Όταν ο Στίβεν Χόκινγκ τραγούδησε Μόντι Πάιθον, ένας αποχαιρετισμός (vid)

"Αν ήθελα να ήμουν κάποιος υπερήρωας θα ήθελα να είμαι ο Superman γιατί είναι όλα όσα δεν είμαι εγώ" είχε πει ο ίδιος. Άλλωστε ο Χόκινγκ δεν ήταν απλά ένας Άινσταιν των καιρών μας. Ήταν και ένας πολύ αστείος κύριος.

Χιουμορίστας ο Χόκινγκ έλεγε ότι η ζωή χωρίς χιούμορ δεν είναι ζωή και το υπενθύμιζε με εμφανίσεις του σε τηλεοπτικά show (από το Big Bang Theory στο Star Trek και τους The Simpsons) αλλά αν θα έπρεπε να τον αποχαιρετήσουμε με ένα ανελέητα γλυκό στιγμιότυπο από όσα μας χάρισε θα επιλέξουμε τη συμμαχία του με τους συμπατριώτες του, τους επίσης σπουδαίους Βρετανούς της κωμικής πλευράς της ζωής Μόντι Πάιθον.

Το 2015 ο Χόκινγκ ηχογράφησε με τη χαρακτηριστική, μηχανική φωνή του, το Galaxy Song για τους βετεράνους της βρετανικής βιομηχανίας του φλεγματικού θεάματος.

Το κομμάτι που πρωτοακούστηκε για πρώτη φορά στην ταινία των Μόντι Πάιθον Το Νόημα της Ζωής του 1983 είναι βέβαια πάντα επίκαιρο όμως το 2015 πέρασε στη στρατόσφαιρα με τη συμμετοχή του επιστήμονα που γεννήθηκε όταν η ανθρωπότητα γιόρταζε την 300η επέτειο θανάτου του Γαλιλαίου και πέθανε την ημέρα γενεθλίων του Άινσταιν.

PHOTO 1 / 7

Photo 1/7

Photo 2/7

Photo 3/7

Photo 4/7

Photo 5/7

Photo 6/7

Photo 7/7

Για τις ανάγκες των τελευταίων ζωντανών εμφανίσεων τους στη θεατρική σκηνή του Λονδίνου οι Μόντι Πάιθον ζήτησαν από τον Χόκινγκ να συμμετέχει σε ένα γύρισμα. Σε αυτό ο μουσικός Μπράιαν Κοξ επισημαίνει τις επιστημονικές ανακρίβειες του τραγουδιού μέχρι που ο Στίβεν Χόκινγκ τον πατάει με την αναπηρική του πολυθρόνα και απογειώνεται στο διάστημα τραγουδώντας το Galaxy Song.

Συλλεκτικό το βινύλιο της ερμηνείας του -το 2015 με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Δισκοπωλείων (Record Store Day) το Galaxy Song του Στίβεν Χόκινγκ κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό επτάιντσων βινυλίων- όπως και οι ατάκες του, ο Στίβεν Χόκινγκ έχει πλέον γίνει αστρόσκονη και περιδιαβαίνει τον γαλαξία που τόσο αγάπησε, μελέτησε, αποκωδικοποίησε και ερωτεύτηκε όσο κανείς.

Aς τον αποχαιρετήσουμε όπως εκείνος θα ήθελε -τραγουδώντας μαζί του.

Whenever life gets you down, Mrs. Brown,
And things seem hard or tough,
And people are stupid, obnoxious or daft,
And you feel that you've had quite eno-o-o-o-o-ough,

Just remember that you're standing on a planet that's evolving
And revolving at 900 miles an hour.
It's orbiting at 19 miles a second, so it's reckoned,
The sun that is the source of all our power.
Now the sun, and you and me, and all the stars that we can see,
Are moving at a million miles a day,
In the outer spiral arm, at 40,000 miles an hour,
Of a galaxy we call the Milky Way.

Our galaxy itself contains a hundred billion stars;
It's a hundred thousand light-years side to side;
It bulges in the middle sixteen thousand light-years thick,
But out by us it's just three thousand light-years wide.
We're thirty thousand light-years from Galactic Central Point,
We go 'round every two hundred million years;
And our galaxy itself is one of millions of billions
In this amazing and expanding universe.

Our universe itself keeps on expanding and expanding,
In all of the directions it can whiz;
As fast as it can go, at the speed of light, you know,
Twelve million miles a minute and that's the fastest speed there is.
So remember, when you're feeling very small and insecure,
How amazingly unlikely is your birth;
And pray that there's intelligent life somewhere out in space,
'Cause there's bugger all down here on Earth!