Φρανκ Σινάτρα: 20 χρόνια μετά το θάνατο του η Φωνή του Rat Pack δεν έχει σιγήσει

Ο Φρανκ Σινάτρα, αμφιλεγόμενος, προκλητικός, σκοτεινός ή αλέγκρος, μόνος ή με την παλιοπαρέα που υπερίσχυσε των άλλων συμμοριών της βιομηχανίας του θεάματος περίπου μισό αιώνα πριν, το Rat Pack, είναι και το θέμα μίας έκδοσης που επιμελήθηκε o Andrew Howick από το σπάνιο φωτογραφικό αρχείο της MPTVImages και προλογίζει μία από τις γυναίκες της ζωής του, η Μπάρμπαρα Σινάτρα.

Η έκδοση εστιάζει στα χρόνια μετά τον πόλεμο, όταν το αστέρι του άντρα από το Hoboken του New Jersey επιβλήθηκε στους ανταγωνιστές και βγήκε νικητής, καθιερώνοντας ένα νέο πρότυπο αντρισμού ντυμένο στην πένα.

Ο γιος της "Ντόλι" και του πυροσβέστη Μάρτιν ήταν ένα μοναχοπαίδι με σιτσιλιάνικη καταγωγή, δύσκολο από τη γέννα.

Καθώς αρνιόταν πεισματικά να εγκαταλείψει την κοιλιά της μητέρα του, ο γιατρός χρησιμοποιεί λαβίδα για να τον βγάλει έξω, το μωρό αντιστέκεται, τραυματίζεται ο λαιμός του, ο αριστερός λωβός του αυτιού κόβεται, μια μάχη από τότε.

Το μωρό είναι αναίσθητο, το παγωμένο νερό που η γιαγιά του το λούζει, το συνεφέρει, το μωρό γίνεται αγόρι που απαντάει στο Φράνκι και επιμένει να κάνει ό,τι θέλει, όπως θέλει.

Μεγαλώνει ακούγοντας μπελκάντο, τρώγοντας μακαρονάδες και δίνοντας εντολές στη συμμορία της γειτονιάς. Κάνει μικροκλοπές, συλλαμβάνεται στα 22 του για αποπλάνηση με υπόσχεση γάμου, βαριέται τα μικρά και τα λίγα και αποφασίζει να αποπλανήσει το αμερικανικό κοινό σε ένα όνειρο μακριά από τις μνήμες του πολέμου.

Όταν εξόργισε την Αμερική

Το βιβλίο Sinatra: The Photographs δεν μιλάει για τα χρόνια που ο Φράνκι εξόργισε τους Αμερικανούς καθώς δεν υπηρέτησε την πατρίδα, υπηρέτησε τη νύχτα και γοήτευε τα κορίτσια που οι άλλοι είχαν αφήσει πίσω του.

Δεν θέλει να θυμίσει τα χρόνια της κατάθλιψης και της παρακμής της “Φωνής”, θέλει να συντηρήσει ένα μύθο λαμπερό. Να μην μουτζουρώσει το μύθο του Σινάτρα και των άλλων που έπαιξαν στα καζίνο του Λας Βέγκας το αμερικανικό όνειρο και κέρδισαν τα πάντα στα χρόνια της αθωότητας.

Είκοσι χρόνια μετά την τελευταία ανάσα του ο Σινάτρα των 11 Grammy και των βραδιών που μύριζαν καπνό και ουίσκι εξακολουθεί να τα κάνει όλα με το δικό του τρόπο.

Όταν επιτέθηκε στον Τζορτζ Μάικλ

Όταν στις αρχές των 90s ο Τζορτζ Μάικλ μίλησε με ειλικρίνεια στους Los Angeles Times για το μεγάλο κόστος της δόξας και της υπερέκθεσης που απαιτείται για να συντηρηθεί ο μύθος πολλοί δεν κατάλαβαν τι ήθελε να πει. Ο Φράνκι ήταν ένας από αυτούς.

Μερικοί υπέθεσαν ότι ήταν ένα καπρίτσιο ενός κακομαθημένου διάσημου Άγγλου που χωρίς προφανή λόγο αρνήθηκε να γυρίσει video clip για να προωθήσει τη σόλο καριέρα του -ακόμη και αν το MTV ήταν στο maximum της επιρροής του στη βιομηχανία της μουσικής.

Ο Μάικλ προτίμησε να φέρει στον προβολέα καλλονές (βλ. Freedom 90) ή τυπογραφία (βλ. Praying for time) αλλά ο Φρανκ Σινάτρα δεν καταλάβαινε γιατί ένας νέος καλλιτέχνης έχει το "θράσος" να γυρνάει την πλάτη του στους fan, ειδικά της Αμερικής.

"Δεν είμαι αρκετά χαζός για να πιστεύω πως μπορώ να διαχειριστώ άλλα 10 με 15 χρόνια τόσο μεγάλης έκθεσης. Νομίζω πως αυτή είναι η υπέρτατη τραγωδία της δημοσιότητας" είχε πει τότε ο Tζορτζ Μάικλ. "Άνθρωποι που είναι απλώς εκτός ελέγχου, που είναι χαμένοι. Έχω δει τόσους πολλούς και δεν θέλω να γίνω ένα ακόμη κλισέ" πρόσθεσε.

Αποφασισμένος να τοποθετηθεί ο εβδομηντάχρονος τότε Σινάτρα έγραψε επιστολή στον Τζορτζ Μάικλ παραδίδοντας του μαθήματα συμπεριφοράς.

Ο Σινάτρα που πλέον ανήκει στο αρχείο των Letters of Note προσπάθησε να νουθετήσει τον Μάικλ και αναφερόμενος στην εμπειρία του ως entertainer που είχε ζήσει την ακμή και την παρακμή του έγραψε στον Μάικλ:

"Έλα Τζορτζ, χαλάρωσε. Αφέσου στο ρυθμό, φίλε. Ξεσκόνισε αυτά τα ντελικάτα φτερά και πέτα μέχρι το φεγγάρι της επιλογής σου και να είσαι ευγνώμων που κουβαλάς το φορτίο που όλοι χρειάστηκε να κουβαλήσουμε από εκείνες τις φτωχές βραδιές που κοιμόμασταν στα λεωφορεία και βοηθούσαμε τον οδηγό να ξεφορτώσει τα όργανα" γράφει.

Και μην ξανακούσω για την 'τραγωδία της δημοσιότητας'. Τραγωδία είναι όταν δεν εμφανίζεται κανείς και τραγουδάς για την καθαρίστρια σε ένα άδειο μαγαζί που δεν έχει πατήσει πελάτης από την μέρα του Saint Swithin. Και εσύ δεν έχεις καμία σχέση με αυτό. Είσαι στο κορυφαίο σκαλί μιας ψηλής σκάλας που ονομάζεται δόξα" πρόσθεσε.

"Το ταλέντο δεν πρέπει να σπαταλιέται. Αυτοί που το έχουν- κι εσύ προφανώς το έχεις, διαφορετικά στο εξώφυλλο του περιοδικού θα ήταν ο Rudy Vallee- εκείνοι που έχουν ταλέντο πρέπει να το αγκαλιάζουν, να το αποδέχονται, να το φροντίζουν και να το μοιράζονται. Αλλιώς θα σου το πάρουν όσο γρήγορα σου δανείστηκε. Πίστεψέ με. Το έχω ζήσει" συμπλήρωσε ο Σινάτρα.

Ωστόσο υπήρχαν και εκείνοι που υπερασπίστηκαν τη θέση του Τζορτζ Μάικλ απέναντι στη δόξα και το κόστος της, αναφέρουν οι New York Times.

"Η προσπάθεια του κυρίου Σινάτρα να ευτελίσει τις δηλώσεις του Τζορτζ Μάικλ και να τις κάνει να μοιάζουν περιττές δείχνουν ότι ποτέ του δεν κατανόησε το αντίτιμο της βιομηχανίας του θεάματος. Ένας διασκεδαστής είναι, πρωτίστως, ανθρώπινο πλάσμα. Δεν είναι εμπόρευμα, ούτε κουρδιστό παιχνίδι ή μηχανή" έγραψε σε απάντηση του Φράνκι ο αναγνώστης της εφημερίδας Mike Sekulic.