο Steve Buscemi και ο Adam Sandler έχουν καταλάβει έναν ραδιοφωνικό σταθμό, επειδή θέλουν να παίξει κάποια από τα τραγούδια της μπάντας τους. Καχύποπτοι με έναν άντρα, τον οποίο θεωρούν αστυνομικό, τον προκαλούν σε ένα παιχνίδι με γνώσεις για το rock ‘n’ roll και τον ρωτούν: «Ποιος θα κέρδισε έναν αγώνα πυγμαχίας, ο Θεός ή ο Lemmy;» Ο άντρας αμφιταλαντεύεται και εκείνοι δίνουν τη σωστή απάντηση: «Ο Lemmy ΕΙΝΑΙ ο Θεός».

Η φράση έμεινε ιστορική στην κοινότητα του χέβι μέταλ και ο ίδιος ο Lemmy, που θα έκλεινε στις 24 Δεκεμβρίου τα 74 χρόνια του αν δεν είχε πεθάνει στις 28 Δεκεμβρίου του 2015, πιθανώς δεν ήταν Θεός, ήταν όμως το πιο κακό αγόρι του ροκ και για τους οπαδούς του ήταν παραπάνω και από Θεός.

Ο ίδιος έχει πει ότι ο μόνος λόγος που τον έκανε να ασχοληθεί με τη μουσική ήταν οι γυναίκες. «Τις έβλεπα στην τηλεόραση να μαζεύονται γύρω από τους ροκ τραγουδιστές. Μεγάλωσα στη δεκαετία του ’50 και τότε αυτό ήταν συνηθισμένο. Αγόρασα τον πρώτο μου δίσκο το 1958. Ήμουν αρκετά μικρός τότε, και είδα έναν Άγγλο τραγουδιστή, τον Κλιφ Ρίτσαρντ. Ήταν στην TV, περιτριγυρισμένος από γκομενάκια που προσπαθούσαν να τον γδύσουν. Είπα ‘αυτό είναι για μένα. Δεν μοιάζει καν με δουλειά’. Αργότερα ανακάλυψα ότι ήταν δουλειά, αλλά έχει και τα καλά του σε σχέση με το να δουλεύεις σε εργοστάσιο πλυντηρίων. Αυτό με έκανε να το διαλέξω. Η μάνα μου έπαιζε χαβανέζικη κιθάρα, αλλά ήταν τελείως ξεκούρδιστη. Παρόλα αυτά, έβαλα χορδές και την πήρα μαζί μου στο σχολείο, την εβδομάδα μετά τις εξετάσεις που δεν γίνεται τίποτα. Και ξαφνικά με περικύκλωσαν γκομένακια. Λειτούργησε σαν κάτι μαγικό, παρόλο που δεν ήξερα καν να την παίζω τη μαλακισμένη».

Πέρα από την αγάπη του για τις γυναίκες -εντάξει, και το ποτό- που δεν άλλαξε ποτέ, δεν άλλαξε και το μουσικό του στιλ Οι Motorhead εξελίχθηκαν πολύ, αλλά στην πραγματικότητα δεν άλλαξαν ποτέ, βρίσκοντας την ισορροπία ανάμεσα στην ταυτότητά τους και τις μουσικές τους αναζητήσεις.

Αγάπη για τις γυναίκες

Πίσω στις γυναίκες όμως: Στο ντοκιμαντέρ του 2010 με τίτλο «Lemmy», ο ίδιος είπε ότι είχε κάνει σεξ με περισσότερες από χίλιες γυναίκες και το περιοδικό «Maxim» τον κατέταξε όγδοο στη λίστα με τους «ζωντανούς θρύλους του σεξ», κάνοντας πιο συγκεκριμένο τον αριθμό, και ανεβάζοντάς τον σε «πάνω από 1.200». Αγάπησε και τις γυναίκες μουσικούς, παρόλο που έπαιζε πάντα με άντρες. «Μου αρέσουν οι γυναίκες στο ροκ εν ρολ», είχε πει. «Με μεγάλωσαν δυο γυναίκες, η μητέρα μου και η γιαγιά μου. Ο πατέρας μου μας παράτησε όταν ήμουν τριών μηνών. Η μητέρα μου δεν ξαναπαντρεύτηκε παρά μόνο όταν ήμουν δέκα ετών, και άρα καταλαβαίνω τις γυναίκες περισσότερο από πολλούς άντρες που πήγαιναν για κυνήγι με τον μπαμπά τους. Γενικά, προτιμώ τις γυναίκες από τους άντρες». Ο Lemmy δεν παντρεύτηκε ποτέ. Ο έρωτας της ζωής του ήταν η Susan Bennett, η φίλη του όταν ήταν 19 χρονών, η οποία πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης.

Σύμφωνα με μια εκδοχή υπάρχουν δύο είδη μουσικών στον κόσμο: Αυτοί που παίζουν μουσική και οι ροκ σταρ. Φυσικά και πρέπει να παίζεις καλά αν θέλεις να γίνεις το δεύτερο, αλλά το να γίνεις σταρ περιέχει πολύ περισσότερα από ένα βιρτουόζικο παίξιμο. Ο Lemmy το «είχε» και στην αυτοβιογραφία του έγραψε: «Αν θες να γίνεις ένας ροκ σταρ, βγες και γίνε. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας πάνω στη σκηνή. Θέλουν να δουν ένα ον από άλλο πλανήτη».

Όταν μπήκε στους Hawkwind, το 1971, δεν ήξερε καν να παίζει μπάσο. Κι όμως τα κατάφερε περίφημα στο θρυλικό άλμπουμ «Space Ritual», ένα χρόνο αργότερα. Από κει και πέρα γινόταν όλο και καλύτερος, παρά το γεγονός ότι δεν διδάχθηκε ποτέ μουσική.

Πέρα από όλα αυτά ήταν ένας άνθρωπος που του άρεσε πολύ να διαβάζει. Ήταν ιδιαίτερα ευφυής και αγαπούσε τα βιβλία, ενώ η απάθεια των νέων για τη λογοτεχνία τον στενοχωρούσε. Το 2005 είχε πει σε συνέντευξή του στον Independent: «Οι άνθρωποι δεν διαβάζουν πια και αυτό είναι θλιβερό. Τ διάβασμα σου οξύνει τη φαντασία. Όταν βλέπεις κινηματογράφο μπαίνεις στο όραμα κάποιου άλλου, αλλά το διάβασμα σου επιτρέπει να δημιουργήσεις δικό σου».

Παρά τον εθισμό του σε κάθε είδους ουσίες, κυρίως κοκαΐνη και Jack Daniels δεν έχανε ποτέ τον έλεγχο. Μπορούσε να πίνει όλη τη νύχτα, αλλά δεν «το ΄χανε» ποτέ, κάτι που επιβεβαιώνουν όσοι είχαν συνεργαστεί μαζί του. Παρ’ όλα αυτά το αίμα του ήταν γεμάτο από όλα αυτά που κατανάλωνε και οι γιατροί αρνήθηκαν να του κάνουν μετάγγιση αίματος, φοβούμενοι ότι αυτό θα ανέτρεπε αυτή την παράξενη ισορροπία ου είχε ο οργανισμός του. «Το αίμα μου θα σκότωνε τους φυσιολογικούς ανθρώπους και το φυσιολογικό αίμα θα σκότωνε εμένα», έγραψε στην αυτοβιογραφία του.

Όλα έχουν μια ημερομηνία λήξης και ακόμα και κάποιος σαν τον Lemmy κάποτε θα πέθαινε. Οι θαυμαστές του ακόμα δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι δεν ήταν αθάνατος, ο ίδιος όμως ήξερε ότι ο χρόνος του ήταν περιορισμένος και τον εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο. «Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, δεν είναι;», έγραψε στην αυτοβιογραφία του. «Το καταλαβαίνεις καλύτερα αυτό όταν φτάνεις στην ηλικία μου. Δεν ανησυχώ. Είμαι έτοιμος. Απλώς θέλω να πεθάνω κάνοντας αυτό που κάνω καλύτερα». Και το έκανε. Παρά το γεγονός ότι η κατάσταση της υγείας του χειροτέρευε, ο ίδιος δεν σταμάτησε ποτέ. Υπέφερε από καρκίνο, αλλά έπαιξε σε ένα σόου στο Βερολίνο, μόλις 17 ημέρες πριν από το θάνατό του. Έφυγε όπως έζησε: Σα θρύλος.