Εικαστικός, ιδεαλιστής, μάγκας: ο Μίμης Φωτόπουλος έφυγε σαν σήμερα
"Γεννήθηκα ανήμερα Κυριακής των Βαΐων, σημαδιακή μέρα στη Ζάτουνα, χωριό που έγινε γνωστό όχι από μένα φυσικά, αλλά από τον Μίκη Θεοδωράκη που τον εξόρισε εκεί η εφταετία" γράφει ο Μίμης Φωτόπουλος στην αυτοβιογραφία του "Το ποτάμι της ζωής μου" (εκδ. Καστανιώτη). Διαχρονικός και πολύπλευρος καλλιτέχνης, αρχέτυπο μάγκα, ποιητής και ένας γνήσιος δημιουργός ο ιδεαλιστής πρωταγωνιστής σε θέατρο και κινηματογράφο Μίμης Φωτόπουλος κατάφερνε να γεφυρώσει τα πάντα. Ο Φωτόπουλος που υποδύθηκε ήρωες του Μολιέρου και του Ίψεν με τη σοφία ενός λαϊκού ήρωα πέθανε σαν σήμερα από ανακοπή καρδιάς, στις 29 Οκτώβρη 1986.
Εξόριστος, συγγραφέας, καλλιτέχνης της "ψηφίδας" και του σανιδιού ή των πλατό, ο γεννήθηκε στη Ζάτουνα της Γορτυνίας στις 20 Απρίλη του 1913. Ορφανός από πατέρα ξεκίνησε σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών αλλά τον κέρδισε η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Με παρατσούκλι του το "γέρος" λόγω της χαρακτηριστικής φωνής του ο Φωτόπουλος κάνει πρεμιέρα στο σανίδι το 1932, στην παράσταση "Λοκαντιέρα", με το θίασο Κουνελάκη, ήταν 19 ετών.
Ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς της χρυσής φουρνιάς του ελληνικού κινηματογράφου ο Φωτόπουλος έχει καταγραφεί ως ο "σοφός μάγκας του ελληνικού σινεμά", χάρη στην μεγάλη του μόρφωση, την καλλιτεχνική του παιδεία και τις αξέχαστες ερμηνείες με το αμίμητο στυλ του, σε ρόλους λαϊκού μάγκα.
Ο Φωτόπουλος συμμετείχε στο ΕΑΜ και εξορίστηκε στην Ελ Ντάμπα για τη δράση του στα Δεκεμβριανά.
"Ξαφνικά, ένα βάναυσο χέρι μου χτύπησε τον ώμο. Γυρίζω και βλέπω έναν ταξιθέτη. Ήτανε το πασίγνωστο τομάρι του θεάτρου, ο Αποστόλης. Σε λίγο, να ’μαι στα βάθη ενός κρατητηρίου. Βρισκόμουν βέβαια σε ένα αστυνομικό τμήμα, που στεγαζόταν σε κάποια πολυκατοικία κοντά στην οδό Αμερικής. Στην αρχή ήμουν ο μόνος ένοικος. Μα μέσα σε δύο ώρες, αυτό το μπουντρούμι είχε γεμίσει με τόσο κόσμο, που δεν είχαμε αέρα να αναπνεύσουμε" γράφει για τη σύλληψη του ως αριστερός από τις βρετανικές μονάδες με μοναδικό επιβαρυντικό στοιχείο την κατάθεση του σπιούνου στο "Ποτάμι της ζωής μου".
Είναι παραμονή πρωτοχρονιάς του 1945 και λίγες μέρες αργότερα εξορίζεται στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα της Αιγύπτου, από όπου θα επιστρέψει τον Μάρτιο του 1945.
"Εμείς που ήρθαμε τελευταίοι είχαμε περάσει πάνω από δυόμισι μήνες στην έρημο. Είχαμε δοκιμάσει πολλούς εξευτελισμούς, πολλούς πόνους, πολλά βάσανα. Και στα σύρματα είχαμε αφήσει ένα ματωμένο κομμάτι της ζωής μας" έγραφε στην αυτοβιογραφία του.
Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και όλα τα μεγάλα ονόματα των συναδέλφων του, με κορυφαία το Θέατρο Τέχνης και το Εθνικό. Το 1948 παίζει στην επιθεώρηση "Άνθρωποι – Άνθρωπο" των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, και γίνεται διάσημος ηθοποιός, ενώ η περίφημη ατάκα του "Κι ύστερα θα κάααααθεεεσαι" γίνεται διάσημη και τον ακολουθεί σε όλη του την καριέρα.
Το 1952 δημιούργησε τον δικό του θίασο και περιόδευσε σε Κύπρο, Τουρκία, Αίγυπτο, Γερμανία. Το 1960 ασχολήθηκε με επιτυχία και στο χώρο της σκηνοθεσίας.
Λατέρνα, τέχνη και φιλότιμο
Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση γίνεται το 1948 στη "Μαντάμ Σουσού" του Τσιφόρου. Την ίδια χρονιά ντεμπουτάρει και στη Φίνος Φιλμ με την ταινία "Χαμένοι Άγγελοι" και τον ίδιο χρόνο στην ταινία "Οι Γερμανοί Ξανάρχονται".
Η ερμηνεία του στην ταινία "Το Σωφεράκι" στον ρόλο του αγνού μάγκα ταξιτζή εργένη, θα αφήσει εποχή και θα τον καθιερώσει ως τον πιο ταλαντούχο... μάγκα των Ελλήνων ηθοποιών.
Στην ταινία "Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο" (1957) δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας μαζί με τον παρτενέρ του, Βασίλη Αυλωνίτη, και παραμένουν διαχρονικά δύο λατρεμένοι ήρωες του ελληνικού κινηματογράφου.
Ο Μίμης Φωτόπουλος έπαιξε σε 101 ταινίες – 14 από αυτές στη Φίνος Φιλμ.
Κατά τη δεκαετία του ’70, επιδόθηκε στο εικαστικό του ταλέντο οργανώνοντας εκθέσεις με φιλοτεχνημένα από τον ίδιο κολάζ γραμματοσήμων.